Τόπος: Ομόνοια
Χρόνος: 20:40
Soundtrack: A beast for thee, Bonnie Prince Billy
Το περίπτερο διαφημίζει τσιγάρα. Ολόκληρο. Ασημένιο με κρυφό φωτισμό στην σκεπή του και την μπράντα να γυαλίζει υποσχόμενη βαθιές τζούρες απόλαυσης. Παίζει μουσική χορευτική δυνατά και μυρίζει κάστανα και σκουπίδια. Η περιπτερού δεν με ακούει από τα ντεσιμπέλ και το ταξί με περιμένει, κορνάρει η μισή Σταδίου.
Έναν Old Holborn κίτρινο μικρό.
Ε;
Αυτός θέλει κρουασάν, θέλει κρουασάν τώρα, απλά δεν ξέρει τι γεύση.
Με σπρώχνει, είναι σκυμμένος στα πόδια μου και με σπρώχνει ψαχουλεύοντας τα κρουασάν. Κάνω πιο κει. Δεν θέλει κεράσι. Με ξανασπρώχνει.
OLD HOLBORN ΚΙΤΡΙΝΟ.
Εε;
Στηρίζει το μάγουλό του στο μπούτι μου και ψάχνει τη γεύση. Κάνω πίσω. Η περιπτερού μου δείχνει τον καπνό κι εγώ τεντώνομαι από πάνω του να τον φτάσω. Θα φύγει το ταξί.
Δ.Δ.
6 comments:
να εκλάβω τις ερεθιστικές γυροβολιές με αξόνα το κορμί σου και απώτερο στόχο το ιδανικό κρουασάν (φραγκοστάφυλο φαντάζομαι ύστερα από τόσο στριφογύρισμα) ως ανταπόκριση στο σεξουαλικό αίτημα κειμένου του Jimmy Boy?
όχι κι άσχημα...
but gimme more
gimme gimme more
να εκλάβω τις ερεθιστικές γυροβολιές με αξόνα το κορμί σου και απώτερο στόχο το ιδανικό κρουασάν (φραγκοστάφυλο φαντάζομαι ύστερα από τόσο στριφογύρισμα) ως ανταπόκριση στο σεξουαλικό αίτημα κειμένου του Jimmy Boy?
όχι κι άσχημα...
but gimme more
gimme gimme more
Παραστατικό, αν μην τι άλλο και πάνω που σκεφτόμουν πως ποτέ δεν μου συνέβη κάτι τέτοιο, θυμήθηκα τα εξής: Νύχτα, δασάκι, κόβω δρόμο απ’ τον Άγιο Χαράλαμπο. Κάποιος μου ζητάει φωτιά. Του δίνω. «Να σου πάρω… (ένα καπνιστικό, ας πούμε)». Τα χάνω. «Άλλη φορά» λέω και θυμάμαι μετά από τόσα χρόνια τη σκηνή, ούτε βιασμός, ούτε παρενόχληση, ούτε τίποτα. Δηλαδή τι θα έκανα αν;
Μου ‘ρθε μάλλον επειδή ήταν καπνιστικό…
Την καλησπέρα μου
έτσι ρε δάσκα! να μπει και λίγη σαρξ στους αέρες σου... Γιάννη, γράψε μια ιστορία τώρα! το ζητάμε, μην, όχι μόνο σχόλια, historiae...
τελικά τι κρουασαν πήρε δεν μας είπες ...
Διαβάζοντας το ξανά, έκανα ως συνήθως focus αλλού, σκέφτηκα πόσα πράγματα ξέρει ένας περιπτεράς που δεν τα ξέρω εγώ. Καπνίζω σαράντα χρόνια ας πούμε, τα είκοσι απ’ αυτά Marlboro κόκκινο κι όμως μ’ έπιασε αδιάβαστο η κυρία με το Old Holborn και το ζήτημα δεν είναι αυτή, αυτή αυτά καπνίζει, αλλά ο περιπτεράς. Μου ‘βαλε τα γυαλιά. Πόσο άσχετος τελικά μπορεί να ‘ναι κάποιος;
Post a Comment