http://www.youtube.com/watch?v=JW_bHr47sj0&NR=1 ________________________________________ Κική Δημουλά: περί μυαλού και ελπίδας
ΤΟΠΟΣ: Μαντέψτε
ΧΡΟΝΟΣ: 19:17
Soundtrack: Un Homme et Une Femme - Claude Lelouch (1966)
http://www.youtube.com/watch?v=Qfc4NPNMFro ________________________________________ Ψιλόβρεχε. Αυτή περπατούσε με μικρά βιαστικά βήματα, να προλάβει ποιος ξέρει τι. Εκείνος βάδιζε χαζολογώντας στο πεζοδρόμιο μέχρι που εκείνη του έδωσε μια δυνατή σκουντιά στην πλάτη και τον προσπέρασε. Η αλήθεια ήταν πως τον έβγαλε απ’ τον λήθαργο. Πρώτα πρόσεξε τον λαιμό της, ψηλό κι αδύνατο και μετά το κοντό καρέ, ήταν ξανθιά και τα μαλλιά της είχαν μια κοψιά που τέλειωνε μπροστά κάνοντας μύτη. Μετά η ματιά του είδε τις επωμίδες που πλαισίωναν τον ανασηκωμένο γιακά κι ύστερα έτρεξε στην πλάτη, μέχρι εκεί που η ζώνη της γκαμπαρντίνας έσφιγγε τη μέση της. Στάθηκε λίγο στην καμπύλη των γοφών και κατέβηκε στις γάμπες. Τέλος πρόσεξε τα παπούτσια, από γκρι σουέτ. Μια δυνατή ψιχάλα του ‘ρθε στη μύτη και μετά άλλη και άλλη. Σήκωσε τον γιακά του και χώθηκε κάτω απ’ το πρώτο στέγαστρο. Εκείνη είχε κάνει ακριβώς τον ίδιο ελιγμό και περπατούσε πάλι μπροστά του, με τα χέρια στις τσέπες, τακ – τακ, με ακρίβεια. Δεν είχαν κάνει είκοσι μέτρα κι η βροχή εξελίχθηκε σε μια ξαφνική μπόρα κάνοντας όλους να τρέξουν να χωθούν επίσης κάτω απ’ τα στέγαστρα των καταστημάτων. Ξαφνικά η απόστασή μεταξύ τους μειώθηκε, την καθυστερούσαν οι άλλοι κι είχε κόψει το βήμα της. Τώρα ήταν σχεδόν πίσω της. Στη μύτη του έφτανε το άρωμά της., άκουγε το χρατς – χρατς που έκανε σε κάθε της κίνηση το ύφασμα της γκαμπαρντίνας, άκουγε τα τακούνια της στο πεζοδρόμιο. Ξαφνικά τα τακούνια σταμάτησαν. Σταμάτησε να μην πέσει πάνω της. Αυτή χώθηκε αριστερά σε μια πόρτα κι αυτός χωρίς να το σκεφτεί την ακολούθησε. Ήταν ένα καφέ. Με Βιενέζικες καρέκλες και ξύλινη επένδυση στους τοίχους, και σεπαρέ στη τζαμαρία, πολύ κλασικό. Όλα τα τραπεζάκια ήταν γεμάτα κι αυτοί χάθηκε μέσα σ’ ένα πλήθος όρθιων. Μετά κατάφερε να τη δει στην μπάρα και προσπάθησε να φτάσει δίπλα της. , έφτασε τη στιγμή που παράγγελνε έναν καφέ κι παρήγγειλε κι αυτός έναν αν και μόλις είχε πιεί πριν. Έβγαλε τα τσιγάρα του και την κοίταξε στον καθρέφτη. Τον κοίταζε κι εκείνη. Μετά κατέβασε τα μάτια της και δεν ξανακοίταξε, ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Στον καθρέφτη έβλεπε έξω που άστραφτε. Όπως έδειχναν τα πράγματα θα έμεναν ώρα εκεί κι άρχισε να σκέφτεται τι να βρει να της πει. Εκείνη έστρεψε το κεφάλι της προς το μέρος του, «έχετε ώρα μήπως; Τον ρώτησε. Σήκωσε αδέξια το χέρι του κι έχυσε επάνω του τον καφέ. Εκείνη γέλασε. Της είχε φανεί αστείος, ποιος ξέρει τι θα σκεφτόταν τώρα. Σκούπισε τον καφέ απ’ το παντελόνι του, είχε γίνει χάλια… τι γελοίος. Του έδωσε και τη δική της χαρτοπετσέτα. Την πήρε και την κοίταξε. Είχε σταματήσει να γελάει και τον κοίταζε κι αυτή. «Μένετε εδώ κοντά;» τον ρώτησε.
yannispetsas
