Φαινόμενα

• Πρόσφατες επιστημονικές παρατηρήσεις (δικές μου) απέδειξαν ότι αν βρεθείτε σε μια όχθη (θάλασσας, λίμνης, ποταμού) με ανθρώπους διαφόρων εθνικοτήτων το ασφαλέστερο και αποτελεσματικότερο είδος μουσικής που μπορείτε όλοι να σιγοτραγουδήσετε είναι οι Beatles και ο Bob Marley.
• Πάρτυ διοργανώνει η ομάδα Κορμοράνος στο Trova (Αθηνάς και Βλαχάδος) για να αποχαιρετίσει τον Αύγουστο (30-31 Αυγούστου). Σύμφωνα με φήμες του Φατσοβιβλίου ο Σατανάς θα κατέβει από την κόλαση. Ας ελπίσουμε ότι θα έχει jet lag.
• Σε υπαίθριο αναψυκτήριο στον προαύλιο χώρο του Μουσείου του Van Gogh φωτογραφήθηκε το εξής μήνυμα δίπλα στο τοπικό σαμπώ: “Tipping is not a Chinese City”. Στην Ψείρα στου Ψυρρή η ίδια φωτογράφος λίγους μήνες πριν απαθανάτισε το μήνυμα « Το Μπουρμπουάρ δεν είναι πόλη της Γαλλίας».
• Φίλοι αναγνώστες δεηθείτε να λάβει επιτέλους τέλος αυτός ο λίβας που καίει τα σπαρτά και να μη νιώθουν όλοι όσοι έχουν επιστρέψει στα γραφεία τους ότι ζουν σε ένα χωροχρονικό ασύμβατο.
• Επειδή η δέησή μας θα αποτύχει (γιατί αν δεν είμαστε άπιστοι είμαστε σίγουρα αμαρτωλοί) το μπλογκ προτείνει μεθόδους αποκατάστασης κανονικότητας του χωροχρόνου: Splash (Βουτιά από οποιοδήποτε ύψος αλλά με μεγάλη ορμή και αποφασιστικότητα) Sloorp (Γλειψιά γρανιτοειδούς πολτού με φρουτώδη γεύση) Sleep (wake me up when the summer ends).

Στο δρόμο

Στο δρόμο για τους θερινούς προορισμούς μας τρώμε φρούτα και μπισκότα σοκολατούχα κρακεράκια και κρουασάν ζεστά από το ράφι ενός Γαλαξία.

Ό,τι ακούμε στ’ αυτοκίνητα ή κατευθείαν στα τύμπανα το ακούμε δυνατά και σχηματίζει την άσφαλτο, το χωματόδρομο και τις στροφές

Παίζουμε σε κάποια ταινία με ψηφιακή επεξεργασία γυαλιών ηλίου. Κουβαλάμε το σπίτι μας σε πλάτες και οχήματα μας ζαλίζουν τα κύματα και κοιμόμαστε σε μέρη απίθανα.

Στο δρόμο για το καλοκαίρι, αφηγούμαστε ιστορίες από άλλα μέρη, έναν άλλο δρόμο που μας είχαν αφιερώσει σε κάποιον ραδιοφωνικό σταθμό της επαρχίας.

Αυτόματα σχεδόν γινόμαστε στρουμφάκια:Κάποιος είναι ο Γκρινιάρης που δεν του αρέσει ο καφές και κάποιος ο Σπιρτούλης που στήνει τις σκηνές.

Η Στρουμφίτα σκουπίζει το γκαζόν με υγρά μαντηλάκια και ο Παπά Στρούμφ ειρηνοποιός προτείνει παραλίες με μπαράκια.

Και όλα γίνονται χωριά και χώρες και τα λεπτά δεν μετράνε τις ώρες

Στον δρόμο για την επιστροφή σταματάμε να μιλάμε κάποια στιγμή. Μας λείπουν τα μανίκια που πρέπει να σηκώσουμε κι ελέγχουμε τη φωτογραφική όπου τον δρόμο αποτυπώσαμε.

Και κάποιος από μας ακόμα ελπίζει πως ο δρόμος που πήρε ποτέ δεν γυρίζει. Το δέρμα του ξεφλουδίζει
κι σε ένα φινιστρίνι αποφασίζει να καδράρει την κάθε επιλογή.

Τα λέμε το Σεπτέμβρη