Πάση Θυσία

Λιμάνι Πάτρας

Ξημέρωμα Σαββάτου 10 Νοεμβρίου 2007

Soundtrack: Τσιτσάνης, Τα καβουράκια

Έχουμε χρόνο. Θα δούμε. Υπομονή. Είσαι μικρός ακόμα. Λίγες από τις φράσεις που κάνουν τον Τζαβίντ να φτύνει μουσουλμανικές κατάρες. Είναι σαν τις χριστιανικές, μόνο που έχουν μεγαλύτερο πληθυσμό πιστών στην πλάτη και την εφαρμογή τους. Ο Τζαβίντ ποτέ δεν είχε χρόνο. Κάθε μέρα ταξιδιού μετράει για 2 κι άλλον τόπο από το δρόμο δε θυμάται, άρα μικρός δεν είναι. Μασουλάει ένα κουλούρι και περιμένει. Τι περιμένει; Ο Αλλάχ κι η ψυχή του. Θα πάω, λέει, στην Ιταλία, είναι πιο μεγάλη χώρα. Έχει δηλαδή, περισσότερους δρόμους. Μασουλάει το κουλούρι και γεμίζει τη μπλούζα του σουσάμι. Αν τον ρωτούσες, τι κάνει δεν θα’ ξερε να απαντήσει. Ζει σε αυτό το χρονικό διάστημα στο οποίο οι άνθρωποι κινούνται και για να σου πουν τι κάνουν πρέπει να σταματήσουν. Κι αν δεν σταματήσουν, δεν μαθαίνουν τι κάνουν ποτέ. Κινούμαι, θα σου έλεγε. Το κουλούρι δεν το κόβει σε μπουκιές με το χέρι, το δαγκώνει λαίμαργα και μόλις το τελείωσε. Είναι σε ένα σκοτεινό σημείο, σε μια προβλήτα και βλέπει την κόκκινη λαμαρίνα να γυαλίζει στο πρώτο φως της μέρας.

Θα λουφάξει μέχρι να βρει το κενό στην προσοχή των ναυτικών και να ορμήσει στο γκαράζ του πλοίου. Ξέρει τις λέξεις, σιγά, φύγε, μαλάκα, σήκω, λεφτά, νερό, δεν καταλαβαίνω και φυσικά κουλούρι. Σιγοτραγουδάει μια μελωδία και μαζεύει τα σουσαμάκια ένα ένα απ΄ τη μπλούζα του και γλείφει τα δάχτυλά του.

Στο ρεφρέν βλέπει την καρότσα ενός φορτηγού ανοιχτή και παρατάει τα ψίχουλα και την αναπνοή του για να πηδήξει σε ένα άλλο σκοτεινό σημείο.

Νάτο το κενό, νάτος ο δρόμος, ένα φορτηγό με ρόδες που θα μπει σε ένα φορτηγό με κύματα. Στριμώχνεται ανάμεσα σε δυο σάκους, κρυφογελάει και τώρα περιμένει να ακούσει τη σιδερένια πόρτα του καραβιού να τραντάζεται κάτω από το βάρος της καρότσας. Μεταφέρει πατάτες και νιώθει τυχερός γιατί μυρίζει χώμα και βενζίνη, τίποτα σάπιο ακόμα. Ακούει ελληνικά απ’ έξω και βυθίζεται ανάμεσα στους σάκους.

Όταν ο φακός τον τύφλωσε στο μάτι, ο Τζαβίντ σταμάτησε να κινείται και έμαθε τι κάνει. Δεν είναι καλά, είναι μόνος και φοβάται, πρέπει να φύγει, πονάει το στομάχι του, του λείπουν οι δικοί του, είναι 14 χρονών, του φωνάζουν και μαθαίνει την λέξη έξω και κατοχυρώνει τη γνώση του για τη λέξη μαλάκα. Δεν του αρέσει αυτή η παύση, τινάζει από πάνω του το πάγωμα των μυών και ξαναρχίζει να κινείται. Πρέπει να σβήσει ο φακός που τον τυφλώνει και να ξανανοίξουν οι δρόμοι. Πάση θυσία.

(«Έφηβος λαθρομετανάστης μαχαιρώθηκε από αστυνομικό στην προσπάθειά του να επιβιβαστεί σε πλοίο φορτηγό» in.gr news)

Δ.Δ.