Τόπος: Istanbul, πορνείο στην περιοχή Γαλατά.
Χρόνος: Βασιλεύουσα, αργά.
Soundtrack: Midnight Express
http://www.youtube.com/watch?v=wbIIybVMZGw
http://www.mcs.csuhayward.edu/~malek/Magrit.html
*Πρόκειται για ένα οικοδομικό τετράγωνο στην ουσία, περιτριγυρισμένο μ’ έναν ψηλό, πράσινο φράχτη. Η πόρτα είναι εκεί αλλά δεν φαίνεται, είναι ένα πράγμα με τον τοίχο, είναι κι η νύχτα. Ο καιρός καλός, είναι ορθόδοξο Πάσχα.
Είμαστε τρεις, δεν θυμάμαι τώρα τον τρίτο, κάποιος που δεν ξαναείδα ποτέ. Ανεβαίνουμε την ανηφόρα, ο δρόμος είναι καλντερίμι κι έχει βρέξει, έχει μεγάλη κλίση κι αυτές οι πέτρες γυαλίζουν και γλιστράνε σαν διάολος. Να πω την αλήθεια δεν ξέρω που πάμε, δεν έχω ξαναπάει σε τέτοιο μέρος, ούτε πριν, ούτε μετά.
Το καλντερίμι φαίνεται να συνεχίζεται μέσα, κατηφορίζει ανάμεσα σε σπίτια, στην αρχή δεν καταλαβαίνω τι γίνεται, έχει πολύ κόσμο, δεν αισθάνομαι και τόσο άνετα με τέτοιο συνωστισμό, είμαι στο να προχωρήσω ή να κάνω μεταβολή και να φύγω. Ο φίλος μου την ψυλλιάζεται τη δουλεία και με πιάνει από το μπράτσο, «εδώ» μου
Τώρα υποχρεωτικά ανακατεύομαι με το πλήθος, σε λίγο εξοικειώνομαι… μ’ αυτό.
Είναι μια γλυκιά νύχτα, χωρίς φεγγάρι, με άπνοια. Όλα γύρω είναι περιποιημένα και καθαρά, όπως θα ήταν μια επιχείρηση επιδοτούμενη απ’ το κράτος. Δεν βλέπω πουθενά μπάτσους αλλά σίγουρα θα είναι εκεί. Παρατηρώ πως γύρω μου δεν μιλάει κανείς, ακούγεται μόνο το σούρσιμο που κάνουν τα παπούτσια.
-Δεν διαλέγει ο πελάτης – μου λέει ο φίλος στο αφτί – πρέπει να σε διαλέξει αυτή, αν δεν της αρέσεις δεν σε παίρνει.
Γυναίκες που φορούν όσο λιγότερα γίνεται, από 12 μέχρι και 80 χρονών, γυμνές σχεδόν, όλες οι φυλές, μια μαύρη… σχεδόν μωρό, είναι πανέμορφη.
Κάποιος, μεθυσμένος, κάθεται στο πεζοδρόμιο και κλαίει, κάποια δεν τον θέλει κι αυτός θέλει να πεθάνει, εδώ, απόψε, στα πόδια της.
Ξαφνικά μπροστά μου το πλήθος διαχωρίζεται, όπως χώρισε τη θάλασσα ο Μωυσής. Μια γυναίκα βγαίνει και περπατάει ανάμεσα στις γυρισμένες πλάτες.
-Σχόλασε – μου ψιθυρίζει ο φίλος μου – τώρα δεν επιτρέπεται να την κοιτούν, έτσι δείχνουν πως τη σέβονται, ότι σέβονται αυτό που κάνει, αυτό που είναι. Την τιμούν.
Η γυναίκα φεύγει, ανάμεσα στις γυρισμένες πλάτες. Πίσω της η θάλασσα ξανασμίγει.
Κοιτάζω μαγεμένος, έχω πλησιάσει πολύ, ένα χέρι μου αρπάζει το πουκάμισο, με τραβάει, «γκιουζέλ – γκιουζέλ» λέει μια φωνή, τα χάνω και προσπαθώ ν’ αντισταθώ, «τι λέει;» ρωτάω, «τι θέλει;».
Ο φίλος μου, ψηλός κι ισχνός σαν αγιογραφία που γελάει, «σε θέλει» μου εξηγεί.
Απαγκιστρώνομαι από ‘κείνο το χέρι, ένα χέρι χωρίς πρόσωπο, δεν θυμάμαι καθόλου πρόσωπο κι απομακρύνομαι, ταραγμένος.
Όλο το συγκρότημα είναι ένα Γάμα. Πηγαίνεις ευθεία και στρίβεις αριστερά και για να φύγεις ανάποδα. Καταλήγει σ’ ένα αδιέξοδο κι εκεί…
Γιάννης Πέτσας
5 comments:
underground katastasi!!!
Πολύ ωραίο. Έξω από τον χρόνο. Τα κείμενα σου είναι σαν εκείνες τις μικρές γυάλες που τις κουνάς και χιονίζει.
Ο Σαμ είδε τον ζωγράφο αφηγητή ανάμεσα στους φωτογράφους αφηγητές... έτσι είναι, οι φωτογραφίες αποτυπώνουν τον χρόνο, η ζωγραφική τον σταματάει. Γιάννη είναι η καλύτερή σου μέχρι τώρα.
Ναι, συμφωνώ... προφανώς γιατί δεν έχω ζήσει άλλες.
Ευχαριστώ για τα σχόλια, θα τα κάνω κορνίζα... πλάι στον πίνακα...
Θα θελα κάποτε να επισκεφθώ ένα πορνείο,ανδρικό ή γυναικείο λίγη σημασία έχει.Θέλω να δω πρόσωπα,μπορντώ κουρτίνες,ημίφως και χέρια.
Post a Comment