Ένα βράδυ στη Γύρα – Το Σέρβις

Τόπος: Αθήνα
Χρόνος: 8 Ιουλίου 2009
Soundtrack:
http://www.youtube.com/watch?v=4FDULxUeMpQ

Ο φίλος μου ο Αλέξανδρος έχει πολύ περίεργα γούστα. Απεχθάνεται τα μέρη όπου κάθεται κανείς σαν πελάτης και παραγγέλνει το ποτό ή το φαγητό του στον άνθρωπο που πληρώνεται γι’ αυτή την δουλειά κι έπειτα περιμένει καθιστός να του τα φέρουν για να τα απολαύσει καθώς παρατηρεί ή ακούει τους γύρω του εναρμονιζόμενος στην αισθητική και την ατμόσφαιρα του χώρου. Όχι. Ο φίλος μου ο Αλέξανδρος σαν γνήσιος καλλιτέχνης επιλέγει τα μέρη όπου συχνάζει η ζωή στην ανεπιτήδευτη μορφή της, ντυμένη την αφροντισιά του ανεκμετάλλευτου χώρου, της δωρεάν παροχής καθίσματος και την ποικιλία μορφών που παρέχει το πέρασμα. Έτσι παίρνουμε τις μπύρες μας από το περίπτερο και καθόμαστε σ’ ένα παγκάκι της πλατείας Εξαρχείων. Αρχικά λέμε τα νέα μας, κάτι κοινοτυπίες για τα επαγγελματικά μας, μικρές αναφορές στις ανησυχίες μας χωρίς εμβάθυνση, και κυρίως για το αριστούργημα που μόλις είδαμε: Δεσμώτης του ιλίγγου, του Άλφρεντ Χίτσκοκ. Και πάνω εκεί μας γίνεται η πρώτη κρούση της νύχτας. Έρχεται ένας ξένος κοιτάζοντας τα πόδια μας. Το βλέμμα του είναι νηφάλιο και η όψη του συγκεκριμένη. Δεν είναι πρεζάκι. Σηκώνει το μπουκάλι της μπύρας από κάτω και του το παίρνω από τα χέρια με απορία. Φεύγει χαμογελώντας. Κάτι κατάλαβε, κάπως συνεννοηθήκαμε, δεν έδωσα περισσότερη σημασία. Έπρεπε να πάω στο περίπτερο για τον δεύτερο γύρο για να διευκρινιστεί χωρίς αμφιβολίες η επαφή. Ο ξένος επέστρεψε χαμογελώντας με την οικειότητα της πρώτης μας επαφής και πήρε τα άδεια μπουκάλια από δίπλα μας ρωτώντας με νοήματα, Τα θέλετε. Όχι, λέμε εμείς κι έκανε ο άνθρωπος την δουλειά του μ’ εμάς όπως και με τους υπόλοιπους της πλατείας, μαζεύοντας τα άδεια μπουκάλια κι επιστρέφοντάς τα στο περίπτερο για να πάρει τα 10 λεπτά της αξίας τους. Αξιοπρεπής εξυπηρέτηση με αμελητέο αντάλλαγμα. Αμέσως αισθάνομαι να με περιβάλλει ένα διακριτικό προσωπικό και βολεύομαι πιο άνετα στο ευτελές ταξιδιωτικό μου κάθισμα. Δ.Κ.

Η γάτα του Σρέντιγκερ

Τόπος: Βασιλέως Κωνσταντίνου
Χρόνος: 2η ώρα
Soundtrack:
http://www.youtube.com/watch?v=SG7qRAPsFXs

Συνέβη τη στιγμή που σηκώθηκα να φύγω. Είχα μαζέψει τα πράγματά μου. Είχα καπνίσει το τσιγάρο μου. Είχε στεγνώσει ο ιδρώτας μου. Είχα αποχαιρετίσει τους συνδαιτυμόνες. Είχα περάσει καλά. Είχα ξεχάσει τι με ξυπνούσε το πρωί και τι με κοίμιζε το βράδυ. Πολλά οχήματα πρόσφεραν μεταφορά. Αυτό με πήρε όπως με παίρνει συνήθως. Με μια ανεπαίσθητη δυσκολία κίνησης και ομιλίας. Με μια σιωπή του σώματος. Δυσκολεύονται λιγάκι οι κλειδώσεις αλλά όχι αρκετά για να το παραδεχτείς. Και κάπου εκεί άρχισε το βουητό. Σαν να ανοίγει κάποιος υπέρηχος το volume του οργανισμού που με εξαίρεση την πείνα του στομαχιού, σπάνια ακούγεται. Ακούς το αίμα σου να τρέχει και τα αιμοπετάλια να κατρακυλάνε σαν πέτρες σε κατολίσθηση, την αναπνοή σου σαν δράκο που κοιμάται στο κρεβάτι σου, την καρδιά σου σαν μια ρυθμική βομβιστική επίθεση. Σφυγμική εμβοή λέγεται αυτό. Καταλαμβάνεις όλο τον χώρο, δεν υπάρχει κόσμος εκτός από εσένα και τον γνωρίζεις τη στιγμή της συντέλειάς του. Πρόλαβα να κάτσω, να σκύψω, να απαντήσω not really στην Ολλανδέζα καλλιτέχνη που καθόταν δίπλα μου. Και μετά έπεσα στο πλάι, σχεδόν συνειδητά, πάνω στο πεζοδρόμιο. Άκουγα τους ανθρώπους να μιλάνε από μακριά, μέσα από κάποιον σωλήνα. Και δεν μπορούσα να ανοίξω τα βλέφαρά μου. Δεν ήθελα κιόλας. Ήμουνα μέσα στο κουτί. Εκεί που βρίσκεται η γάτα του Σρέντιγκερ μαζί με το δηλητήριο. Εκεί που κάτι μπορεί να είναι ζωντανό και νεκρό. Εκεί που δεν υπάρχει διαζευκτικό ή.

Δ.Δ.

Ένα βράδυ στη Γύρα

Τόπος: Αθήνα
Χρόνος: 8 Ιουλίου 2009
Soundtrack:
http://www.youtube.com/watch?v=AvzkagVvOxs

Αγαπητέ και άγνωστε επισκέπτη μου πήρε περισσότερο καιρό απ’ όσο περίμενα μέχρι να βρω τον τρόπο να σου απευθυνθώ, μα έφτασε επιτέλους ο χρόνος και το μέσο εφευρέθηκε. Δεν είναι ταπεινό, ούτε μεγαλειώδες αλλά περιφέρεται στα όρια του ανθρώπου διότι για άνθρωπο μιλάει και από άνθρωπο έχει γραφτεί. Θα ήθελα ίσως και σου το ορκίζομαι να είναι πλούσιο και αισθαντικό, πρωτότυπο και διασκεδαστικό, ασύγκριτο και μνημειώδες, εντούτοις θα το αφήσω ως έχει γιατί πάνω απ’ όλα είναι γεγονός.
Πρόκειται για ένα βράδυ στην καλοκαιρινή Αθήνα που θα στο μεταφέρω σε συνέχειες καθώς αποτελείται από σαφώς διακρινόμενα μεταξύ τους περιστατικά τα οποία τυχαίνει να εμπίπτουν ακριβώς στις προθέσεις αυτής της σελίδας και στον ορισμό που έχουν δώσει οι ιδιοκτήτες της για τις ιστορίες που ήθελε αυτή περιέχει. Οι συνέχειες τονίζουν τόσο την αυτοτέλεια του κάθε συμβάντος όσο και ευνοούν την διατήρηση μικρών αριθμών λέξεων, ζητούμενο επίσης της σελίδας αυτής όπως φαντάζομαι και του χρόνου σου, οπότε μην με παρεξηγείς.
Η ιστορία θα ξεκινήσει από την Πλατεία Εξαρχείων. Οι αλλοδαποί μαζεύουν τα μπουκάλια της μπύρας, η Βούλα ψάχνει κάποιον να αγκαλιάσει και το πορτραίτο από την Σκωτία βγάζει βόλτα τον σκύλο του. Μια κοπέλα απατάει το αγόρι της με τα μάτια κι ένα πρεζάκι μου λέει ευχαριστώ. Ο καθηγητής παίρνει το ποτήρι από κάτω βάζει μπύρα και με προειδοποιεί για τους Πασόκους. Πόδια – πόδια και βυζιά. «Εγώ θα δηλώσω ένα σεβασμό» εκεί που τρέμει η ψυχούλα μου, «Αδερφέ πρόσεχε τα λάδια» του μπάτσου στο τροχαίο, οι γυναίκες στο smart που ανοίγει, η λεωφόρος και επιτέλους το ξημέρωμα.
Μην αγωνιάς όμως πρόθυμε αναγνώστη μου, γιατί όλα θα λάβουν την θέση τους και σου υπόσχομαι πως κάθε φορά που θα γράφεται μια ιστορία μετά την δική μου θα παρουσιάζω την συνέχεια. Μέχρι τότε, a tout a l’ heure!

Δ.Κ.

Σκαρίμπας

Χρόνος: Πριν γεννηθεί
Τόπος: Εκεί που πέθανε
Soundtrack (πολλαπλό):

http://www.youtube.com/watch?v=-rOZ1JjjNCo
http://www.youtube.com/watch?v=YxvxAaBnsKM
http://www.youtube.com/watch?v=tO0lKt66POE
http://www.youtube.com/watch?v=78TkCN8CP0s
http://www.youtube.com/watch?v=G6In7XeAV0I

H ζέστη αφόρητη...έτρεξε με όση δύναμη του απέμενε προς το αυτοκίνητο. έπρεπε να κάνει κάτι ακόμα πριν, πριν τον απαρνηθεί το γαλάζιο τ' ουρανού. Έκλεισε με κόπο την πόρτα, και έβαλε μπροστά. Είδε το κινητό του να αναβοσβήνει. Δεν άκουγε κανέναν ήχο. Δεν μπορούσε ν' ακούσει ούτε τον εαυτό του να σκέφτεται. ο χρόνος του, τελείωνε. Πάρκαρε με δυσκολία. Η πίσω ρόδα ανεβασμένη στο πεζοδρόμιο. Ξέχασε να πάρει το κλειδί από τον διακόπτη. Δεν είχε σημασία πια. Ψαχούλεψε για τα κλειδιά και δοκίμασε δυο-τρία πριν πετύχει το σωστό. Είχε καιρό να έρθει σε αυτό το διαμέρισμα. Στην άκρη της πόλης. Το τελευταίο του καταφύγιο. Η τελευταία του κατοικία. Ο βόμβος του υπολογιστή γέμιζε τα δωμάτια. Τουλάχιστον, είχε ξαναβρεί την ακοή του. Επιθανάτιος ρόγχος, συλλογίστηκε. Ανασήκωσε το πουκάμισό του, για να δει την κατάσταση της πληγής του. Αδυνατούσε να θυμηθεί αν τον πέτυχε εκείνη ή απλά έδωσε την διαταγή. Και τι έγινε, κούνησε αδύναμα το κεφάλι του. Όλα είναι μέσα στη ζωή. Το χτύπημα ήταν σοβαρό. Ακόμα και τώρα, η φαντασία του οργίαζε. Το έκανε επίτηδες, να φύγω αργά και βασανιστικά ή απλά αστόχησε; Παραληρούσε πλέον. Άναψε το φως στο δωμάτιο του υπολογιστή. Το μόνο με γραφείο και καρέκλα. Σαν να τον πέτυχε γροθιά στο στομάχι διπλώθηκε από την δυσοσμία. Ένα κουτί αποφάγια πίτσας πεταμένο στο πάτωμα...
Έκατσε με αφόρητους πόνους στην καρέκλα. Ήξερε πως ο κέρσορας της οθόνης και τα αναθεματισμένα windows του Gates, θα ήταν τα τελευταία πράγματα που θα αντίκριζε... δυο στίχους πάσχιζε να θυμηθεί, να της αφιερώσει. Δυο στίχους κι ας μην θέλει να τους ακούσει. Δυο στίχους και ας στάζουν και οι τελευταίες σταγόνες από την πληγή. Θυμόταν αργά, και κάπου κάπου ανασήκωνε το κεφάλι του προς την πόρτα, μπας και χτυπήσει, μήπως και φανεί...όπως περίμενε ο Σκαρίμπας...:

Ή...ταν σ....α ν... σ... πρ...όσ...με...να Κερ...ά
...από....ψε π....ου δ...εν έπ...ν...

Γ.Ν.

Out of time

Τόπος: Ιπποκράτους και Καλλιδρομίου
Χρόνος: Πριν κοιμηθείς
Soundtrack:My way/Gary Oldman(Sid & Nancy)

Mία αδιάφορη νύχτα, με έναν αδιάφορο άντρα, στο δικό μου κρεβάτι, κάνοντας αδιάφορο sex,ίσως κατά λάθος ή δεν ξέρω....
Οι σκέψεις μου και το μυαλό μου γυρνούσαν συνεχώς γύρω από τα προφυλακτικά. Δεν ξέρω το λόγο αλλά έφερνα στο νου μου, τη μορφή τους, το χρώμα τους, το υλικό τους και τελικά το περιεχόμενο τους. Αστραπιαία και σχεδόν άθελα μου, μου ήρθε μια εικόνα.
Πέφτοντας οι βροχές του σε οποιοδήποτε σημείο να γεννιούνται απ' αυτό τα αντίστοιχα παιδιά. Μιλάω μαζί του και λέω:
"Αν πέσουν στο πάπλωμα θα γεννηθεί ένα παιδί με μαμά εμένα και μπαμπά το πάπλωμα, θα είναι όμορφο, καθαρό, τρυφερό, απαλό και αγαπησιάρικο. Αν πέσουν στο σακουλάκι σου, που τόση ώρα γυρνούσε στο νου μου πριν, θα πετάξουμε το σακουλάκι στα σκουπίδια.
Το παιδί αυτό θα έχει μαμά εμένα και μπαμπά τα σκουπίδια ,θα είναι άσχημο, βρώμικο και σκουπιδιασμένο. Γι' αυτό και εγώ θα τρώω τις βροχές σου, θα πέφτουν στο στομάχι μου και θα γεννάω ένα παιδί όμορφο και σκουπιδιασμένο μαζί. Άλλωστε και το στομάχι μου δεν είναι πιο καθαρό, με τόσα τσιγάρα που καταπίνω."
Σηκώθηκε, ντύθηκε με κοίταξε και έφυγε. Εγώ έστρωσα το "σωστό" σεντόνι (έχω ένα σεντόνι που στρώνω πάντα στους γονείς μου όταν έρχονται να με δουν, για να τους μυρίζω μετά) και κοιμήθηκα.
Μ.Τ.