Ένα μπουκάλι νέφτι κι άντε γεια...

Τόπος : Νοσοκομείο Ευαγγελισμός
Χρόνος : Αύγουστος 2009
SOUNDTRACK

http://www.youtube.com/watch?v=hitMpM-P-Bs

Είσαι καλά; Πονάς; Μα, ερωτήσεις είναι αυτές; Άραγε δε με βλέπεις τάβλα στο ξεχαρβαλωμένο κρεβάτι του νοσοκομείου, με τα σωληνάκια και τους ορούς να κρέμονται σαν σκουριασμένα ελατήρια; Δεν βλέπεις τη νοσοκόμα να μπαινοβγαίνει στο δωμάτιο τη μία για να βάλει το θερμόμετρο, την άλλη με την τεράστια σύριγγα για να πάρει αίμα, την παράλλη για να μου φέρει το χάπι... Καλά, ρε, σου μιλάω. Δε βλέπεις μαμάδες, μπαμπάδες, θείους, θείες, αδέλφια, ξαδέλφια παραταγμένους στη σειρά να μυξοκλαίνε και να βγάζουν τη δική τους διάγνωση για το δικό σου πρόβλημα, για τη δική σου αρρώστια; Βλέπεις να είμαι καλά; Πως να είμαι όταν πονάει όλο μου το κορμί, όταν το μόνο που θέλω να κάνω είναι να βγάλω τα συκώτια μου με αυτά που ακούω και βλέπω...Τι βλέπω; Τη διπλανή να ξερνοβολάει σαν το σκυλί το αγαρινό, την παραδιπλανή να μας τα κάνει τσουρέκια γιατί ο γιατρός δεν πέρασε στην ώρα του, την απέναντι μπαταρισμένη από πάνω μέχρι κάτω με επιδέσμους να κλαψουρίζει σαν χαζογκόμενα που την έστησε το boyfriend στο ραντεβού, την διπλανή της απέναντι να ψάχνει τσιμπιδάκι να βγάλει τα φρύδια της, γιατί ο γιατρός είναι κούκλος και δεν μπορεί να τη δει σε μαύρο χάλι - λες και δεν έχει το μαύρο της το χάλι... Είσαι καλά; Όχι, ρε δεν είμαι. Και αν με ρωτήσεις ακόμη μία φορά δεν θα είσαι ούτε εσύ. Για έλα λίγο στη θέση μου - που για να είμαι ειλικρινής το απεύχομαι - μη φοβάσαι, ξάπλωσε στο ετοιμόρροπο κρεβάτι, κλείσε τα μάτια σου και προσπάθησε να κοιμηθείς, και αν κοιμηθείς εμένα να με χέσεις. Τι το πέρασες το νοσοκομείο, ξενοδοχείο πολυτελείας και με ρωτάς αν είμαι καλά. Τέλος καλό όλα καλά...εντάξει, φιλαράκι, μην κάνεις έτσι, μια πλάκα έκανα ...καλά είμαι και θα είμαι ακόμη καλύτερα εάν βγάλεις τη λευκή μπλούζα που φοράς, γιατί μου θυμίζεις τελειωμένο γιατρουδάκο στο Ι.Κ.Α Πατησίων.

Α. Λ.

Ένα βράδυ στη Γύρα – Deja vu

Τόπος: Αθήνα

Χρόνος: 8 Ιουλίου 2009

Soundtrack: http://www.youtube.com/watch?v=2xTlfuWKXpc

Το αλκοόλ ως γνωστό ευρυμαθή αναγνώστη μου πληθαίνει το συναίσθημα κι εγώ δεν θέλω να σε κουράσω με κοινολογίες. Έχουμε πιει ήδη τρεις γύρους και η συζήτηση έχει φουντώσει μέσα σε δάση θηλυκά. Τα μάτια μας τρώνε τις περαστικές με την επιθετικότητα που έχουν οι ιδιοκτήτες απέναντι σ’ αυτούς που διαβαίνουν την περιοχή τους. Μ’ αρέσουν οι γυναίκες. Τις εκτιμώ για τον τρόπο που είναι πλασμένες. Μου προκαλούν κατ’ αρχάς μιαν έντονη νοσταλγία κι έπειτα κάτι βαθύτερο και πιο άναρχο, σαν δίψα. Μα πιο πολύ προτιμώ την ασχημάτιστη ομορφιά, εκείνη που κρύβεται σε ορισμένα πλάσματα των οποίων η φύση ακροβατεί αναποφάσιστη ανάμεσα στο άρρεν και το θήλυ. Θυμάμαι στο Εδιμβούργο, στην εθνική πινακοθήκη, ένα πορτραίτο που με είχε αναγκάσει να σταθώ ώρα πολλή μπροστά του και να το θαυμάζω. Ήταν ένα πανέμορφο κορίτσι με μακριά μαλλιά μαζεμένα από το πρόσωπό του, που κάθονταν αφηρημένο πάνω από ένα ανοιχτό βιβλίο. Η ηλικία του δεν ξεπερνούσε τα δέκα και η έκφρασή του θύμιζε κάτι ιερό. Το ερωτεύτηκα, με την ασφάλεια της απόστασης πίνακα – θεατή, παράφορα για λίγο και το φωτογράφησα. Μα όταν πλησίασα και είδα το ταμπελάκι των πληροφοριών ανακάλυψα ακόμα πιο μαγεμένος πως ο πίνακας απεικόνιζε ένα αγόρι.

Και ω! της αιώνιας επιστροφής η ώρα, εκείνη την στιγμή καθισμένος στο παγκάκι μίλια μακριά από την πατρίδα του πορτραίτου και αιώνες μετά την κατασκευή του, βλέπω το αγόρι να βγάζει το σκύλο του βόλτα. Το ίδιο καστανόξανθο μαλλί, η ίδια λευκότητα στο δέρμα, τα μάτια πελαγωμένα σε κάποια άγνωστη θρησκευτική αφοσίωση να οδηγούν ένα λουρί πάνω στις πλάκες.

Και είναι κορίτσι.

Δ.Κ.

Είναι

Τόπος: η βεράντα μου...
Χρόνος: Απαρατήρητος
Soundtrack: Song for Jesse, OST The assassination of Jesse James by the coward Robert Ford

http://www.youtube.com/watch?v=_CpOQxA0gJ4

Είναι μια γριά στο μπαλκόνι. Και χαϊδεύει αργά τη γάτα της. Είναι και η γάτα γριά. Είναι ένας μαύρος που απλώνει τα ρούχα του στη ταράτσα. Είναι περασμένα μεσάνυχτα. Πριν χαθεί σφυρίζει ένα σκοπό. Κάνει και δύο χορευτικά βήματα. Είναι δύο γυναίκες με έναν αγαθό άντρα. Του βγάζουν φρούτα σε ένα πράσινο πιάτο. Μετά, η πιο μεγάλη του κόβει τα νύχια. Είναι ένα παιδάκι στην ταράτσα μιας μονοκατοικίας. Τρέχει πέρα δώθε κάθε βράδυ. Μες στο σκοτάδι. Ολοσιώπηλο. Φαίνεται μόνο το άσπρο βρακί του. Είναι μια νέα γυναίκα. Ολόγυμνη. Ξαπλωμένη μ’ ενα ογκώδες βιβλίο. Όταν την κουράζει το ακουμπά στην κοιλιά της και της κρύβει το φύλο. Είναι μια κυρία που δεν σηκώνεται ποτέ από το κρεβάτι της. Ρίχνει συνέχεια πασίεντζες με αναμμένο το κινέζικο αμπαζούρ. Το αμπαζούρ είναι ροζ. Είναι ένας 60άρης. Κάθε βράδυ αφού ποτίσει, σβήνει τα φώτα και ανάβει ένα φαναράκι. Μετά φαίνεται μόνο η κάφτρα του. Είναι ένας σκύλος. Γαβγίζει πάντα στα ελικόπτερα. Είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι. Αυτός ξαπλώνει πάντα πάνω της όταν βλέπουν τηλεόραση. Είναι μια σκιά αγοριού σε ένα μακρινό κίτρινο δωμάτιο. Είναι ένα τηλέφωνο που κανείς δεν σηκώνει. Είναι ένας γέρος που κάθεται πάντα προφίλ. Φορά άσπρο φανελάκι και ακούει ραδιόφωνο. Το σπίτι του είναι πράσινο σκούρο. Είναι ένας γυμνασμένος άντρας που κάθε σαββατοκύριακο έρχεται το κορίτσι του. Τρώνε στη βεράντα. Εκείνη πριν απλώνει τα μαγιό τους. Είναι μια γυναίκα πίσω από τα πατζούρια. Κάθε βράδυ τρέχει περά δώθε σαν το παιδάκι μέσα στο σαλόνι της. Κάπου κάπου ανοίγει πολύ τα χέρια της. Όπως πριν αγκαλιάσουμε κάποιον.
Είναι Αθήνα και είναι καλοκαίρι.
Κ. Χ.