Τόπος: Υμηττός
Χρόνος: Μετά την βροχή
Soundtrack: Vois sur ton chemin - Les choristes O.S.T
Τι ομορφιά πάνω απ’ την βρεγμένη πόλη! και κανένας να την μοιραστώ. Οι αντανακλάσεις του ήλιου κάνουν την Αθήνα αρχαία ξανά. Τα δύσμορφα κτίρια μοιάζουν πολιτισμένα, αρχιτεκτονημένα με μέτρο και φως· το πρόχειρο μπετόν – θησαυρός. Οι δρόμοι σαλιωμένοι από γιγάντιους χρυσούς σαλίγκαρους στέκουν ακίνητοι, still, κάτω από αυτοκίνητα που ρέουν. Μισισιπήδες, Γάγγηδες, ναι και κάποιος Σηκουάνας αγάπη μου για σένα. Ο Λυκαβηττός απομονώνεται στην αίγλη του με το λευκό εκκλησάκι στην κορυφή του, το Ζάππειο τινάζει τις κολόνες του απ’ τις σταγόνες που τις συλλέγουν μία μία παιδιά με τρίκυκλα ποδήλατα, τα Εξάρχεια μένουν αφώτιστα μα τόσο καθαρά. Στο Μεταξουργείο χρυσά νήματα τρυπώνουν από τα παράθυρα αναζητώντας τα μαλλιά σου ή τα δαχτυλίδια σου. Δεν τα ‘χω στείλει εγώ – δυο μέρες τώρα ούτε να καταπιώ δεν μπορώ όχι ν’ αρθρώσω – και σ’ ένα παρτέρι στου Ζωγράφου ένας φρεσκολουσμένος δυόσμος εξατμίζει το άρωμά του. Πώς μου ‘ρθε τώρα στο μυαλό εκείνη η λίμνη στην Αυστρία που σαν απύθμενη μαρμίτα άχνιζε κι ανάδινε τους ιαματικούς της υδρατμούς ενόσω εσύ με το λευκό σκουφί σου μ’ αγκάλιαζες φιλώντας με! Αγαπώντας με. Ο ήλιος πάει στο Περιστέρι να δύσει, εσύ ένας θεός ξέρει αν έχεις γυρίσει, ο αέρας πήρε να κρυώνει, τέρμα η ονειροπόληση, όποιος θέλει κι άλλο πληρώνει. Μα μόλις πέσει το άστρο θα κατακάτσει η πάχνη της λίμνης και όλη η ομορφιά που βλέπω θα βυθιστεί ξανά στην επιφάνεια που τόσο κάθε μέρα με πληγώνει. Πού είσαι;
Δ.Κ.
Χρόνος: Μετά την βροχή
Soundtrack: Vois sur ton chemin - Les choristes O.S.T
Τι ομορφιά πάνω απ’ την βρεγμένη πόλη! και κανένας να την μοιραστώ. Οι αντανακλάσεις του ήλιου κάνουν την Αθήνα αρχαία ξανά. Τα δύσμορφα κτίρια μοιάζουν πολιτισμένα, αρχιτεκτονημένα με μέτρο και φως· το πρόχειρο μπετόν – θησαυρός. Οι δρόμοι σαλιωμένοι από γιγάντιους χρυσούς σαλίγκαρους στέκουν ακίνητοι, still, κάτω από αυτοκίνητα που ρέουν. Μισισιπήδες, Γάγγηδες, ναι και κάποιος Σηκουάνας αγάπη μου για σένα. Ο Λυκαβηττός απομονώνεται στην αίγλη του με το λευκό εκκλησάκι στην κορυφή του, το Ζάππειο τινάζει τις κολόνες του απ’ τις σταγόνες που τις συλλέγουν μία μία παιδιά με τρίκυκλα ποδήλατα, τα Εξάρχεια μένουν αφώτιστα μα τόσο καθαρά. Στο Μεταξουργείο χρυσά νήματα τρυπώνουν από τα παράθυρα αναζητώντας τα μαλλιά σου ή τα δαχτυλίδια σου. Δεν τα ‘χω στείλει εγώ – δυο μέρες τώρα ούτε να καταπιώ δεν μπορώ όχι ν’ αρθρώσω – και σ’ ένα παρτέρι στου Ζωγράφου ένας φρεσκολουσμένος δυόσμος εξατμίζει το άρωμά του. Πώς μου ‘ρθε τώρα στο μυαλό εκείνη η λίμνη στην Αυστρία που σαν απύθμενη μαρμίτα άχνιζε κι ανάδινε τους ιαματικούς της υδρατμούς ενόσω εσύ με το λευκό σκουφί σου μ’ αγκάλιαζες φιλώντας με! Αγαπώντας με. Ο ήλιος πάει στο Περιστέρι να δύσει, εσύ ένας θεός ξέρει αν έχεις γυρίσει, ο αέρας πήρε να κρυώνει, τέρμα η ονειροπόληση, όποιος θέλει κι άλλο πληρώνει. Μα μόλις πέσει το άστρο θα κατακάτσει η πάχνη της λίμνης και όλη η ομορφιά που βλέπω θα βυθιστεί ξανά στην επιφάνεια που τόσο κάθε μέρα με πληγώνει. Πού είσαι;
Δ.Κ.
5 comments:
..."όποιος θέλει κι άλλο πληρώνει".Αυτό είναι.Δε μας χαρίζεται τίποτε.Κυρίως η ομορφιά.Κι ούτε είναι τίποτε δεδομένο.
...and the poets will rise up to claim what hasn't been described by lonely planet!
Κοινώς ψάχνεις για τηλεοπτικά σενάρια στο τζάπα Δημητράκη Κουρουμπαλη, έτσι δεν είναι; Έλα τώρα… φτύστο κι αυτό, να το πάρει το ποτάμι.
Анонимный
Κι εγω ειχα ασπρο σκουφακι αλλα το φορεσες εσυ τελικα.. Ετσι εγω με τη σειρα μου ψαχνω εσενα τωρα..
Άμα με βρεις, γράψε μου.
Post a Comment