Τόπος: Αθήνα
Χρόνος: 8 Ιουλίου 2009
Soundtrack:
http://www.youtube.com/watch?
Παρόλα αυτά αισθάνομαι πως ούτε στο μισό δεν έχω καταφέρει να σου μεταδώσω την ζωντάνια της πλατείας Εξαρχίων αυτό το βράδυ. Άνθρωποι πάνε κι έρχονται, οι καφετέριες παίζουν μουσική και οι πελάτες τους συζητούν ανέπαφα, τα πρεζάκια παραπαίουν κι η Βούλα από την Καλαμάτα γυρεύοντας κάποιον να αγκαλιάσει μέσα στο μεθύσι της ήρθε κι έπεσε στα νύχια μας. Χορτασμένοι από αγκαλιές σταθήκαμε όρθιοι από πάνω της σαν ιεροεξεταστές για να βασανίσουμε την ευαισθησία της, κρίνοντάς την. Με ερωτήσεις και φραγγέλια αρνηθήκαμε αυτό που με τόση απλοχεριά μας πρόσφερε. Κι η Βούλα πραγματικά πληγωμένη μας αγνόησε και μπήκε στον ακόλουθο διάλογο με ένα πρεζάκι που ήρθε κοντά μας για ανακύκλωση.
- Το θέλετε το μπουκάλι;
- Πώς σε λένε;
- Ωχ, καλά
- Εμένα με λένε Βούλα, εσένα; Στάσου μην φεύγεις.
Στέκεται.
- Να σου πως κάτι θέλω.
Παύση.
- Από πού είσαι;
- Από εδώ.
- Έχει πολύ ωραία μάτια.
Την κοιτάζει.
- Δεν θα μου πεις πως σε λένε;
- Όχι
- Θέλω να σε κάνω μια αγκαλιά
Την κοιτάει.
- Μπορώ να σε κάνω μια αγκαλιά;
- Γιατί;
- Γιατί το θέλω.
- Όχι
- Εσύ δεν θες κάτι;
Την κοιτάει. Ώρα.
- Δεν πειράζει με έκανες αγκαλιά με αυτό το βλέμμα
Κάνει να φύγει.
- Δεν θα μου πεις πώς σε λένε;
- Όχι
Δ.Κ.
