Check this out! PLAN B project!

Welcome to PLAN B

Όπως έχετε καταλάβει το μπλογκάκι έχει μείνει ανενεργό εδώ και κάποιους μήνες. Μπορεί να πάρει μπρος μπορεί και όχι αλλά...
ένας από τους λόγους που έμεινε ανενεργό είναι γιατί ετοιμάζαμε αυτό:

http://planbstorytellers.blogspot.com/

;)

A Greek’s unpretentious ode to Capitalism

I have no money.

I never did.

You just assumed them.

And I agreed.



I am not ancient.

I am a child.

You know my history

and it is wild



I never lied

I played along

My hands are tied

Where I belong



You can accuse me

Of having fun

But please excuse me

It’s from the sun



And for my sunny

disposition

I have to suffer

malnutrition?



I beg of you

Don’t let me grow

Cause when I do

I will then know



I am a slave

On summer leave

And to my chain

I will believe



Your subtle violence

I will then feel

And hope to die

Before I kill.


D. D.

Σεμινάριο Δημιουργικής Γραφής: Project PLAN B

Το Σεμινάριο:

Creative Writing Κύκλος δεύτερος

Project PLAN B

Οδηγός: Δανάη Δάσκα

10 συναντήσεις

6 μαθημάτων

4 παραγωγής

+ Ατομικές συναντήσεις για Feedback σε ενδεχόμενο προσωπικό έργο

Τα μαθήματα θα γίνονται κάθε Τετάρτη 8.30 στον πολυχώρο της So7 που βρίσκεται δίπλα στον σταθμό του τρένου Περισσός, στην οδό Σινοπούλου 32.

Δηλώσεις συμμετοχής πρέπει να στείλετε μέχρι την Δευτέρα 26 Απριλίου.

Στο σεμινάριο αυτό μπορούν να δηλώσουν συμμετοχή νέοι συγγραφείς που είτε έχουν εκδώσει έργα τους είτε όχι. Για να δηλώσετε συμμετοχή θα πρέπει να στείλετε ένα δείγμα γραφής στο danaed@gmail.com.

Θα επικεντρωθούμε στο διήγημα, στο λεγόμενο flash writing, στο παραμύθι και σε εναλλακτικούς τρόπους και «τόπους» λογοτεχνίας με τελικό στόχο την υλοποίηση του συλλογικού έργου Project Plan B.

Workshop

Courses: Πλοκή, Διάλογος, Διήγημα, Συλλογές, Tag Poetry, Παραμύθι, Writing on the wall

Tools: Blogging, Spreading Ideas, Teasers, Viral.

Producing: DIY projects, Low Budget Solutions, Breaking the law.

Λίγα λόγια για την οδηγό Δάσκα Δανάη: Η Δανάη Δάσκα γεννήθηκε στην Αθήνα το 1980. Αφού τελείωσε την Φιλοσοφική Αθηνών έκανε μεταπτυχιακό στην Αγγλόφωνη Λογοτεχνία και Δημιουργική Γραφή στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου. Έχει εργαστεί ως κειμενογράφος, υπεύθυνη δικαιωμάτων στις Εκδόσεις Μεταίχμιο, αξιολογήτρια ξένων και ελληνικών πρωτότυπων έργων, μεταφράστρια παιδικών βιβλίων και ως αρθρογράφος στα περιοδικά Καλειδοσκόπιο, Centro, Batterie και Velvet. Έχει εκδόσει ποιήματα και διηγήματα σε συλλογές στην Σκωτία.

Το Project:

PLAN B

Storytellers Defend Truth.

H υπεράσπιση της ζωής γίνεται μέσα από την αφήγησή της.

Η πραγματικότητα είναι πιο διχασμένη από ποτέ. Η συλλογικότητα έχει χάσει την μοναδικότητά της και οι μονάδες δεν συλλογίζονται. Οι ειδήσεις δεν καταφέρνουν να αντέξουν την πολυπλοκότητα των θεμάτων. Εμείς σαν κοινό των πληροφοριών βιαζόμαστε να πάρουμε αποφάσεις και θέσεις και δεν παίρνουμε τελικά ποτέ θέση βάσει των αποφάσεών μας. Χρησιμοποιώντας το παράδειγμα της Ελλάδας, της Αθήνας, της γενιάς μας που ούτε να κλέψει μπορεί ούτε να δουλέψει, που για άλλη πραγματικότητα εκπαιδεύτηκε, σε άλλη ζει και για άλλη χρεώνεται στρεφόμαστε στην δύναμη της λογοτεχνίας για να υπερασπιστούμε την πραγματικότητά μας. Μέσα από σύντομες, σχεδόν φωτογραφικές ιστορίες, ποιήματα, παραμύθια και μονολόγους θα προσπαθήσουμε να πούμε την εκδοχή μας, τα βιώματά μας και την ζωή μας.

Η αντίδραση πρέπει να χρησιμοποιήσει την φαντασία για να διατυπώσει καινούριο λόγο. Δεν θέλουμε να δώσουμε απάντηση, ούτε επιχειρήματα. Η υπεράσπιση της ζωής γίνεται μέσα από την αφήγησή της. Ό,τι κάνουμε, απολαμβάνουμε, μισούμε και αλλάζουμε ανήκει σε αυτόν τον κόσμο που προσπαθούμε να εξηγήσουμε. Γι’ αυτό κάθε μικρή ή μεγάλη στιγμή της ζωής μας σε αυτή την πόλη, σε αυτή την χώρα, σε αυτόν τον χρόνο είναι η μόνη αληθινή καταγραφή της πραγματικότητας ακόμα κι αν είναι καθαρή μυθοπλασία. Ο μύθος λέει ακόμα την αλήθεια, ο στίχος λέει ακόμα την αλήθεια. Αυτό λοιπόν είναι το PLAN B. Ένας άλλος τρόπος να λέμε και να ακούμε την πραγματικότητα.

Στόχος:

Γράφουμε κείμενα για την ζωή μας στην Ελλάδα, την πραγματικότητα όπως την ζούμε, την παραφωνία μας, την διαφωνία μας αλλά και την ομολογία μας. Τα κείμενα πρέπει να είναι λογοτεχνικά, σύντομα και να λειτουργούν σαν ψηφίδες που σχηματίζουν μια μεγαλύτερη εικόνα. Και επουδενί δεν θα είναι μονόλογοι καταγγελίας ή προσωπικές απόψεις. Θέλουμε ιστορίες, μύθους, συμβολισμούς. Στη συνέχεια θα δημιουργηθεί μια σειρά video με αγγλικούς υπότιτλους όπου οι αφηγητές θα διαβάσουν το κείμενό τους και θα «υπερασπιστούν» την πραγματικότητά τους. Τα βίντεο αυτά θα συγκεντρωθούν σε ένα site/blog και θα κυκλοφορήσουν μέσω του διαδικτύου σε όλο τον κόσμο.

Στόχος είναι αυτό να επεκταθεί και στο εξωτερικό και να γίνει ένας τρόπος να μαθαίνουμε την «αλήθεια» κάθε τόπου.

Edinburgh calling

Τόπος: Home
Χρόνος: Αναμνηστικός Soundtrack:Sparklehorse/PJ Eyepennies http://www.youtube.com/watch?v=WfPUyeXLfy8


Τα κλαδιά των δέντρων που περιγράφουν το μονοπάτι που διασχίζει τα Meadows το βράδυ παίρνουν μία χάλκινη απόχρωση από την αντανάκλαση του φωτός στους τοίχους του Πανεπιστημίου. Τη χάλκινη αυτή απόχρωση κατάφερε να χτυπήσει με την κυνηγετική του κάμερα ο όμορφος Will ένα βράδυ που γυρίζαμε σπίτι. Περπατούσαμε γρήγορα και βλέπαμε τις αναπνοές μας όταν -όπως συνηθίζω όταν είμαι καλά- σήκωσα το κεφάλι μου ψηλά και την είδα. Του είπα ότι πολύ μου αρέσει και τότε την είδε κι αυτός. Του είπα ότι την θέλω και τότε την ήθελε κι αυτός. Έβγαλε την κάμερα από το σακίδιό του και ξάπλωσε στην άσφαλτο. Ξάπλωσα κι εγώ. Και ψάχναμε στριφογυρίζοντας να βρούμε το αδύνατο σημείο της. Την χτύπησε πάνω από δέκα φορές χωρίς φλας για να μην πονέσει. Στήριζε την κάμερα στο κούτελό του και κρατούσε την αναπνοή του για να μην κουνηθεί καθόλου. Η πλάτη μου είχε παγώσει αλλά δεν έτρεμα για να πάρω κι εγώ μέρος στην ευθύβολη λήψη. Άκουγα το κλικ της σκανδάλης πολλά δευτερόλεπτα πριν τον κρότο του φακού. Σε κάποια από τις λήψεις το πάρκο μας πήρε χαμπάρι κι άρχισε να φυσά. Σηκωθήκαμε κι αρχίσαμε να τρέχουμε. Όταν φτάσαμε στον Lothian Rd ξαναμιλήσαμε. Είπε: well here’s something no tourist would ever stand next to and say cheese.
Δ.Δ. (photo by Will Brady)

Φαινόμενα

1) Είδαμε τα Λιοντάρια των Μαυρογεωργίου και Γάκη και ενθουσιαστήκαμε! Ειδικά στο σημείο που οι μαϊμούδες του ζωολογικού κήπου της Βαγδάτης φωνάζουν το σύνθημα στο κοινό, Μας χωρίζει μόνο ένα αμινοξύ!

2) Αυτό το Σαββατόβραδο (27/3) στις 8.30 θα καούν όλα τα ρεσώ!

Δικό σας: http://www.youtube.com/watch?v=_Z4tE9cmh30

3) Και για να πάρω θέση στη κρίση της χώρας, νομίζω ότι για πρώτη φορά στα φροϋδικά χρόνια της γενιάς μας μπορούμε με σιγουριά να πούμε ότι για όλα αυτά που μας συμβαίνουν φταίνε οι γονείς μας.

4)Όχι δεν θα αναφερθώ στην Τζούλια. Όπως επίσης δεν σκέφτομαι έναν ελέφαντα.

Πραγματικότητα (or an ode to David Lynch)

Τόπος: Εδώ
Χρόνος: Προχτές
Soundtrack: Cocorosie Terrible Angels

http://www.youtube.com/watch?v=rRQZMreM5Qs

Είχα πιει λίγο παραπάνω, ή λίγο λιγότερο. Περπατούσα και κοιτούσα τα παπούτσια μου. Όταν φοράω τακούνια ο ήχος των βημάτων μου με υπνωτίζει. Κι αυτά τα παπούτσια είχαν πεταλούδες επάνω τους. Έφτασα στη σκάλα και άρχισα να την ανεβαίνω χωρίς να σηκώσω το βλέμμα μου από τις πεταλούδες. Από κάπου ερχόταν ένα τραγούδι που οι στίχοι του έλεγαν για ένα μωρό που πρέπει να κουνηθεί. Τώρα που το θυμάμαι δεν σήκωσα ποτέ το βλέμμα μου. Απλά αυτός μπήκε στο οπτικό μου πεδίο όταν ανέβηκα άλλα δυο σκαλοπάτια. Ήτανε ξανθός, βόρειος ξανθός, σαν βίκινγκ ή τουρίστας στην Κω. Με μούσια και μαλλιά. Και κόκκινα μάγουλα. Και κοιμότανε μπροστά στην πόρτα της πολυκατοικίας. Φορούσε ένα άσπρο φούτερ από αυτά που τα στολίζει η μάρκα τους. Το ένα του πόδι ήταν τυλιγμένο με σακούλες σούπερ μάρκετ. Τον ξύπνησα. Του χαμογέλασα και του μίλησα στα αγγλικά. Sorry to wake you. Του έδειξα την πόρτα, πάντα χαμογελώντας, ζητώντας του να κάνει πιο κει να μπω. Εκείνος σηκώθηκε. Πολύ ψηλός. Και κόλλησε την πλάτη του στον τοίχο για να έχω όλο τον χώρο. You should go underneath. Go down where there is no light. Down. Και του έδειξα την φωλιά που σχηματίζει η σκάλα από κάτω της. Μπήκα μέσα και κλείδωσα την πόρτα. Κάλεσα το ασανσέρ και ξαναγύρισα. Είχε ξαπλώσει. Go down please. Θα σε δούνε εδώ. Έβγαλε το χέρι του από την αγκαλιά του κι έπιασε την πεταλούδα. Την περιέγραψε με το δάχτυλό του και κοιμήθηκε.
Δ.Δ.

Απαρηγόρητη

Τόπος: Αμερικής και Πανεπιστημίου

Χρόνος: Αργά

Soundtrack: It raineth every day, Twelfth Night. Feste’s song

http://www.youtube.com/watch?v=ZVSLVSPeinE&feature=related

http://www.youtube.com/watch?v=q910HEkDOmE&feature=related

Βρισκόμαστε στην οδό Αμερικής. Έξω από ένα θέατρο, μια κοπέλα κάθεται σε παγωμένο μάρμαρο και κλαίει. Προσπαθεί να το συγκρατήσει, να μαζευτεί σε βούρκωμα, να καπνίσει. Δεν τα καταφέρνει. Πνίγεται στο λυγμό και στο σάλιο της. Κλαίει συνειδητά, δηλαδή ούτε από πόνο ούτε από συγκίνηση. Είναι αυτό το άλλο κλάμα που βγαίνει σαν πρόταση, που κάτι περιγράφει. Και δεν σταματά μέχρι να ολοκληρώσει κάποιο νόημα. Και γίνεται ανάμεσα σε άλλες κινήσεις. Χαιρετάει τον κόσμο και κλαίει. Φοράει το σκουφί της και κλαίει. Χαμογελάει στους φίλους της και κλαίει. Πίνει ουίσκι σε πλαστικό ποτήρι και κλαίει. Δεν αποσύρεται. Δεν αντιστέκεται. Σαν αιτιατό που ξέχασε το αίτιό του. Σαν ένα ρήμα που χάνει το υποκείμενο του. Και ζει σε αιώνιο ενεστώτα. Κλαίει, όπως λέμε βρέχει.

Δ.Δ.