Gabriel Garcia Marquez, από το οπισθόφυλλο του “Οι Θλιμμένες Πουτάνες Της Ζωής Μου”
«Το σπίτι είναι μια παλιά μονοκατοικία του 36. Εγώ είμαι 50 χρονών και μένω 30 χρόνια τώρα εδώ. Στο τέλος θα πάθω νευρικό κλονισμό.
Δεν θα φταίει το σπίτι βέβαια γι’ αυτό. Εδώ που τα λέμε, το σπίτι είναι αναντικατάστατο. Πάλιωσε όμως».
«Μια χαρά είναι το σπίτι» είπε εκείνος ο φίλος. «Και μέχρι τα ενενήντα έχεις καιρό».
«Αυτό το σπίτι είναι ο κόσμος μου» είπα, «δεν βγαίνω σχεδόν ποτέ. Να πάω που;»
«Και τι κάνεις όλη τη μέρα;» με ρώτησε.
«Βάζω τα πράγματα σε μια σειρά» είπα. «Στην ουσία όμως παρακολουθώ απλώς τις εξελίξεις, δηλώνω, ας πούμε, παρών».
Μετά, όταν έμεινα μόνος σκέφτηκα πως κι αυτό ήταν λάθος, παρακολουθώ μόνο ένα μέρος των εξελίξεων, εκείνα που υποτίθεται πως μ’ αφορούν. Κι αυτά όμως μου φαίνονται πολλά και κάθε τόσο κάνω αυτές τις αξιολογήσεις.
Τον τελευταίο καιρό ασχολούμαι σχεδόν αποκλειστικά μ’ αυτά που έκανα πριν. Έχει αρχίσει να με κουράζει αυτό. Μου φαίνεται εντελώς φυσικό το ότι θέλω να κάνω κάτι άλλο.
«Πρέπει κάποτε να δω κάποιον ψυχίατρο» σκέφτηκα. «Αυτό το ότι ασχολούμαι μόνο με το τι κάνω εγώ, δεν μου φαίνεται και τόσο καλό. Αλλά… τι να σου κάνει κι ο ψυχίατρος;»
Το ραντεβού θα ‘χε κλειστεί μέρες πριν. Ίσως χρειαζόταν να περιμένω λίγο στην αίθουσα αναμονής. Όσο θα περίμενα θα σκεφτόμουν τι θα έλεγα στον ψυχίατρο: «Και δεν μου λες γιατρέ…» θα τον ρώταγα, «τι γίνεται με τα απωθημένα;»
Οι ψυχίατροι απ’ όσο ξέρω δεν λένε τίποτα, θα καθόταν λοιπόν από δίπλα και θα με κοίταζε, μια εμένα και μια το ρολόι του, γιατί ως γνωστόν οι ψυχίατροι πληρώνονται με την ώρα.
«Το είδα» θα έλεγα.
Εκείνος θα παρέμενε αμίλητος.
«Αυτό που είπε η Ρόζα Καμπάρκας» θα συνέχιζα εγώ, «αυτό το περί ηθικής».
Εκείνος δεν θα έκανε κανένα σχόλιο.
Εγώ, θα βολευόμουν καλύτερα στο ανάκλιντρο – εκείνο που ξέρουμε πως χρησιμοποιούν οι ψυχίατροι – και θα κοίταζα το ταβάνι, θεωρητικά. Μετά θα προσπαθούσα να θυμηθώ…
«Η τάδε ήταν έτσι» θα έλεγα, «με την άλλη είχα κάνει αυτό, με την άλλη εκείνο…» και πάνω που θα ‘χα φτιαχτεί, εκείνος θα έλεγε: «Η ώρα μας τελείωσε, δυστυχώς. Θα κλείσετε το επόμενο ραντεβού με τη γραμματέα μου».
Θα τον καληνυχτούσα και θα έφευγα. Μετά, καθώς θα πλήρωνα τα 50 ευρώ στη γραμματέα, θα έβρισκα την ευκαιρία και θα τη ρώταγα: «Μήπως, τυχών, έχετε το τηλέφωνο της Ρόζα Καμπάρκας;»
Γιάννης Πέτσας
7 comments:
Διάβασα 2-3 φορές το "τηλέφωνο της Ρόζα Κ.", ομολογώ όμως οτι ζορίζομαι ακόμα να "μπω" στην ιστορία. Οι κυριότεροι λόγοι:
1. Υπάρχουν πολλές είσοδοι(!). Το σπίτι του ήρωα είναι ένα σημείο εισόδου, που δε συνεχίζεται όμως, μένει μετέωρο. Ο φίλος του, ένα άλλο. Η εμμονή του στο παρελθόν, ένα τρίτο. Και οι κοπέλλες, στο τέλος. Η εναλλαγή από τη μια είσοδο στην άλλη μου φάνηκε πολύ γρήγορη και δεν ξέρω από ποια να μπώ!
2. Η χρήση υποθετικού τετελεσμένου μέλλοντα (ελπίζω να λέγεται έτσι, έχω να χρησιμοποιήσω τέτοιες λέξεις απο το Γυμνάσιο...) μπερδεύει λίγο σε πρώτη ανάγνωση.
Ο κυριότερος λόγος όμως είναι οτι ο γράφων χρησιμοποιεί πάρα πολύ αποσπάσματα και ιδέες απο άλλους συγγραφείς, σε σημείο που να μην ξέρει κάποιος (εχμ, ας μη γενικεύω, εμένα εννοώ, σε άλλους μπορεί να είναι φανερό) πού τελειώνει το απόσπασμα και πού αρχίζει το διήγημα! Επιπλέον, χρησιμοποιεί ένα πρόσωπο του αποσπάσματος μέσα στο ίδιο το διήγημα. Τη χρήση των αποσπασμάτων την είδα και σε άλλες δουλειές του ιδίου, στο blog του. Προσωπικά μου προκαλεί σύγχυση και αισθάνομαι και λίγο στο εδώλιο, ως αναγνώστης, γιατί δεν έχω διαβάσει τα βιβλία που αναφέρονται οι ήρωες! Κάτι σαν τα Μαθηματικά ΙΙ που έχουν προαπαιτούμενο τα Μαθηματικά Ι. Νομίζω οτι ο συγγραφέας (κι ως ζωγράφος που είναι) έχει αρκετά πλούσια φαντασία και εξαιρετική χρήση του λόγου ώστε να μην έχει ανάγκη τους "παλιούς δασκάλους" για να δημιουργήσει. Ας το θέσω κι αλλιώς: Νομίζω οτι είναι αρκετά ψηλός ώστε να μη χρειάζεται να σταθεί σε ώμους γιγάντων.
Απο την άλλη, πάλι, σκέφτομαι και το εξής: Διάβαζα τις προάλλες τη βιογραφία του Gauss, μιας απίστευτης μαθηματικής μεγαλοφυίας του 19ου αι. Ο Gauss δεν αποκάλυψε ποτέ σε κανένα με ποιούς συλλογισμούς έφτανε στα θεωρήματά του (σε μερικά απο τα οποία βασίζεται ο τεχνολογικός μας πολιτισμός...). Έσκιζε τις σημειώσεις του! Ο ίδιος έλεγε οτι το έκανε χάριν της καθαρότητας του λόγου, ας το πούμε έτσι. Ήθελε να φαίνεται μόνο το θεώρημα κι όχι οι (ίσως άσχετοι, ή και επαίσχυντοι, γι'αυτόν) δρόμοι που οδήγησαν εκεί. Η κοινή γνώμη είναι οτι το έκανε για να φαίνεται "μαγικό" το θεώρημά του και να μένει ο κόσμος άφωνος. Στέρησε όμως έτσι, ίσως, τους δρόμους προς καινούρια μαθηματικά κατορθώματα που θα έιχαν κάνει οι μαθητές του, αν ήξεραν τους τρόπους...
Ίσως λοιπόν ο Γ.Π. απλώς δεν παριστάνει οτι οι ιδέες του του ήρθαν έτσι, από το πουθενά. Μας δείχνει ξεκάθαρα πού τις βρήκε, πράγμα που εμείς οι άλλοι δεν έχουμε τα κότσια να το κάνουμε.
Αυτά, και τον ευχαριστώ επίσης για τα καλά του λόγια για τη δουλειά μου.
Γ.Α.
Πρώτα απ’ όλα να σ’ ευχαριστήσω με τη σειρά μου, που ασχολήθηκες.
Βλέπω πως έκανες πράξη αυτό που λες για τα σχόλια, κάτι που θέλει επίσης κότσια.
Μ’ έπιασες αδιάβαστο με τον Gauss, τα μαθηματικά δεν είναι το φόρτε μου, ούτε ίσως το city spits. Τέλος πάντων, ξέρω ότι είμαι συγκεχυμένος, δεν δικαιολογούμαι τώρα, αλλά γράφω συνειρμικά, χωρίς προσχέδια. Θεωρώ επίσης τα blogs πειραματικό τόπο, ας πούμε.
Η Καμπάρκας είναι ένα δοκίμιο, μια ομολογία της ανηθικότητας μου. Είναι ένα post που δεν έχω ανεβάσει ακόμα στο δικό μου blog, έχει δηλαδή πριν και μετά κατά κάποιο τρόπο και εδώ απλώς διαλύεται. Εκεί ελπίζω να βρει επιτέλους τη θέση της.
Ζητώ συγνώμη για την προχειρότητα μου απ’ την Doubleface, δεν είχα καταλάβει που το πήγαινε και τεστάριζα, καταχράστηκα δηλαδή την εμπιστοσύνη της. Αν το επαναλάβω θα είμαι πιο προσεχτικός σε σχέση με το blog.
Στο: http://www.petsaspaintings.gr/ θα βρεις τον HAL, απ’ τα αγαπημένα μου κι αν όχι απαντήσεις, κάτι ενδιαφέρον. Το blog είναι σε εξέλιξη, δεν ξέρω καν να το χειρίζομαι. Ωστόσο θα δείξει… αν έχει κάτι να πει.
Τα comments, δεν είναι χώρος να συζητήσει κάτι κανείς. Στείλε μου ένα e-mail στο paper@otenet.gr αν θες. Το ίδιο ισχύει για οποιονδήποτε.
μια χαρά είναι τα comments. σαν να κάνεις έναν διάλογο με τεράστια διαλείμματα.
Η Ρόζα Καμπάρκας είναι εμμονή δεν είναι απωθημένο. όπως και όλες οι άλλες για τις οποίες μιλάει, είναι το πρώτο πράγμα που λέει στον ψυχίατρό του. πέρα από κατόψεις του κειμένου που θα έδειχναν με ακρίβεια και χωρίς πιθανότητα λάθους τις εισόδους και τις εξόδους της ιστορίας, πέρα από την αυτοαναφορικότητα στα αναγνώσματα του συντάκτη της ιστορίας, πέρα από την οποιαδήποτε ναρκισσιστική διάθεση που κρύβουν οι παραθέσεις "άλλων συγγραφέων", διακρίνω μια ζωντανή αγάπη για το γεγονός. την πράξη στο χρόνο ακριβώς που συμβαίνει. την ρεαλιστική παράθεση ενός ασθενούς που μιλάει καυλώνοντας για τα γκομενάκια του κι ενός γιατρού που κοιτάει (υποθετικά έστω) το ρολόι. αυτό είναι το δυνατό κομμάτι γης στην ιστορία που μπορεί να αντέξει το βάρος του αναγνώστη. και πιστεύω γιάννη πέτσα πως αυτό ακριβώς το κομμάτι θέλω να ξαναδώ, όπως και όλοι οι υπόλοιποι φανατικοί που αποτελούν τον λαό του cityspits. αυτό το κομμάτι ρεαλισμού και καθαρότητας έκφρασης.
merci
Aγαπητέ Γιάννη,
Δε γνωρίζω αν θα διαβάσεις σύντομα το σχόλιο,λογικά θα σου έρθει στο λογαριασμό σου email ένα email που θα σε ενημερώνει γι αυτό εδώ το σχόλιο,όπως και για κάθε νέο σχόλιο.
Στο θέμα μας:μάλλον έχεις διαβάσει πολύ Irvin Yalom ή δεν έχεις επισκεφθεί πραγματικά ψυχίατρο,ποτέ.Στα "ανάκλιντρα" κάθονται συνήθως οι ψυχαναλυτές και πίσω από τους ασθενείς τους,αμίλητοι συνήθως,ο Freud,o Breuer,o Charcot.
Τα πράγματα έχουν αλλάξει,σίγουρα και συνήθως οι ψυχίατροι συζητούν.
Καλό βράδυ!
Ενδιαφέρουσα η ανάρτηση.
Moυ έμειναν αρκετές φράσεις από το βιβλίο όταν το πρωτοδιάβασα αλλά μια που μου έκανε εντύπωση ήταν:"είναι αδύνατον να μην καταλήξει κανείς να γίνει όπως οι άλλοι πιστεύουν πως είναι".
Και μια άλλη:todos estabamos a la espera(όλοι βρισκόμαστε σε αναμονή).Και τα δύο δεν είναι του Μάρκες.
Δεν ξέρω τι ιδέα έχουν οι άλλοι για 'μένα, ευτυχώς, κάτι είναι κι αυτό... δεν θα ήθελα να καταλήξω κάτι άλλο, στο μυαλό κάποιου άλλου.
Πρόσεξες πόσο συγκρατημένη ήσουν στο πρώτο σου σχόλιο; Εμείς είμαστε που πρσδιορίζουμε την ιδέα των άλλων μάλλον, είμαστε λίγο υπεύθυνοι.
Nαι,το πρόσεξα...
Ναι,είμαστε σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνοι.Και αυτό είναι παρήγορο και ελπιδοφόρο γιατί μόνο εμείς μπορούμε να το αλλάξουμε...
Ο άλλος ας έχει ό,τι γνώμη θέλει.
Post a Comment