Wednesday, 5 August 2009

Ένα βράδυ στη Γύρα – Deja vu


Τόπος: Αθήνα

Χρόνος: 8 Ιουλίου 2009

Soundtrack: http://www.youtube.com/watch?v=2xTlfuWKXpc


Το αλκοόλ ως γνωστό ευρυμαθή αναγνώστη μου πληθαίνει το συναίσθημα κι εγώ δεν θέλω να σε κουράσω με κοινολογίες. Έχουμε πιει ήδη τρεις γύρους και η συζήτηση έχει φουντώσει μέσα σε δάση θηλυκά. Τα μάτια μας τρώνε τις περαστικές με την επιθετικότητα που έχουν οι ιδιοκτήτες απέναντι σ’ αυτούς που διαβαίνουν την περιοχή τους. Μ’ αρέσουν οι γυναίκες. Τις εκτιμώ για τον τρόπο που είναι πλασμένες. Μου προκαλούν κατ’ αρχάς μιαν έντονη νοσταλγία κι έπειτα κάτι βαθύτερο και πιο άναρχο, σαν δίψα. Μα πιο πολύ προτιμώ την ασχημάτιστη ομορφιά, εκείνη που κρύβεται σε ορισμένα πλάσματα των οποίων η φύση ακροβατεί αναποφάσιστη ανάμεσα στο άρρεν και το θήλυ. Θυμάμαι στο Εδιμβούργο, στην εθνική πινακοθήκη, ένα πορτραίτο που με είχε αναγκάσει να σταθώ ώρα πολλή μπροστά του και να το θαυμάζω. Ήταν ένα πανέμορφο κορίτσι με μακριά μαλλιά μαζεμένα από το πρόσωπό του, που κάθονταν αφηρημένο πάνω από ένα ανοιχτό βιβλίο. Η ηλικία του δεν ξεπερνούσε τα δέκα και η έκφρασή του θύμιζε κάτι ιερό. Το ερωτεύτηκα, με την ασφάλεια της απόστασης πίνακα – θεατή, παράφορα για λίγο και το φωτογράφησα. Μα όταν πλησίασα και είδα το ταμπελάκι των πληροφοριών ανακάλυψα ακόμα πιο μαγεμένος πως ο πίνακας απεικόνιζε ένα αγόρι.

Και ω! της αιώνιας επιστροφής η ώρα, εκείνη την στιγμή καθισμένος στο παγκάκι μίλια μακριά από την πατρίδα του πορτραίτου και αιώνες μετά την κατασκευή του, βλέπω το αγόρι να βγάζει το σκύλο του βόλτα. Το ίδιο καστανόξανθο μαλλί, η ίδια λευκότητα στο δέρμα, τα μάτια πελαγωμένα σε κάποια άγνωστη θρησκευτική αφοσίωση να οδηγούν ένα λουρί πάνω στις πλάκες.

Και είναι κορίτσι.

Δ.Κ.

4 comments:

Γιαννης said...

Ναι! Κι εγώ υπέρ της ομορφιάς απροσδιόριστου φύλου! Το συνειδητοποίησα όταν είδα το "Stargate", οπου ο νεαρός (κατάλαβα οτι ήταν άνδρας όταν είδα το όνομά του στους τίτλους τέλους...) που έπαιζε τον "κακό" Ρα, ήταν απο τις πιο ωραίες γυναίκες που είχα δει ποτέ! Το ομολόγησα με ελαφριά ντροπή στο φίλο που είδαμε μαζί την ταινία, και μου λέει "κι εγώ το ίδιο, αλλά ντρεπόμουνα να το πώ!".

Brandon Teena ή Gwen Araujo said...

Δυστυχώς, δε συμμερίζονται όλοι την αγάπη και την αποδοχή της ομορφιάς του απροσδιόριστου φύλου. Η πλειονότητα των σεξουαλικών εγκλημάτων οφείλεται στην αποτυχημένη προσπάθεια να συμβαδίσει η λογική με την εικόνα ενός άνδρα ή μιας γυναίκας, που βιολογικά ανήκει στο αντίθετο φύλο. Καλή τύχη σε αυτά τα παιδιά που ακροβατούν ανάμεσα στο άρρεν και το θήλυ και κουράγιο να είναι αυτοί που αισθάνονται ότι είναι.

Anonymous said...

Ωραίο. Πολύ ωραίο κείμενο. Σαν κάποιο κινέζικο παιχνίδι. Που δεν ξέρω καν αν υπάρχει. Αλλά δείχνει σε εκείνον που το πιάνει στα χέρια του. Τη διπλή αλήθεια των πραγμάτων. Των προσώπων.
Κ.Χ.

Anonymous said...

http://www.youtube.com/watch?v=ffYZLDhlQHs