Τόπος: Αμερικής και Πανεπιστημίου
Χρόνος: Αργά
Soundtrack: It raineth every day, Twelfth Night. Feste’s song
http://www.youtube.com/watch?v=ZVSLVSPeinE&feature=relatedhttp://www.youtube.com/watch?v=q910HEkDOmE&feature=related
Βρισκόμαστε στην οδό Αμερικής. Έξω από ένα θέατρο, μια κοπέλα κάθεται σε παγωμένο μάρμαρο και κλαίει. Προσπαθεί να το συγκρατήσει, να μαζευτεί σε βούρκωμα, να καπνίσει. Δεν τα καταφέρνει. Πνίγεται στο λυγμό και στο σάλιο της. Κλαίει συνειδητά, δηλαδή ούτε από πόνο ούτε από συγκίνηση. Είναι αυτό το άλλο κλάμα που βγαίνει σαν πρόταση, που κάτι περιγράφει. Και δεν σταματά μέχρι να ολοκληρώσει κάποιο νόημα. Και γίνεται ανάμεσα σε άλλες κινήσεις. Χαιρετάει τον κόσμο και κλαίει. Φοράει το σκουφί της και κλαίει. Χαμογελάει στους φίλους της και κλαίει. Πίνει ουίσκι σε πλαστικό ποτήρι και κλαίει. Δεν αποσύρεται. Δεν αντιστέκεται. Σαν αιτιατό που ξέχασε το αίτιό του. Σαν ένα ρήμα που χάνει το υποκείμενο του. Και ζει σε αιώνιο ενεστώτα. Κλαίει, όπως λέμε βρέχει.
Δ.Δ.
