Φαινόμενα

• Είδαμε τις Παιδικές ηλικίες των Μπέργκμαν, Ρενουάρ, Λανγκ, Όρσον Γουέλς, Τατί, και Χίτσκοκ, την ζωή ενός πορνογράφου, περιμένουμε ένα γερμανικό κύμα να μας χτυπήσει στα στεγανά και διαβάζουμε την συνέντευξη που πήρε το άλλο μας μισό (Α.Μ.) από την ταλαντούχα Λε Μπεσκό στον Ταχυδρόμο.
• Το LHC έχει ήδη ξεκινήσει και καμία μαύρη τρύπα δεν έχει ανοίξει μέχρι στιγμής. Ο Πάπας κρατάει μούτρα στο ποίμνιό του γιατί δεν ρωτήθηκε αν επιτρέπεται να μελετηθεί το φαινόμενο που γέννησε τον κόσμο.
• Στο Λόφο του Στρέφη, βράδυ Πέμπτης, δυο φίλοι συμφώνησαν στην αγάπη τους για τα δέντρα, τις γάτες, τον βορρά και την γελοιότητα του να πίνεις νερό με μια φέτα λεμόνι.
• Πωλείται αυτοφυές παρτέρι δίπλα στην άσφαλτο της Εθνικής. Ανήκει στην εκκλησία γιατί ο Θεός είναι παντού. Οι πρώτες προσφορές από το κράτος ανέρχονται σε αριθμό που ακολουθείται από τουλάχιστον 6 μηδενικά και φήμες λένε ότι η εκκλησία δεν θα δεχτεί να πέσει κάτω από 7. Πρόκειται για την σπουδαιότερη αγορά του ελληνικού κράτους μιας και σκοπεύει να τοποθετήσει στο παρτέρι σκιερό για να μην κατουράνε οι Έλληνες οδηγοί στον ήλιο.

Brass Music

Τόπος: Westerdoksweg, Westerdokseiland

Χρόνος: 11 μετά ηλίου

Soundtrack:Τειρεσίας-Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Εκεί που ο ήλιος έχει δύσει φαίνεται μόνο ένα πελώριο μεταλλικό κουτί με 3 μικροσκοπικά μπλε παράθυρα.

Στην ανατολή, το δέλτα του Άμστελ ένα κτήριο βυθίζει κι ενώ στο βορρά μπορεί να χιονίζει, στον νότο χορεύουν.

Σαν τρελοί ξανθοί βίκινγκς, εγγλέζοι τζέντλμεν, γάλλοι γευσιγνώστες και γερμανοί μπυροπότες κι εμείς οι δυο μοναδικοί μόνιμοι κάτοικοι του ήχου, αποτυχημένοι τουρίστες τους χαζεύουμε όπως θα κοίταζε ο Ντα Βίντσι τον Νταν Μπράουν. Με κατανόηση και μια μικρή αίσθηση ντροπής.

Σαν να ξέρεις το λάθος που κάνει κάποιος στην προφορική του εξέταση και δεν πρέπει να τον διακόψεις αλλά να τον αφήσεις να ολοκληρώσει και να τον κόψεις. Εμείς οι Βαλκάνιοι εκδρομείς, εσύ με έναν πόλεμο στην πλάτη σου κι εγώ λίγη ανατολή στα φωνητικά μου, σταματήσαμε για λίγο τις πορείες διαμαρτυρίας και πήγαμε να σπουδάσουμε στην Ευρώπη. Λες και δεν είμαστε πρώτοι από τα δεξιά όπως κοιτάς τον χάρτη.

Και χτυπάνε τα κρουστά και τα χάλκινα και τα βιολιά κι όσο πιο πολύ χτυπάνε τόσο πιο πολύ χορεύουν.

Και ξαφνικά θέλουν όλοι να μιλήσουν τη γλώσσα σου στα αγγλικά, θέλουν όλοι να παρασυρθούν στον ρυθμό σου ηλεκτρονικά, θέλουν όλοι να γνωρίσουν την χώρα σου από μακριά.

Και λες ωραία είναι εδώ και δεν νιώθεις τόσο δανεικά τα διαβατήριά σου σε άλλους κόσμους.

Και λες ας χορέψουμε κι εμείς που στην τελική δική μας είναι η μουσική κι αν όχι προσιδιάζει.

Η Αθήνα βράζει, το Βελιγράδι αλλάζει πλευρό κι εδώ γίναμε μόδα.

Δ.Δ.

Wild World

Τόπος: Βιέννη, Αυστρία
Χρόνος: Κάτι μέρες πριν
Soundtrack: Wild Word, Cat Stevens

Μετά από τρελή περιπλάνηση μέσα στην πόλη και πολύ ποδαρόδρομο τουριστικής αξίας, σταματάμε το τρεχαλητό για να φάμε σε ένα εστιατόριο. Είμαστε τρία άτομα και όλα πάνε μια χαρά. Εκεί που καταβροχθίζουμε την πίτσα έρχεται κοντά μας ένα κοριτσάκι που ήταν γύρω στα δέκα. Μας κοιτάει χωρίς να μιλάει και τρέμει μήπως έρθει πιο κοντά ο σερβιτόρος και την διώξει. με τη διεθνή γλώσσα του δυστυχισμένου μας δίνει να καταλάβουμε πως θέλει λίγη πίτσα. Πεινάει. Της δίνουμε η καθεμία από δύο κομμάτια και για πρώτη φορά χαμογελάει. Την ίδια στιγμή ο σερβιτόρος έρχεται απειλητικά κοντά και για να προλάβω τα δράματα, της γνέφω να φύγει και της κλείνω το μάτι. Σε δύο δευτερόλεπτα έχει εξαφανιστεί και το μόνο που προλαβαίνει ο σερβιτόρος (κέρβερος πλέον στα μάτια μου) είναι να μας ρωτήσει αν όλα είναι καλά. Ξεχωρίζω λίγο πιο κάτω την πιτσιρίκα να μασουλάει ευτυχισμένη την πίτσα και όλη η κούραση μου φεύγει...

vivi_kar

Οι άνθρωποι που γράφουνε το ξ με 3

Τόπος: Ιπποκράτους και Ακαδημίας

Χρόνος: Θ

Soundtrack: A well respected man, The Kinks

http://www.youtube.com/watch?v=4WsmSgBRUe4

Δεν με ανησυχεί καθόλου το ίντερνετ. Ούτε ο χρόνος που οι άνθρωποι περνάνε μπροστά από έναν υπολογιστή. Δεν με πειράζει που γυμνώνονται στις οθόνες τους, που τρώνε ναρκαλιεύοντας και που συρρικνώνουν αρχεία μουσικής. Αυτό που με ανησυχεί στον κόσμο πίσω από τους υγρούς κρυστάλλους είναι οι άνθρωποι που γράφουνε το ξ με 3 ή το θ με 8. Και δεν είναι που αγαπώ τον ήχο περισσότερο από το σχήμα, ούτε που δεν τα πάω καλά με τους αριθμούς. Αλλά να, προχτές είδα έναν άνθρωπο στο δρόμο που αγαπούσε πολύ την γυναίκα του. Της μιλούσε στο κινητό και μπορούσες να καταλάβεις τους σιελογόνους σε εγρήγορση, τα πόδια να περιφέρονται σαν παιδικά στους κύκλους του στο πεζοδρόμιο. Κοιτούσε μια ψηλά αφήνοντας το χαμόγελό του να επεκταθεί όταν την άκουγε και χαμηλά, συνωμοτώντας σχεδόν όταν της απαντούσε. Οι ώμοι του είχαν μαζευτεί λιγάκι όχι σαν από φόβο αλλά σαν να αγκάλιαζε τον εαυτό του. Ύστερα έκλεισε το κινητό του και συνέχισε να χαμογελά, δίχως ίχνος πονηριάς, μόνο με προσμονή και με αυτή τη ναρκοληπτική σχεδόν απώλεια της πραγματικότητας. Κοίταξε λίγο γύρω του για να θυμηθεί που βρίσκεται και τι περιμένει. Και τότε ήρθε αυτό που περίμενε και το αγκάλιασε και το σήκωσε ψηλά και το φίλησε και ούτε να ζηλέψεις δεν μπορείς τόση χαρά. Άκουσα μόνο ένα της είπα ότι θα γυρίσω στο γραφείο.

Και είδα ότι όταν το διαβάζεις δεν το βλέπεις, πως τελικά κοιτάζει απ’ την άλλη πλευρά αλλά το μάτι σου κυλά ανυποψίαστο στο γενικό νόημα της λέξης και πως είναι έγκλημα να κάνεις το γράμμα ενώ εσύ ξέρεις μόνο να μετράς.

Δ.Δ.