Wednesday 30 December 2009

Δεκάδες


Κάθε χρόνο τέτοια εποχή δημιουργούνται δεκάδες που συνοψίζουν τα έτη. Και φέτος ειδικά υπάρχουν δεκάδες που συνοψίζουν την δεκαετία σε δέκα καλύτερα, δέκα χειρότερα, δέκα τόπους, δέκα έργα τέχνης, δέκα λάθη, δέκα στιγμές και δέκα ανθρώπους. Δεν ξέρω γιατί είναι δέκα. Ίσως μέχρι εκεί ξέρουμε σίγουρα όλοι να μετράμε. Το πόρισμα του τύπου είναι ότι τα 00’s ήταν από τις χειρότερες δεκαετίες της ανθρωπότητας και της Ελλάδας ακόμα περισσότερο. Μάλλον έχουν δίκιο. Για αντίδραση το cityspits έφτιαξε την δική του δεκάδα των όμορφων στιγμών της πόλης που το φιλοξενεί, όπως τις έζησε το ίδιο ή του τις αφηγήθηκαν οι κάτοικοί της.

1. Ο Φιλήμονας βγήκε έντρομος από τους Χάρτες στις 11 το βράδυ μιας άνοιξης για να δει δέκα μαλλιάδες να ανοίγουν με μπαλτάδες την άσφαλτο του πάρκινγκ επί της Χαριλάου Τρικούπη και να φυτεύουν το πρώτο θαμνάκι του Πάρκου των Εξαρχείων.

2. Η Ελεάννα βγαίνοντας από το μετρό βρήκε νεαρή κοπέλα πρόθυμη να δεχτεί το ενιαίο εισιτήριό της, διάρκειας μιας ώρας χωρίς να την κοιτάξει σαν να μοιράζει ναρκωτικά.

3. Η Φροσύνη πήρε από γκρεμισμένο κτήριο του Μεταξουργείου την ελληνογαλλική φωτεινή ταμπέλα Οτέλ Λουβρ και ο Δημήτρης την τοποθέτησε στην ταράτσα της πολυκατοικίας τους αλλάζοντας το ξενοδοχειακό τοπίο των Ιλισίων. Όσοι βρίσκονται ψηλά βλέπουν πλέον το τρίγωνο Hilton-Divani Caravel-Οτέλ Λουβρ.

4. Η Δανάη ένα μαύρο καλοκαίρι είδε σε τουαλέτα μπαρ αυτοκόλλητο που έλεγε: Ο γάμος είναι το εισιτήριο για την κοινωνία των συμβιβασμών με την υπογραφή greek gays against gay marriage.

5. Στο φανάρι του Χίλτον εμφανίστηκαν διασκεδαστές ζογκλέρ. Σε μια μαγική στιγμή συνύπαρξης και συνεργασίας Πακιστανός των Φαναριών χρησιμοποίησε για να πείσει τον οδηγό Κώστα το επιχείρημα: Καθαρίσω βλέπει καλύτερα τσίρκο.

6. Σε σχολείο προσφύγων στην Σολωμού Αφγανοί μαθητές κλήθηκαν να διαλέξουν ένα ρήμα ενεργητικής και ένα ρήμα παθητικής φωνής. Απάντησαν Φταίω και Φαντάζομαι.

7. Στο Μοναστηράκι περιπλανώμενος Ιταλός μουσικός είπε στον καθολικό ιρλανδό Φρανκ: I play good Satan music, you buy me drink, ok?

8. Ο Κυριάκος με αφορμή την υποψηφιότητα μεγάλου έλληνα οινοποιού δημιούργησε το σύνθημα: μερλό μερλό για όλο τον λαό!

9. Ο Αλέξανδρος μαζί με έναν φίλο του στόλισαν με πολύχρωμα φωτάκια ξεχειλισμένο κάδο σκουπιδιών στον Περισσό. Η γειτονιά καταχειροκρότησε το καλλιτεχνικό δρώμενο και φρόντισε κάθε νέα σακούλα να ενταχθεί ομαλά στο έργο.

10. Ενα πρωί Γενάρη παίξαμε χιονοπόλεμο στην Πανεπιστημίου. Εύχομαι σύντομα να δούμε ξανά όλοι μια άσπρη μέρα.

Sunday 6 December 2009

Tune in


Χρόνος: 6/12/09

Τόπος: 6/12/09

Soundtrack: There is a light that never goes out, The Smiths

http://www.youtube.com/watch?v=DRtW1MAZ32M


Πόλη μου, τι όμορφα που σε στολίσανε φέτος! Γεμίσανε οι δρόμοι άσπρες μπάλες γυαλιστερές πάνω σε πράσινες και μπλε φορεσιές. Δέκα χιλιάδες είπαν. Στις βιτρίνες σου βάλανε ποδιές ασημένιες και στα πεζοδρόμιά σου πολύχρωμες σακούλες παραφουσκωμένες.

Ριγέ κόκκινες κι άσπρες γιρλάντες κρεμάσανε στα στενά σου. Και που και που ακούς τα πρώτα πυροτεχνήματα να σκάνε. Κάποια που βγάζουνε χρυσές καυτές ριπές και κάποια που γεμίζουνε τους δρόμους με λευκή ομίχλη. Βάλανε σε αυτοκίνητα και σε μηχανές πολύχρωμα λαμπιόνια που στριφογυρίζουν. Κι ένας μεγάλος έλικας με έναν προβολέα σαν φωτορυθμικό πετάει στον ουρανό σου. Ήρθε και μια βροχή την άσφαλτό σου να γυαλίσει και τα οχήματά σου πατάνε φρένο και γεμίζουν κόκκινα φωτάκια τις λεωφόρους. Και την γιορτή μας τη ζηλεύουν σε όλη την γη και περιμένουν κάμερες να την φωτογραφίσουν. Ανοίξανε οι οθόνες σε κάθε σπίτι και όσοι δεν μπορούν να’ ρθουν, μπορούν να σε απολαύσουν από μακριά. Κι όλο για σένα να μιλάνε χωρίς να σε γνωρίζουν. Κι εσύ ένα χαμόγελο δεν σκας σε όλους εμάς που σε αγαπάμε.

Τι σου λείπει;


Δ.Δ.

Monday 30 November 2009

We proudly present... again!


Ο Κυριάκος Χαρίτος, γνωστός και ως Κ.Χ. παρουσιάζει το πρώτο του ιστορικό μυθιστόρημα-πολεμική ανταπόκριση-κοινωνική ανάλυση μα πάνω από όλα χριστουγεννιάτικο παραμύθι:

Φον Κουραμπιές εναντίον Κόμη Μελομακαρόνη!


Δύο γενναίοι υπερασπιστές της παράδοσης και πολέμιοι της υπογλυκαιμίας απομακρύνονται από τους στρατούς τους την ώρα μιας θύελλας. Ο ανταγωνισμός κι ο δρόμος τους, τους φέρνουν αντιμέτωπους με τα αποκυήματα της φαντασίας του δαιμόνιου Κ.Χ.
Την φαντασία εικονοποίησε η Ντανιέλα Σταματιάδη. Σπεύσατε σε βιβλιοπωλεία και ασημένιους δίσκους! (Πάρτε και χαρτοπετσετούλα)

Ιδού και το Δ.Τ.:Για χρόνια και χρόνια κάθε Χριστούγεννα, Μελομακάρονα και Κουραμπιέδες τρώγανε τα μουστάκια τους στον πιο αστείο πόλεμο του κόσμου... Μια μέρα όμως μια ξαφνική χιονοθύελλα τα άλλαξε όλα. Ο Φον Κουραμπιές, ο κόμης Μελομακαρόνης, μια νηστική αρκούδα, ένας ξενύχτης σκίουρος, ένας κηπουρός ονείρων, κι άλλοι πολλοί χαρακτήρες στην πιο αλλιώτικη χριστουγεννιάτικη περιπέτεια με δυο μεζούρες γέλιο και δύο φλιτζάνια γλύκα!


Καλοφάγωτο!

Saturday 28 November 2009

Accidental cityspit


Τόπος: Ηλεκτρονικός

Χρόνος: Απόγιομα


Soundtrack:
http://www.youtube.com/watch?v=Z031l0E_5n4


Αυτό το email μου το έστειλε μια φίλη μου πριν λίγες μέρες. Δεν προορίζεται για cityspit αλλά εγώ νομίζω ότι είναι. Το κάνω λοιπόν copy paste κι ελπίζω να βοηθήσει και στην αναζήτησή της.




"To απόγιομα του Σαββάτου μου άρπαξαν την τσάντα μου στην πλατεία Εξαρχείων.
Μεγάλη, οι δύο τις πλευρές καλύπτονταν από ισομεγέθεις εκτυπώσεις με κούκλες.
Μέσα είχε τα πάντα μου.
Αν την πάρει το πλανόδιο μάτι σας σε κανέναν κάδο ή σε καμία φίλη σας
ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ
Θενκς"

ΕιρήναΠι

Monday 23 November 2009

Μικροπράγματα


Χρόνος: Η κακιά η ώρα

Τόπος: Πάνω από το κεφάλι σου

Soundtrack:
http://www.youtube.com/watch?v=bNbTC6xLVg0&feature=related


Έρχεται ένα πρωί που εκεί που τα μάτια σου στριφογυρίζουν κάτω από τα βλέφαρά σου και τρέχει και λίγο σάλιο στο μαξιλάρι σου σε ξυπνάνε λεπτές νιφάδες σοβά που πέφτουν στο μάγουλό σου, κραδασμοί που απορροφάει το στρώμα σου, ένας ήχος ανάμεσα στον τροπικό καταρράκτη και την ακόμα πιο τροπική καταιγίδα και το άρωμα του καυτού νερού πάνω στο σίδερο.
Πετάγεσαι ωσάν αντιλόπη στην θέα του κυνηγού της και ψάχνεις την πηγή του κακού σε εξηγήσεις όπως σεισμός, αποκάλυψη, εσφαλμένη μέτρηση στο ημερολόγιο των Μάγια, τρομοκρατική επίθεση, θεομηνία που λένε και οι δημοσιογράφοι. Κατεβαίνοντας τις σκάλες. Κοιτάς από το παράθυρό σου.
Ο υπόλοιπος κόσμος είναι ανέπαφος. Ανέφελος ο ουρανός, κλειστοί οι συναγερμοί, ακίνητα τα φωτιστικά, χαλαρές οι δεκοχτούρες. Σκέφτεσαι την φράση, μην το παίρνεις προσωπικά. Ο ήχος συνεχίζεται. Αποφασίζεις να τον ακολουθήσεις. Κάτι που δεν θα έκανε ποτέ μια αντιλόπη με τον κυνηγό της. Ορθώνεται μέσα σου ο homo sapiens, ο Διαφωτισμός, ο Δαρβίνος, ο Γαλιλαίος και τ’ άλλα παιδιά στην πρόταση, υπάρχει κάποια εξήγηση. Ξανά ανεβαίνεις τις σκάλες. Εκεί ήταν πιο δυνατό. Βγαίνεις στο μπαλκόνι. Ω τι θαύμα, ένας πίδακας καυτού νερού ,συγκεχυμένης απόχρωσης ,χύνεται πάνω στα πλακάκια. Κάτι έχει εκραγεί, κάτι που είχε μέσα του καυτό νερό. Και σκουριά.
Και συνειδητοποιείς πόσο πολύ θα ήθελες να έχει ορθωθεί μέσα σου ο ανώνυμος που ανακάλυψε τον τροχό, ο ανώνυμος που σκέφτηκε να φτιάξει το πρώτο λούκι, ο ανώνυμος υδραυλικός της πολυκατοικίας που σε ζαχάρωνε. Και νιώθεις τόσο μεγάλος μαλάκας. Που ξέρεις τόσο λίγα πράγματα για τα πράγματα που χρησιμοποιείς, για τα κτίσματα μέσα στα οποία ζεις, για το όνομα του διαχειριστή που έχεις ξεχάσει, για την ώρα που είναι 6.30 και κανείς δεν έχει πάρει χαμπάρι την ατομική σου συντέλεια.
Και για όλα τα μικροπράγματα που σε κλείνουν για ώρες μέσα στο ίδιο σου το κεφάλι. Η πόλη σου σε βλέπει από χαμηλά να αχνίζεις. Εσύ σκουπίζεις το άσπρο από το μάγουλό σου. Το νερό πλησιάζει τα πόδια σου. Και υποχωρείς.

Δ.Δ.

Wednesday 18 November 2009

Cigarette break


Χρόνος: Καλά μπήκε ο Νοέμβρης...


Τόπος: Κάτω από τόνους λάσπης...


Soundtrack: http://www.youtube.com/watch?v=J76CcQ39Q-0

8.43 Δευτέρας. Βροχή με το τουλούμι. Έχω αργήσει αλλά το ρολόι του Δούκα πάει μπροστά. Όσο χρειάζεται κάθε φορά. Σταματημένος στο φανάρι του Φάρου με αδιάβροχο μόνο από πάνω και το jean μούσκεμα. Σιχτιρίζω την ώρα και την στιγμή που έβγαλα το θηρίο στην αθηναϊκή βροχή και σταματάω στην άκρη του δρόμου κάτω από το υπόστεγο του φούρνου φρέσκων προκάτ εδεσμάτων...

Ψάχνω τις τσέπες μου για ψιλά, για να αποφύγω τον χορό-γύρω-από-το-τοτέμ...βγάλε τσάντα, ξεκούμπωσε αδιάβροχο, άνοιξε τσέπη, ψάξε πορτοφόλι, μπας και στεγνώσω τα χέρια μου, πάνω από μια καύτρα. Ότι να 'ναι καύτρα. Καμία τύχη. 100 μέτρα πιο κάτω, παίρνει το μάτι μου ένα 500αράκι να έρχεται. Μου φάνηκε με φόρα. Τον είδα που άνοιγε το παράθυρο. Με προσοχή να μην βραχεί. Και κοντά στο πεζοδρόμιο για να μην λερώσει... Και πέταξε την γόπα. Στριφτό ήταν και έφερε δυο-τρεις γύρες στον αέρα. Δεν τον πρόλαβα. Η λίμνη του Ψυχικού είχε ήδη συγκλονιστεί από το τσουνάμι και τα απόνερα είχαν ήδη αυτοκτονήσει στεγνώνοντας στο μοναδικό ανέπαφο μέχρι στιγμής σημείο. Το εσωτερικό του κράνους και λίγα μαλλιά. Ψιλά δεν έβρισκα με τίποτα. Με πλησιάζει ένα παλικάρι...

- Φιλαράκι έχεις ένα ευρώ να πάρω ένα μάλμπορο?

Είχε προτεταμένη τη χούφτα του με μερικά λιανά μέσα. Με μια γρήγορη ματιά μετράω τα λεφτά που είχε μαζέψει.

Ρε μαγκάκι, του λέω, έχεις αρκετά χρήματα για να πάρεις τσιγάρα. Έχεις 2.50 ευρώ. Μπορείς να πάρεις τα Ρόκετ τα 40αρια.

- Ε όχι Ρόκετ ρε φιλαράκι, αυτά θα μου χαλάσουν το λαιμό.

Τσιγάρο δεν έκανα...

Γ.Ν.

Sunday 15 November 2009

Ένα βράδυ στη Γύρα – Τα μάτια


Τόπος: Αθήνα

Χρόνος: 8 Ιουλίου 2009

Soundtrack: http://www.youtube.com/watch?v=jsd8Ky8oiSo


Και ξάφνου δεν είμαι εγώ αυτός που διηγείται την ιστορία αλλά κάποιος άλλος που βρίσκεται απ’ έξω και κοιτάζει έναν χαρούμενο τύπο μόνο του σ’ ένα παγκάκι στην πλατεία Εξαρχείων ένα βράδυ Ιουλίου. Και λέει αυτός ο άλλος, «Ένα αταίριαστο ζευγαράκι περνάει μπροστά απ’ το παγκάκι», το δικό μου εννοεί, «ψάχνοντας πού θα πάει, επάνω σ’ αυτό με την αυλή; ή στο ΔΙΠΛΟ; δεν μπορούν να θυμηθούν πού περνάνε καλύτερα, πού τους αρέσει να πηγαίνουν. Αγκαλιάζονται σταματημένοι περιμένοντας ν’ αποφασίσουν. Το αγόρι είναι γεροδεμένο, πιθανότατα ασχολείται με υπολογιστές και το κορίτσι έχει γυμνές γάμπες· είναι κοντούλα, τα μάτια της σαρώνουν τα πρόσωπα γύρω της, στο στόμα της η γλώσσα της δουλεύει ακατάπαυστα σαλιώνοντας και στεγνώνοντας το εσωτερικό του, δεν δίνει δεκάρα για το πού θα πάνε. Το αγόρι της κοιτάζει δεξιά κι αριστερά, αμήχανος κάτω από το βάρος της επιλογής. Το κορίτσι εστιάζει στον χαρούμενο τύπο στο παγκάκι. Αρχίζει να παίζει. Τον κοιτάζει με μανία επειδή δεν μπορεί να του μιλήσει. Ρίχνει όλη την προσωπικότητά της στο βλέμμα της για να του κινήσει την προσοχή, έτσι όπως κάνουν οι ανώριμοι άνθρωποι που εξαντλούνται στα κοιτάγματα και μετά δεν έχουν να προσθέσουν τίποτα. Τεντώνει στα άκρα την προσήλωσή της για να γίνει σημαντική, να του μείνει αξέχαστη. Ξερογλείφεται και αναστενάζει αδιόρατα. Ο τύπος στο παγκάκι», εμένα εννοεί, «τσιμπάει το βλέμμα και το βάζει στην τσέπη του. Κάπου θα χρειαστεί, σκέφτεται. Το αγόρι αποφασίζει: σ’ αυτό με την αυλή. Σφίγγει το κορίτσι και γυρίζοντας την πλάτη τους πάνε να χαρούν το βράδυ τους. Ο τύπος στο παγκάκι χαμογελάει· σαν να ‘χει κλέψει στα χαρτιά και δεν τον κατάλαβε κανείς.»

Δ.Κ.

Monday 9 November 2009

Γύρω γύρω όλοι


Χρόνος: Κυκλικός

Τόπος: Χαλκίδα

Soundtrack:Over the pond, The Album Leaf

http://www.youtube.com/watch?v=pH48JAPh-w4


Αυτό το όνειρο το είδε η ξαδέλφη μιας φίλης της μητέρας μου ένα βράδυ του Ιουλίου ενώ τη φιλοξενούσε η νονά της σε κίτρινο παραθαλάσσιο σπίτι στο νησί που δυστυχώς το 61 βυθίστηκε ολόκληρο από σεισμό πελαγικό. Και το μόνο σημείο του που έμεινε να φαίνεται πάνω από το νερό ήταν η κορυφή του σταυρού του μοναδικού μοναστηριού του νησιού που πολλοί ψαράδες αργότερα χρησιμοποιούσαν ως σημαδούρα και μπούσουλα για να μην θαλασσοπνίγονται άδικα και χωρίς ευθεία. Το έχω καταγράψει σε ένα χαρτί περιτυλίγματος από δώρο-βιβλίο στα 21α μου γενέθλια. Και βέβαια λείπουν πάντα μερικές λέξεις εκεί που το σιλοτέιπ ξανά κόλλησε πάνω στο χαρτί και το έσκισε. Η ξαδέλφη εκείνης της φίλης της μητέρας μου ήταν τότε 11 ετών και την λέγανε Αν... Αδ...η (σκίστηκε το χαρτί χάθηκε όλο τ’ όνομα) και είχε εκείνη τη μέρα -θυμόταν- ένα κακάδι στο γόνατο γιατί το ίδιο πρωί στο μπάνιο το είχε γδάρει λίγο στα βράχια και λίγο πριν κοιμηθεί -το ίδιο δηλαδή βράδυ- την φίλησε για πρώτη φορά στη ζωή της ένα αγόρι του νησιού που το όνομά του ξεκινούσε μάλλον από λάμδα ή βήτα και είχε ένα λακουβάκι κάτω από το αριστερό μάτι που κάθε που το κοιτούσε εκείνη σκεφτόταν ότι το σχήμα του ταίριαζε απόλυτα στο αποτύπωμα του μικρού της δαχτύλου. Αλλά ποτέ δεν τολμούσε να δει αν είχε δίκιο. Την φίλησε στον πλαϊνό τοίχο μιας εκκλησίας πολύ παράξενα ενώ χαχάνιζαν για κάτι ασήμαντο. Της πήρε που λένε ένα φιλάκι από το στόμα. Σαν να ήταν τα χείλη του ένα ψαλιδάκι του ανέμου. Και έτσι της το έκοψε... φραπ! Και μαζί και την μιλιά και εκείνη ένιωσε πως μάλλον και την ίδια της την πνοή τής έκοψε. Γιατί τής ήρθε ζάλη μαύρη ξαφνικά και πέσανε πολλά αστέρια μπροστά στα πόδια της σπάζοντας το ένα μετά το άλλο σαν γυάλινα ποτήρια. Και όταν πήγε να φύγει τρέχοντας σκόνταψε πάνω στο μοναδικό άγαλμα του προαυλίου που γύρισε να την κοιτάξει θυμωμένο και τής κόπηκε το ένα της σανδάλι. Το ίδιο σανδάλι την άλλη μέρα το βρήκαν πάνω στα κεραμίδια της εκκλησίας άγνωστο πως. Και φτάνοντας στο σπίτι η Αν... Αδ...η (σκίστηκε το χαρτί χάθηκε όλο τ’ όνομα) ενώ είχε περάσει μέσα από ένα στενό όπου κάθε πλάκα που πατούσε εκείνη έσκουζε και φώναζε και γέλαγε δαιμονικά. Και ενώ τα σκαλοπάτια του σπιτιού ήταν από νερό και σε καθένα βούλιαζε ολόκληρη μέχρι τα μάτια. Φτάνοντας σπίτι έπεσε μούσκεμα στο κρεβάτι της, έκλεισε τα μάτια όπως πατάμε το διακόπτη του φωτός κοιμήθηκε ακαριαία όπως πέφτει η πέτρα μέσα στο νερό και ονειρεύτηκε. Αυτή την ιστορία που μόλις τελείωσε...

K.X.

Tuesday 27 October 2009

We proudly present...


Δύο εντιμότατοι φίλοι μας εκδόθηκαν, τυπώθηκαν και κυκλοφορούν.
Σήμερα we proudly present το πρώτο βιβλίο του Γιάννη Πέτσα.
Το έβδομο ανακοινωθέν, ζεστό ζεστό και πλαστό πλαστό κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ιολκός.
Τα υπόλοιπα τα αφήνω στην κάτωθι παρουσίαση:


«Το "έβδομο" ανακοινωθέν» εξεδόθη στο όνομα των Ερυ­θρών Ταξιαρχιών. Οι Ερυθρές Ταξιαρχίες το διέψευσαν. Αρ­γότερα αποδείχθηκε ότι ο συγγραφέας του συγκεκριμένου κειμένου, κάποιος ονόματι Πικιαρέλι, παραχαράκτης στο επάγγελμα, το έγραψε κατά παραγγελία "αγνώστου" τινός. Ο ίδιος δολοφονήθηκε το '84.
Παραμένει μυστήριο ποιος και γιατί παράγγειλε το ψεύτικο ανακοινωθέν.
Λέχθηκε ότι ο θάνατος του Μόρο ήταν το αποτέλεσμα μυ­στικής συμφωνίας ανάμεσα στη CIA και την KGB, που δεν επιθυμούσαν την αλλαγή τού μεταπολεμικού συμφώνου τής Γιάλτας την οποία υποστήριζε ο χριστιανοδημοκράτης ηγέ­της. Ως σήμερα τίποτα δεν έχει αποδειχθεί και η φήμη εξακο­λουθεί να πλανάται. Η εκδοχή ωστόσο μοιάζει αληθοφανής.
Το παρόν βιβλίο είναι μια παραχάραξη.
«Το "έβδομο" ανακοινωθέν» είναι ένα φανταστικό δοκίμιο και παράλληλα μια φανταστική αυτοβιογραφία - ένα μυθι­στόρημα. Ακροβατεί μεταξύ ιστορικών γεγονότων και μυθο­πλασίας.
Τρομοκράτες, παρακρατικοί, στρατηγοί, φύλακες, πολιτικοί, δημοσιογράφοι και δικαστές ζουν, πράττουν και μιλούν ανά­μεσα μας
. Ανασαίνουν τον αέρα μας, μοιράζονται τις σκέψεις μας. Μας χτυπούν, μας βρίζουν, μας καθοδηγούν. Μας κλεί­νουν το μάτι και με τη μυθική τους διάσταση εισβάλλουν στο μυαλό και τη φαντασία μας.

Διαβάστε λίγες σελίδες:


http://issuu.com/iolkos/docs/to_ebdomo_anakoinothen_petsas_yiannis_iolkos_pdf

Καλοτάξιδο!

Monday 26 October 2009

Ένα βράδυ στη Γύρα – Ο Σεβασμός



Τόπος: Αθήνα

Χρόνος: 8 Ιουλίου 2009

Soundtrack: http://www.youtube.com/watch?v=oUMwu_gXK7Q



Πόσες μέρες περιμένω θαυμαστέ μου αναγνώστη να δημοσιευθεί μια ιστορία για να συνεχίσω, μένοντας πιστός στις διακηρύξεις μου, την επική μου εξιστόρηση. Και ιδού! Η επίπεδη γη μας έβαλε πάλι σε κίνηση. Επιστρέφοντας λοιπόν στο ανέμελο εκείνο βράδυ σού εκμυστηρεύομαι χωρίς αιδώ πως παίζω στην τηλεόραση ανεκτικέ αναγνώστη. Ναι. Ο φίλος μου ο Αλέξανδρος δεν έχει πρόβλημα με αυτό κι εγώ με την σειρά μου προσπαθώ με διαρκείς, εξαντλητικές επιχειρηματολογίες να συμφιλιωθώ. Δεν χρειάζεται βέβαια να έχουμε όλοι την ίδια γνώμη, αυτό είναι και η πηγή της ποικιλίας, πολλοί όμως έχουν την εντύπωση πως μία γνώμη είναι αρκετή και είναι πρόθυμοι να πείσουν και τους υπόλοιπους. Λέω ό,τι σκέφτομαι και πολυλογώ γιατί την τελευταία φορά που βρέθηκα στα Εξάρχεια, χρειάστηκε να επιχειρηματολογήσω για την ιδιότητά μου του ηθοποιού, γρονθοκοπώντας και σπάζοντας. (βλ. «Χθες βράδυ», 12 Νοεμβρίου 2008). Αφού μας άφησε κι η Βούλα από την Καλαμάτα, ο φίλος μου πηγαίνει στην τουαλέτα και μένω μόνος. Με προσπερνάνε τρεις τύποι. Με κοιτάζουν πλάγια κι η ανάσα μου πιάνεται. Δεν είμαι έτοιμος για καυγά. Γιατί αισθάνομαι ήπια χαρά μέσα μου και όχι οργή, αισθάνομαι πως συμβαδίζω με τον κόσμο και δεν τον μισώ, πως έχω ξεχάσει τι απάντηση δίνουν στη βία. Οι τύποι κοντοστέκονται και κάτι λένε. Μου έρχεται ζωντανή η στιγμή της σωματικής σύγκρουσης, τα σάλια και οι μυκηθμοί. Κοιτάζω ανήσυχος προς τα εκεί που έχει φύγει ο Αλέξανδρος. Ένας από αυτούς με πλησιάζει γρήγορα. Ανατριχιάζω. Σκύβει στο μέρος μου, «Ήρθα να δηλώσω έναν σεβασμό», μου λέει, μου σφίγγει το χέρι και φεύγει. Ανατριχιάζω ξανά. Πιο έντονα.

Χε! Αξίζει καμιά φορά ο κόσμος να μην τον μισείς.

Δ.Κ.

Wednesday 21 October 2009

Φαινόμενα













  • Αλλάξαμε κυβέρνηση.
  • Ληστεία έγινε στο Jumbo της Φιλολάου. Οι πελάτες εγκατέλειπαν το κατάστημα πανικόβλητοι. Αρπάζοντας λούτρινα και γλειφιτζούρια στον δρόμο τους! Χα!
  • Δύο γίγαντες, ένα κορίτσι και ένας δύτης, συναντήθηκαν στο «τείχος» του Βερολίνου μετά από χρόνια αποχωρισμού. Δείτε το ερασιτεχνικό βίντεο αυτόπτη μάρτυρα.
    http://www.vimeo.com/6896134
  • Θερμή παράκληση: Σταματήστε να φοράτε καθρεφτίζοντα Ρέιμπαν. Είστε σαν ζητάδες σε άδεια.
  • Γράψτε τίποτα. Εγώ όλο θεωρίες είμαι.
  • Το τρένο με τις κούκλες των ενοχών/ και των αραχνιασμένων παραμυθιών/ το λένε Happy-End-Express για καμουφλάζ/ ΣΑΜΠΟΤΑΖ! Θα του κάνουμε ΣΑΜΠΟΤΑΖ! http://www.youtube.com/watch?v=RPn8pWvKKmI

Friday 16 October 2009

Fiction

Τόπος: Επίπεδος
Χρόνος: Ιούνιος 2009

Soundtrack: Price you pay, UNKLE
http://www.youtube.com/watch?v=TLE1OFQBEOk


Οι άνθρωποι για αιώνες πίστευαν ότι η γη είναι επίπεδη. Έτσι την ζωγράφιζαν και με βάση αυτή την παραδοχή ξεκινούσαν για να βρουν το τέλος της. Κι επειδή δεν το έβρισκαν έφτιαχναν τέρατα και αβύσσους για να το περιγράψουν. Για αιώνες. Τώρα τους κοιτάμε από το μέλλον και μας φαίνονται χαζοί. Και δεν μιλάμε απλά για μια φανταστική θεότητα ή μια νεράιδα ή μία προκατάληψη. Μιλάμε για μία βεβαιότητα στηριγμένη σε πολύ βαθιά βιωματικά επιχειρήματα. Πώς να είναι στρογγυλή; Αφού όσο βλέπει το μάτι μου είναι ίσια. Όπως το σπίτι μου. Και αγνοούσαν έναν ήλιο ολόκληρο που φώναζε. Και καλά ο ήλιος, θα μπορούσε να θεωρηθεί στρογγυλός αλλά επίπεδος. Το φεγγάρι, που δεν μας έκρυψε ποτέ ότι είναι σφαίρα; Χαζοί και κολλημένοι. Κι όμως σκέφτομαι αυτούς τους ανθρώπους, που είχαν κάθε λόγο από τη μεριά τους να μην βλέπουν. Που πίστεψαν σε αυτή την γη την επίπεδη και προέβλεψαν ακόμα κι ένα λάθος τέλος της. Που ξυπνούσαν για αιώνες κάθε πρωί και νομίζανε ότι ξέρουν κάτι. Και σκέφτομαι την μέρα, τον μήνα, τον αιώνα της κλοπής που ήρθε να τους πει ότι δεν είναι έτσι. Και σκέφτομαι τον τρόμο και την ζήλια τους για αυτούς που μέτρησαν καλύτερα και πήραν την αλήθεια. Και σκέφτομαι πως κάπως έτσι νιώθω όταν με προδίδουν. Όχι οι άλλοι, αλλά οι δυνατότητές μου. Να δω πως το φεγγάρι είναι σφαίρα, πως δεν χτίζονται όλα όπως το σπίτι μου. Και τους φαντάζομαι, τόσο καλά σαν να τους θυμάμαι, ερωτευμένους με μια γη επίπεδη, σαν το σπίτι τους, που την σηκώνουν στην πλάτη τους άτλαντες και ψάρια σαν το Μααμούτ. Και που δέχονται να πέσουν στο γκρεμό του τέλους της για την αποδείξουν. Αλλά όχι να είναι στρογγυλή. Όχι αυτό.

Δ.Δ.

Tuesday 1 September 2009

Ένα βράδυ στη Γύρα – Η Βούλα


Τόπος: Αθήνα
Χρόνος: 8 Ιουλίου 2009

Soundtrack:

http://www.youtube.com/watch?v=Z8PIGWF-Tj4


Παρόλα αυτά αισθάνομαι πως ούτε στο μισό δεν έχω καταφέρει να σου μεταδώσω την ζωντάνια της πλατείας Εξαρχίων αυτό το βράδυ. Άνθρωποι πάνε κι έρχονται, οι καφετέριες παίζουν μουσική και οι πελάτες τους συζητούν ανέπαφα, τα πρεζάκια παραπαίουν κι η Βούλα από την Καλαμάτα γυρεύοντας κάποιον να αγκαλιάσει μέσα στο μεθύσι της ήρθε κι έπεσε στα νύχια μας. Χορτασμένοι από αγκαλιές σταθήκαμε όρθιοι από πάνω της σαν ιεροεξεταστές για να βασανίσουμε την ευαισθησία της, κρίνοντάς την. Με ερωτήσεις και φραγγέλια αρνηθήκαμε αυτό που με τόση απλοχεριά μας πρόσφερε. Κι η Βούλα πραγματικά πληγωμένη μας αγνόησε και μπήκε στον ακόλουθο διάλογο με ένα πρεζάκι που ήρθε κοντά μας για ανακύκλωση.
- Το θέλετε το μπουκάλι;
- Πώς σε λένε;
- Ωχ, καλά

- Εμένα με λένε Βούλα, εσένα; Στάσου μην φεύγεις.

Στέκεται.

- Να σου πως κάτι θέλω.

Παύση.
- Από πού είσαι;
- Από εδώ.

- Έχει πολύ ωραία μάτια.

Την κοιτάζει.
- Δεν θα μου πεις πως σε λένε;
- Όχι

- Θέλω να σε κάνω μια αγκαλιά

Την κοιτάει.

- Μπορώ να σε κάνω μια αγκαλιά;

- Γιατί;
- Γιατί το θέλω.

- Όχι

- Εσύ δεν θες κάτι;
Την κοιτάει. Ώρα.

- Δεν πειράζει με έκανες αγκαλιά με αυτό το βλέμμα

Κάνει να φύγει.
- Δεν θα μου πεις πώς σε λένε;

- Όχι


Δ.Κ.

Monday 24 August 2009

Ένα μπουκάλι νέφτι κι άντε γεια...


Τόπος : Νοσοκομείο Ευαγγελισμός
Χρόνος : Αύγουστος 2009

SOUNDTRACK

http://www.youtube.com/watch?v=hitMpM-P-Bs



Είσαι καλά; Πονάς; Μα, ερωτήσεις είναι αυτές; Άραγε δε με βλέπεις τάβλα στο ξεχαρβαλωμένο κρεβάτι του νοσοκομείου, με τα σωληνάκια και τους ορούς να κρέμονται σαν σκουριασμένα ελατήρια; Δεν βλέπεις τη νοσοκόμα να μπαινοβγαίνει στο δωμάτιο τη μία για να βάλει το θερμόμετρο, την άλλη με την τεράστια σύριγγα για να πάρει αίμα, την παράλλη για να μου φέρει το χάπι... Καλά, ρε, σου μιλάω. Δε βλέπεις μαμάδες, μπαμπάδες, θείους, θείες, αδέλφια, ξαδέλφια παραταγμένους στη σειρά να μυξοκλαίνε και να βγάζουν τη δική τους διάγνωση για το δικό σου πρόβλημα, για τη δική σου αρρώστια; Βλέπεις να είμαι καλά; Πως να είμαι όταν πονάει όλο μου το κορμί, όταν το μόνο που θέλω να κάνω είναι να βγάλω τα συκώτια μου με αυτά που ακούω και βλέπω...Τι βλέπω; Τη διπλανή να ξερνοβολάει σαν το σκυλί το αγαρινό, την παραδιπλανή να μας τα κάνει τσουρέκια γιατί ο γιατρός δεν πέρασε στην ώρα του, την απέναντι μπαταρισμένη από πάνω μέχρι κάτω με επιδέσμους να κλαψουρίζει σαν χαζογκόμενα που την έστησε το boyfriend στο ραντεβού, την διπλανή της απέναντι να ψάχνει τσιμπιδάκι να βγάλει τα φρύδια της, γιατί ο γιατρός είναι κούκλος και δεν μπορεί να τη δει σε μαύρο χάλι - λες και δεν έχει το μαύρο της το χάλι... Είσαι καλά; Όχι, ρε δεν είμαι. Και αν με ρωτήσεις ακόμη μία φορά δεν θα είσαι ούτε εσύ. Για έλα λίγο στη θέση μου - που για να είμαι ειλικρινής το απεύχομαι - μη φοβάσαι, ξάπλωσε στο ετοιμόρροπο κρεβάτι, κλείσε τα μάτια σου και προσπάθησε να κοιμηθείς, και αν κοιμηθείς εμένα να με χέσεις. Τι το πέρασες το νοσοκομείο, ξενοδοχείο πολυτελείας και με ρωτάς αν είμαι καλά. Τέλος καλό όλα καλά...εντάξει, φιλαράκι, μην κάνεις έτσι, μια πλάκα έκανα ...καλά είμαι και θα είμαι ακόμη καλύτερα εάν βγάλεις τη λευκή μπλούζα που φοράς, γιατί μου θυμίζεις τελειωμένο γιατρουδάκο στο Ι.Κ.Α Πατησίων.

Α. Λ.

Wednesday 5 August 2009

Ένα βράδυ στη Γύρα – Deja vu


Τόπος: Αθήνα

Χρόνος: 8 Ιουλίου 2009

Soundtrack: http://www.youtube.com/watch?v=2xTlfuWKXpc


Το αλκοόλ ως γνωστό ευρυμαθή αναγνώστη μου πληθαίνει το συναίσθημα κι εγώ δεν θέλω να σε κουράσω με κοινολογίες. Έχουμε πιει ήδη τρεις γύρους και η συζήτηση έχει φουντώσει μέσα σε δάση θηλυκά. Τα μάτια μας τρώνε τις περαστικές με την επιθετικότητα που έχουν οι ιδιοκτήτες απέναντι σ’ αυτούς που διαβαίνουν την περιοχή τους. Μ’ αρέσουν οι γυναίκες. Τις εκτιμώ για τον τρόπο που είναι πλασμένες. Μου προκαλούν κατ’ αρχάς μιαν έντονη νοσταλγία κι έπειτα κάτι βαθύτερο και πιο άναρχο, σαν δίψα. Μα πιο πολύ προτιμώ την ασχημάτιστη ομορφιά, εκείνη που κρύβεται σε ορισμένα πλάσματα των οποίων η φύση ακροβατεί αναποφάσιστη ανάμεσα στο άρρεν και το θήλυ. Θυμάμαι στο Εδιμβούργο, στην εθνική πινακοθήκη, ένα πορτραίτο που με είχε αναγκάσει να σταθώ ώρα πολλή μπροστά του και να το θαυμάζω. Ήταν ένα πανέμορφο κορίτσι με μακριά μαλλιά μαζεμένα από το πρόσωπό του, που κάθονταν αφηρημένο πάνω από ένα ανοιχτό βιβλίο. Η ηλικία του δεν ξεπερνούσε τα δέκα και η έκφρασή του θύμιζε κάτι ιερό. Το ερωτεύτηκα, με την ασφάλεια της απόστασης πίνακα – θεατή, παράφορα για λίγο και το φωτογράφησα. Μα όταν πλησίασα και είδα το ταμπελάκι των πληροφοριών ανακάλυψα ακόμα πιο μαγεμένος πως ο πίνακας απεικόνιζε ένα αγόρι.

Και ω! της αιώνιας επιστροφής η ώρα, εκείνη την στιγμή καθισμένος στο παγκάκι μίλια μακριά από την πατρίδα του πορτραίτου και αιώνες μετά την κατασκευή του, βλέπω το αγόρι να βγάζει το σκύλο του βόλτα. Το ίδιο καστανόξανθο μαλλί, η ίδια λευκότητα στο δέρμα, τα μάτια πελαγωμένα σε κάποια άγνωστη θρησκευτική αφοσίωση να οδηγούν ένα λουρί πάνω στις πλάκες.

Και είναι κορίτσι.

Δ.Κ.

Sunday 2 August 2009

Είναι


Τόπος: η βεράντα μου...
Χρόνος: Απαρατήρητος

Soundtrack: Song for Jesse, OST The assassination of Jesse James by the coward Robert Ford


http://www.youtube.com/watch?v=_CpOQxA0gJ4

Είναι μια γριά στο μπαλκόνι. Και χαϊδεύει αργά τη γάτα της. Είναι και η γάτα γριά.
Είναι ένας μαύρος που απλώνει τα ρούχα του στη ταράτσα. Είναι περασμένα μεσάνυχτα. Πριν χαθεί σφυρίζει ένα σκοπό. Κάνει και δύο χορευτικά βήματα. Είναι δύο γυναίκες με έναν αγαθό άντρα. Του βγάζουν φρούτα σε ένα πράσινο πιάτο. Μετά, η πιο μεγάλη του κόβει τα νύχια. Είναι ένα παιδάκι στην ταράτσα μιας μονοκατοικίας. Τρέχει πέρα δώθε κάθε βράδυ. Μες στο σκοτάδι. Ολοσιώπηλο. Φαίνεται μόνο το άσπρο βρακί του. Είναι μια νέα γυναίκα. Ολόγυμνη. Ξαπλωμένη μ’ ενα ογκώδες βιβλίο. Όταν την κουράζει το ακουμπά στην κοιλιά της και της κρύβει το φύλο. Είναι μια κυρία που δεν σηκώνεται ποτέ από το κρεβάτι της. Ρίχνει συνέχεια πασίεντζες με αναμμένο το κινέζικο αμπαζούρ. Το αμπαζούρ είναι ροζ. Είναι ένας 60άρης. Κάθε βράδυ αφού ποτίσει, σβήνει τα φώτα και ανάβει ένα φαναράκι. Μετά φαίνεται μόνο η κάφτρα του. Είναι ένας σκύλος. Γαβγίζει πάντα στα ελικόπτερα. Είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι. Αυτός ξαπλώνει πάντα πάνω της όταν βλέπουν τηλεόραση. Είναι μια σκιά αγοριού σε ένα μακρινό κίτρινο δωμάτιο. Είναι ένα τηλέφωνο που κανείς δεν σηκώνει. Είναι ένας γέρος που κάθεται πάντα προφίλ. Φορά άσπρο φανελάκι και ακούει ραδιόφωνο. Το σπίτι του είναι πράσινο σκούρο. Είναι ένας γυμνασμένος άντρας που κάθε σαββατοκύριακο έρχεται το κορίτσι του. Τρώνε στη βεράντα. Εκείνη πριν απλώνει τα μαγιό τους. Είναι μια γυναίκα πίσω από τα πατζούρια. Κάθε βράδυ τρέχει περά δώθε σαν το παιδάκι μέσα στο σαλόνι της. Κάπου κάπου ανοίγει πολύ τα χέρια της. Όπως πριν αγκαλιάσουμε κάποιον.
Είναι Αθήνα και είναι καλοκαίρι.

Κ. Χ.

Sunday 26 July 2009

Ένα βράδυ στη Γύρα – Το Σέρβις


Τόπος: Αθήνα
Χρόνος: 8 Ιουλίου 2009

Soundtrack:
http://www.youtube.com/watch?v=4FDULxUeMpQ

Ο φίλος μου ο Αλέξανδρος έχει πολύ περίεργα γούστα. Απεχθάνεται τα μέρη όπου κάθεται κανείς σαν πελάτης και παραγγέλνει το ποτό ή το φαγητό του στον άνθρωπο που πληρώνεται γι’ αυτή την δουλειά κι έπειτα περιμένει καθιστός να του τα φέρουν για να τα απολαύσει καθώς παρατηρεί ή ακούει τους γύρω του εναρμονιζόμενος στην αισθητική και την ατμόσφαιρα του χώρου. Όχι. Ο φίλος μου ο Αλέξανδρος σαν γνήσιος καλλιτέχνης επιλέγει τα μέρη όπου συχνάζει η ζωή στην ανεπιτήδευτη μορφή της, ντυμένη την αφροντισιά του ανεκμετάλλευτου χώρου, της δωρεάν παροχής καθίσματος και την ποικιλία μορφών που παρέχει το πέρασμα. Έτσι παίρνουμε τις μπύρες μας από το περίπτερο και καθόμαστε σ’ ένα παγκάκι της πλατείας Εξαρχείων. Αρχικά λέμε τα νέα μας, κάτι κοινοτυπίες για τα επαγγελματικά μας, μικρές αναφορές στις ανησυχίες μας χωρίς εμβάθυνση, και κυρίως για το αριστούργημα που μόλις είδαμε: Δεσμώτης του ιλίγγου, του Άλφρεντ Χίτσκοκ. Και πάνω εκεί μας γίνεται η πρώτη κρούση της νύχτας. Έρχεται ένας ξένος κοιτάζοντας τα πόδια μας. Το βλέμμα του είναι νηφάλιο και η όψη του συγκεκριμένη. Δεν είναι πρεζάκι. Σηκώνει το μπουκάλι της μπύρας από κάτω και του το παίρνω από τα χέρια με απορία. Φεύγει χαμογελώντας. Κάτι κατάλαβε, κάπως συνεννοηθήκαμε, δεν έδωσα περισσότερη σημασία. Έπρεπε να πάω στο περίπτερο για τον δεύτερο γύρο για να διευκρινιστεί χωρίς αμφιβολίες η επαφή. Ο ξένος επέστρεψε χαμογελώντας με την οικειότητα της πρώτης μας επαφής και πήρε τα άδεια μπουκάλια από δίπλα μας ρωτώντας με νοήματα, Τα θέλετε. Όχι, λέμε εμείς κι έκανε ο άνθρωπος την δουλειά του μ’ εμάς όπως και με τους υπόλοιπους της πλατείας, μαζεύοντας τα άδεια μπουκάλια κι επιστρέφοντάς τα στο περίπτερο για να πάρει τα 10 λεπτά της αξίας τους. Αξιοπρεπής εξυπηρέτηση με αμελητέο αντάλλαγμα. Αμέσως αισθάνομαι να με περιβάλλει ένα διακριτικό προσωπικό και βολεύομαι πιο άνετα στο ευτελές ταξιδιωτικό μου κάθισμα. Δ.Κ.

Wednesday 22 July 2009

Η γάτα του Σρέντιγκερ


Τόπος: Βασιλέως Κωνσταντίνου
Χρόνος: 2η ώρα

Soundtrack:
http://www.youtube.com/watch?v=SG7qRAPsFXs

Συνέβη τη στιγμή που σηκώθηκα να φύγω. Είχα μαζέψει τα πράγματά μου. Είχα καπνίσει το τσιγάρο μου. Είχε στεγνώσει ο ιδρώτας μου. Είχα αποχαιρετίσει τους συνδαιτυμόνες. Είχα περάσει καλά. Είχα ξεχάσει τι με ξυπνούσε το πρωί και τι με κοίμιζε το βράδυ. Πολλά οχήματα πρόσφεραν μεταφορά. Αυτό με πήρε όπως με παίρνει συνήθως. Με μια ανεπαίσθητη δυσκολία κίνησης και ομιλίας. Με μια σιωπή του σώματος. Δυσκολεύονται λιγάκι οι κλειδώσεις αλλά όχι αρκετά για να το παραδεχτείς. Και κάπου εκεί άρχισε το βουητό. Σαν να ανοίγει κάποιος υπέρηχος το volume του οργανισμού που με εξαίρεση την πείνα του στομαχιού, σπάνια ακούγεται. Ακούς το αίμα σου να τρέχει και τα αιμοπετάλια να κατρακυλάνε σαν πέτρες σε κατολίσθηση, την αναπνοή σου σαν δράκο που κοιμάται στο κρεβάτι σου, την καρδιά σου σαν μια ρυθμική βομβιστική επίθεση. Σφυγμική εμβοή λέγεται αυτό. Καταλαμβάνεις όλο τον χώρο, δεν υπάρχει κόσμος εκτός από εσένα και τον γνωρίζεις τη στιγμή της συντέλειάς του. Πρόλαβα να κάτσω, να σκύψω, να απαντήσω not really στην Ολλανδέζα καλλιτέχνη που καθόταν δίπλα μου. Και μετά έπεσα στο πλάι, σχεδόν συνειδητά, πάνω στο πεζοδρόμιο. Άκουγα τους ανθρώπους να μιλάνε από μακριά, μέσα από κάποιον σωλήνα. Και δεν μπορούσα να ανοίξω τα βλέφαρά μου. Δεν ήθελα κιόλας. Ήμουνα μέσα στο κουτί. Εκεί που βρίσκεται η γάτα του Σρέντιγκερ μαζί με το δηλητήριο. Εκεί που κάτι μπορεί να είναι ζωντανό και νεκρό. Εκεί που δεν υπάρχει διαζευκτικό ή.

Δ.Δ.

Monday 20 July 2009

Ένα βράδυ στη Γύρα


Τόπος: Αθήνα
Χρόνος: 8 Ιουλίου 2009

Soundtrack:

http://www.youtube.com/watch?v=AvzkagVvOxs

Αγαπητέ και άγνωστε επισκέπτη μου πήρε περισσότερο καιρό απ’ όσο περίμενα μέχρι να βρω τον τρόπο να σου απευθυνθώ, μα έφτασε επιτέλους ο χρόνος και το μέσο εφευρέθηκε. Δεν είναι ταπεινό, ούτε μεγαλειώδες αλλά περιφέρεται στα όρια του ανθρώπου διότι για άνθρωπο μιλάει και από άνθρωπο έχει γραφτεί. Θα ήθελα ίσως και σου το ορκίζομαι να είναι πλούσιο και αισθαντικό, πρωτότυπο και διασκεδαστικό, ασύγκριτο και μνημειώδες, εντούτοις θα το αφήσω ως έχει γιατί πάνω απ’ όλα είναι γεγονός.
Πρόκειται για ένα βράδυ στην καλοκαιρινή Αθήνα που θα στο μεταφέρω σε συνέχειες καθώς αποτελείται από σαφώς διακρινόμενα μεταξύ τους περιστατικά τα οποία τυχαίνει να εμπίπτουν ακριβώς στις προθέσεις αυτής της σελίδας και στον ορισμό που έχουν δώσει οι ιδιοκτήτες της για τις ιστορίες που ήθελε αυτή περιέχει. Οι συνέχειες τονίζουν τόσο την αυτοτέλεια του κάθε συμβάντος όσο και ευνοούν την διατήρηση μικρών αριθμών λέξεων, ζητούμενο επίσης της σελίδας αυτής όπως φαντάζομαι και του χρόνου σου, οπότε μην με παρεξηγείς.
Η ιστορία θα ξεκινήσει από την Πλατεία Εξαρχείων. Οι αλλοδαποί μαζεύουν τα μπουκάλια της μπύρας, η Βούλα ψάχνει κάποιον να αγκαλιάσει και το πορτραίτο από την Σκωτία βγάζει βόλτα τον σκύλο του. Μια κοπέλα απατάει το αγόρι της με τα μάτια κι ένα πρεζάκι μου λέει ευχαριστώ. Ο καθηγητής παίρνει το ποτήρι από κάτω βάζει μπύρα και με προειδοποιεί για τους Πασόκους. Πόδια – πόδια και βυζιά. «Εγώ θα δηλώσω ένα σεβασμό» εκεί που τρέμει η ψυχούλα μου, «Αδερφέ πρόσεχε τα λάδια» του μπάτσου στο τροχαίο, οι γυναίκες στο smart που ανοίγει, η λεωφόρος και επιτέλους το ξημέρωμα.
Μην αγωνιάς όμως πρόθυμε αναγνώστη μου, γιατί όλα θα λάβουν την θέση τους και σου υπόσχομαι πως κάθε φορά που θα γράφεται μια ιστορία μετά την δική μου θα παρουσιάζω την συνέχεια. Μέχρι τότε, a tout a l’ heure!

Δ.Κ.

Monday 6 July 2009

Σκαρίμπας


Χρόνος: Πριν γεννηθεί
Τόπος: Εκεί που πέθανε

Soundtrack (πολλαπλό):


http://www.youtube.com/watch?v=-rOZ1JjjNCo
http://www.youtube.com/watch?v=YxvxAaBnsKM
http://www.youtube.com/watch?v=tO0lKt66POE
http://www.youtube.com/watch?v=78TkCN8CP0s
http://www.youtube.com/watch?v=G6In7XeAV0I


H ζέστη αφόρητη...έτρεξε με όση δύναμη του απέμενε προς το αυτοκίνητο. έπρεπε να κάνει κάτι ακόμα πριν, πριν τον απαρνηθεί το γαλάζιο τ' ουρανού. Έκλεισε με κόπο την πόρτα, και έβαλε μπροστά. Είδε το κινητό του να αναβοσβήνει. Δεν άκουγε κανέναν ήχο. Δεν μπορούσε ν' ακούσει ούτε τον εαυτό του να σκέφτεται. ο χρόνος του, τελείωνε. Πάρκαρε με δυσκολία. Η πίσω ρόδα ανεβασμένη στο πεζοδρόμιο. Ξέχασε να πάρει το κλειδί από τον διακόπτη. Δεν είχε σημασία πια. Ψαχούλεψε για τα κλειδιά και δοκίμασε δυο-τρία πριν πετύχει το σωστό. Είχε καιρό να έρθει σε αυτό το διαμέρισμα. Στην άκρη της πόλης. Το τελευταίο του καταφύγιο. Η τελευταία του κατοικία. Ο βόμβος του υπολογιστή γέμιζε τα δωμάτια. Τουλάχιστον, είχε ξαναβρεί την ακοή του. Επιθανάτιος ρόγχος, συλλογίστηκε. Ανασήκωσε το πουκάμισό του, για να δει την κατάσταση της πληγής του. Αδυνατούσε να θυμηθεί αν τον πέτυχε εκείνη ή απλά έδωσε την διαταγή. Και τι έγινε, κούνησε αδύναμα το κεφάλι του. Όλα είναι μέσα στη ζωή. Το χτύπημα ήταν σοβαρό. Ακόμα και τώρα, η φαντασία του οργίαζε. Το έκανε επίτηδες, να φύγω αργά και βασανιστικά ή απλά αστόχησε; Παραληρούσε πλέον. Άναψε το φως στο δωμάτιο του υπολογιστή. Το μόνο με γραφείο και καρέκλα. Σαν να τον πέτυχε γροθιά στο στομάχι διπλώθηκε από την δυσοσμία. Ένα κουτί αποφάγια πίτσας πεταμένο στο πάτωμα...
Έκατσε με αφόρητους πόνους στην καρέκλα. Ήξερε πως ο κέρσορας της οθόνης και τα αναθεματισμένα windows του Gates, θα ήταν τα τελευταία πράγματα που θα αντίκριζε... δυο στίχους πάσχιζε να θυμηθεί, να της αφιερώσει. Δυο στίχους κι ας μην θέλει να τους ακούσει. Δυο στίχους και ας στάζουν και οι τελευταίες σταγόνες από την πληγή. Θυμόταν αργά, και κάπου κάπου ανασήκωνε το κεφάλι του προς την πόρτα, μπας και χτυπήσει, μήπως και φανεί...όπως περίμενε ο Σκαρίμπας...:

Ή...ταν σ....α ν... σ... πρ...όσ...με...να Κερ...ά
...από....ψε π....ου δ...εν έπ...ν...

Γ.Ν.