Κινέζικη Στρακαστρούκα

Τόπος: Ζωοδόχος Πηγή, Εξάρχεια
Χρόνος: 12:01
Soundtrack: Beastie Boys, Sabotage

Παίζουν: Το Πάσχα, o Αττικός ουρανός, το Tύμπανο του Αυτιού της θείας Στεφανίας, η Κινέζικη Στρακαστρούκα και η μαμά του Γιωργάκη.

Αττικός ουρανός: Βρε καλώς τη.

Κινέζικη Στρακαστρούκα: Χριστός Ανέστη.

Αττικός ουρανός: Προφανώς. Τα χαρτιά σου.

Κινέζικη Στρακαστρούκα: Ορίστε, αίτηση έκρηξης, άδεια της ΔΕΗ για δωρεάν παροχή λάμψης, υπεύθυνη δήλωση κρότου, πρωτοκολλημένη κι επικυρωμένη απαλλαγή της Πασχαλινής ευφορίας…

Άττικός ουρανός: Πράσινη κάρτα έχεις;

Κινέζικη Στρακαστρούκα: Όχι.

Αττικός ουρανός: Τότε δεν μπορείς να σκάσεις

Κινέζικη Στρακαστρούκα: Μα έχω ήδη απογειωθεί.

Αττικός ουρανός: Δεν ενδιαφέρει τον νόμο η απογείωση σου, τίποτα δεν αναφλέγεται χωρίς πράσινη κάρτα

Κινέζικη Στρακαστρούκα: Μα με αγόρασε ο Γιωργάκης, όλες οι άλλες έχουν σκάσει, θα τον κοροϊδεύουν οι φίλοι του.

Πάσχα: Αφήστε τη να εκραγεί, όλοι παγανιστές είμαστε κατά βάθος.

Αττικός ουρανός: Δεν είναι ζήτημα πίστης αγαπητέ, είναι ζήτημα αρχής

Πάσχα: Οι σφαίρες έχουν πράσινη κάρτα;

Αττικός ουρανός: Έχουν οι σκανδάλες τους.

Τύμπανο αυτιού θείας Στεφανίας: Έχει δίκιο ο κύριος Αττικός.

Αττικός ουρανός: Ουρανός για σας αγαπητή μου.

Τύμπανο αυτιού θείας Στεφανίας: Ε;

Πάσχα: Ας τελειώνει αυτή η παρωδία επιτέλους, αφήστε τον να περάσει.

Τύμπανο αυτιού θείας Στεφανίας: Έρχονται εδώ στη χώρα μας και μας παίρνουν τις δουλειές, τις θέσεις μας στα λεωφορεία, ξελογιάζουν τους άντρες μας.

Πάσχα: Στρακαστρούκες, λάγνες, ερωτιάρες.

Τύμπανο αυτιού θείας Στεφανίας: Ε;

Αττικός ουρανός: Επιστρέψτε στο έδαφος κι όταν βγάλετε πράσινη κάρτα τα ξαναλέμε.

Κινέζικη Στρακαστρούκα: Μα είμαι μίας χρήσης.

Αττικός ουρανός: Μας τα χουνε πει και τα προφυλακτικά αυτά, δεν πιάνουν σε μένα.

Κινέζικη Στρακαστρούκα: Δεν καταλαβαίνετε, δεν μπορώ να το σταματήσω θα σκάσω σε λάθος ύψος.

Αττικός ουρανός: Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν επιτρέπεται.

Πάσχα: Άνοιξέ του καλέ, θα εκραγεί πάνω σε κάνα κεφάλι!

Αττικός ουρανός: Η δικαιοδοσία μου σταματάει στο μέσο ανθρώπινο ύψος, από κει και κάτω δεν μπορώ να παρέμβω.

Μαμά: Γιωργάκηηη, τι έκανες παιδί μου στη θεία;

Δ.Δ.

Προτάσεις ανάγνωσης

Τα αυγά κοκκινίζουν επιμελώς στις κατσαρόλες, η πόλη των Αθηνών έχει στολιστεί με τα πιο κιτς φωτεινά λαγουδάκια κι όλοι την εγκαταλείπουν για κάποιο γραφικό χωριουδάκι με πυρωμένες ψησταριές. Εγώ η διπρόσωπη μπλόγκερ σας εύχομαι καλές διακοπές με μια μίνι λίστα βιβλίων για καλύτερη χώνεψη...

1) Ο Εκείνος, Έντγκαρ Κέρετ
2) Ο καθεδρικός ναός, Ρέυμοντ Κάρβερ
3) 11 μικροί φόνοι (διηγήματα βασισμένα στα τραγούδια του Nick Cave) Βάσια Τζανακάρη
4) The bestiary, (ποιήματα), Sam Meekings (Amazon)
5) Το μεγάλο όνειρο του παραδείσου, Σαμ Σέπαρντ
6) Απροσδόκητες ιστορίες, Ρόαλντ Νταλ
7) Η ανθολογία του μαύρου χιούμορ, Αντρέ Μπρετόν
8) Σχετικά με τα ψάρια, Άντον Τσέχωφ

Χρόνια πολλά σε όλους

Πάση Θυσία

Λιμάνι Πάτρας

Ξημέρωμα Σαββάτου 10 Νοεμβρίου 2007

Soundtrack: Τσιτσάνης, Τα καβουράκια

Έχουμε χρόνο. Θα δούμε. Υπομονή. Είσαι μικρός ακόμα. Λίγες από τις φράσεις που κάνουν τον Τζαβίντ να φτύνει μουσουλμανικές κατάρες. Είναι σαν τις χριστιανικές, μόνο που έχουν μεγαλύτερο πληθυσμό πιστών στην πλάτη και την εφαρμογή τους. Ο Τζαβίντ ποτέ δεν είχε χρόνο. Κάθε μέρα ταξιδιού μετράει για 2 κι άλλον τόπο από το δρόμο δε θυμάται, άρα μικρός δεν είναι. Μασουλάει ένα κουλούρι και περιμένει. Τι περιμένει; Ο Αλλάχ κι η ψυχή του. Θα πάω, λέει, στην Ιταλία, είναι πιο μεγάλη χώρα. Έχει δηλαδή, περισσότερους δρόμους. Μασουλάει το κουλούρι και γεμίζει τη μπλούζα του σουσάμι. Αν τον ρωτούσες, τι κάνει δεν θα’ ξερε να απαντήσει. Ζει σε αυτό το χρονικό διάστημα στο οποίο οι άνθρωποι κινούνται και για να σου πουν τι κάνουν πρέπει να σταματήσουν. Κι αν δεν σταματήσουν, δεν μαθαίνουν τι κάνουν ποτέ. Κινούμαι, θα σου έλεγε. Το κουλούρι δεν το κόβει σε μπουκιές με το χέρι, το δαγκώνει λαίμαργα και μόλις το τελείωσε. Είναι σε ένα σκοτεινό σημείο, σε μια προβλήτα και βλέπει την κόκκινη λαμαρίνα να γυαλίζει στο πρώτο φως της μέρας.

Θα λουφάξει μέχρι να βρει το κενό στην προσοχή των ναυτικών και να ορμήσει στο γκαράζ του πλοίου. Ξέρει τις λέξεις, σιγά, φύγε, μαλάκα, σήκω, λεφτά, νερό, δεν καταλαβαίνω και φυσικά κουλούρι. Σιγοτραγουδάει μια μελωδία και μαζεύει τα σουσαμάκια ένα ένα απ΄ τη μπλούζα του και γλείφει τα δάχτυλά του.

Στο ρεφρέν βλέπει την καρότσα ενός φορτηγού ανοιχτή και παρατάει τα ψίχουλα και την αναπνοή του για να πηδήξει σε ένα άλλο σκοτεινό σημείο.

Νάτο το κενό, νάτος ο δρόμος, ένα φορτηγό με ρόδες που θα μπει σε ένα φορτηγό με κύματα. Στριμώχνεται ανάμεσα σε δυο σάκους, κρυφογελάει και τώρα περιμένει να ακούσει τη σιδερένια πόρτα του καραβιού να τραντάζεται κάτω από το βάρος της καρότσας. Μεταφέρει πατάτες και νιώθει τυχερός γιατί μυρίζει χώμα και βενζίνη, τίποτα σάπιο ακόμα. Ακούει ελληνικά απ’ έξω και βυθίζεται ανάμεσα στους σάκους.

Όταν ο φακός τον τύφλωσε στο μάτι, ο Τζαβίντ σταμάτησε να κινείται και έμαθε τι κάνει. Δεν είναι καλά, είναι μόνος και φοβάται, πρέπει να φύγει, πονάει το στομάχι του, του λείπουν οι δικοί του, είναι 14 χρονών, του φωνάζουν και μαθαίνει την λέξη έξω και κατοχυρώνει τη γνώση του για τη λέξη μαλάκα. Δεν του αρέσει αυτή η παύση, τινάζει από πάνω του το πάγωμα των μυών και ξαναρχίζει να κινείται. Πρέπει να σβήσει ο φακός που τον τυφλώνει και να ξανανοίξουν οι δρόμοι. Πάση θυσία.

(«Έφηβος λαθρομετανάστης μαχαιρώθηκε από αστυνομικό στην προσπάθειά του να επιβιβαστεί σε πλοίο φορτηγό» in.gr news)

Δ.Δ.

Θα σου περιγράψω κάτι απλό

Χρόνος: Δευτέρα βράδυ

Τόπος: Μιχαλακοπούλου

Soundtrack: Tool, Disposition

Θα σου περιγράψω κάτι απλό.

Είναι Δευτέρα, γύρω στις εννιά και κάτι το βράδυ. Η μέρα ήταν κουραστική, δουλειά, απανωτές διαδρομές με το μηχανάκι για κάποιες πληρωμές που εκκρεμούσαν, μία μάλιστα από αυτές δεν έγινε καν, ένα επαγγελματικό ραντεβού, χιλιάδες πράγματα στο μυαλό. Βρίσκεσαι στη Μιχαλακοπούλου, στο φανάρι του Holiday inn και περιμένεις να ανάψει πράσινο να στρίψεις αριστερά προς την εκκλησία του Άγιου Χαράλαμπου.

Η κίνηση στο αντίθετο ρεύμα είναι μέτρια, όχι πυκνής ροής. Τα αυτοκίνητα φαίνονται πεντακάθαρα λόγω των φώτων τους, η ορατότητα δεν περιορίζεται από τίποτα. Ανυπομονείς. Κρυώνεις κιόλας. Είσαι κοντά στο σπίτι σου και στο τέλος αυτής της θορυβώδους ημέρας. Περνάνε δυο τρία αυτοκίνητα, παρεμβάλλεται κενό. Κάνεις να περάσεις και το μετανιώνεις. Λες, όχι είναι ακόμα κόκκινο. Βλέπεις και το ανθρωπάκι των πεζών απέναντι που φωτίζει πρασινωπά και χαρούμενα και δεν το κάνεις. Το φανάρι σου όμως αργεί. Δεν το βλέπεις, έχεις προχωρήσει μπροστά, σαν πεζός κολλημένος στο πεζοδρόμιο που περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να διασχίσει κάθετα τον δρόμο.

Περνάει κι άλλη ευκαιρία, από μακριά φαίνεται ένα λεωφορείο που έχει σταματήσει και μπροστά δυο αυτοκίνητα. Υπολογίζεις, κάνεις να περάσεις και λες πάλι, όχι γιατί έχεις δει το αυτοκίνητο από πίσω που έρχεται με μεγάλη ταχύτητα και ξέρεις πως αν συμβεί μια στραβή και σου σβήσει το μηχανάκι ή κάτι στραβώσει, ο τύπος δεν θα μπορέσει να κόψει ταχύτητα και τότε την πούτσισες. Μα δεν αντέχεις άλλο. Είσαι δίπλα στο σπίτι σου, έχεις ένα σωρό ενδιαφέροντα πράγματα να κάνεις εκτός από το να περιμένεις ξυλιάζοντας ένα φανάρι που αργεί. Έτσι; Αντικειμενικά αργεί. Και τότε λες, άνοιξε το γκάζι.

Φυσικά έχεις ελέγξει. Έχεις υπολογίσει πως τα φώτα που έρχονται θα περάσουν πίσω σου αρκετή ώρα αφού εσύ έχεις διασχίσει τον δρόμο. Και διασχίζεις τον δρόμο ακριβώς μετά από το αυτοκίνητο που περνάει. Και μόλις βρίσκεται η κόκκινη λάμψη των φώτων του στο μπατζάκι του παντελονιού σου κι ενώ εσύ έχεις καρφωμένο το βλέμμα σου στα λευκά φώτα που έρχονται από δεξιά, πιάνεις με την άκρη του ματιού σου έναν σκοτεινό όγκο ακριβώς μπροστά σου. Και συνειδητοποιείς μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου ότι είναι μια μηχανή που κάνει προσπέραση στο αυτοκίνητο από δεξιά, στα κρυφά. Από το αυτοκίνητο που έχεις ήδη εσύ ελέγξει. Που έχεις αποφασίσει ότι θα το περάσεις ξυστά πίσω του. Που είναι το σίγουρο περασμένο εμπόδιο. Το χωρίς δεύτερο έλεγχο. Μια μηχανή ακριβώς στο κέντρο της πορείας του δικού σου δικύκλου. Μια σύγκρουση.

Δ.Κ.