Fiction

Τόπος: Επίπεδος
Χρόνος: Ιούνιος 2009
Soundtrack: Price you pay, UNKLE
http://www.youtube.com/watch?v=TLE1OFQBEOk


Οι άνθρωποι για αιώνες πίστευαν ότι η γη είναι επίπεδη. Έτσι την ζωγράφιζαν και με βάση αυτή την παραδοχή ξεκινούσαν για να βρουν το τέλος της. Κι επειδή δεν το έβρισκαν έφτιαχναν τέρατα και αβύσσους για να το περιγράψουν. Για αιώνες. Τώρα τους κοιτάμε από το μέλλον και μας φαίνονται χαζοί. Και δεν μιλάμε απλά για μια φανταστική θεότητα ή μια νεράιδα ή μία προκατάληψη. Μιλάμε για μία βεβαιότητα στηριγμένη σε πολύ βαθιά βιωματικά επιχειρήματα. Πώς να είναι στρογγυλή; Αφού όσο βλέπει το μάτι μου είναι ίσια. Όπως το σπίτι μου. Και αγνοούσαν έναν ήλιο ολόκληρο που φώναζε. Και καλά ο ήλιος, θα μπορούσε να θεωρηθεί στρογγυλός αλλά επίπεδος. Το φεγγάρι, που δεν μας έκρυψε ποτέ ότι είναι σφαίρα; Χαζοί και κολλημένοι. Κι όμως σκέφτομαι αυτούς τους ανθρώπους, που είχαν κάθε λόγο από τη μεριά τους να μην βλέπουν. Που πίστεψαν σε αυτή την γη την επίπεδη και προέβλεψαν ακόμα κι ένα λάθος τέλος της. Που ξυπνούσαν για αιώνες κάθε πρωί και νομίζανε ότι ξέρουν κάτι. Και σκέφτομαι την μέρα, τον μήνα, τον αιώνα της κλοπής που ήρθε να τους πει ότι δεν είναι έτσι. Και σκέφτομαι τον τρόμο και την ζήλια τους για αυτούς που μέτρησαν καλύτερα και πήραν την αλήθεια. Και σκέφτομαι πως κάπως έτσι νιώθω όταν με προδίδουν. Όχι οι άλλοι, αλλά οι δυνατότητές μου. Να δω πως το φεγγάρι είναι σφαίρα, πως δεν χτίζονται όλα όπως το σπίτι μου. Και τους φαντάζομαι, τόσο καλά σαν να τους θυμάμαι, ερωτευμένους με μια γη επίπεδη, σαν το σπίτι τους, που την σηκώνουν στην πλάτη τους άτλαντες και ψάρια σαν το Μααμούτ. Και που δέχονται να πέσουν στο γκρεμό του τέλους της για την αποδείξουν. Αλλά όχι να είναι στρογγυλή. Όχι αυτό.
Δ.Δ.