• Ο πρώτος μαύρος πρόεδρος της Αμερικής εκλέχθηκε πανηγυρικά στην άλλη όχθη της λιμνούλας. Η τελευταία φορά που είπα μπράβο στους Αμερικάνους ήταν όταν ανακάλυψα τη τζαζ.
• Πρέπει να δικαιωθεί το κοινό αίσθημα, πρέπει να δοθούν στη μάζα οι πραγματικοί υπεύθυνοι, πρέπει να παρθεί εκδίκηση απέναντι σε όλους αυτούς που το Σεπτέμβρη γκρινιάζανε και θέλανε κι άλλο καλοκαίρι;;;;; Στην πυρά!
• Το δεύτερο Screamin' Athens Festival ξεκινά στις 5 Δεκεμβρίου στο Gagarin. Παραθέτουμε μερικούς από τους τίτλους των ταινιών που θα προβληθούν: Tokyo’s Gore Police, Butcher’s Hill, Two Evil Eyes, Mister Hollow, Nails, Horror Business, The Call of Cthulhu. Θα παρελάσουν από μπροστά μας σπλάτερ, σενάρια βασισμένα στον Lovecraft και σε εφιαλτικά παραμύθια και gadgets τρόμου. Scream at: http://www.myspace.com/screaminathensfest.
• Γράψτε τίποτα, ανεπρόκοποι.
9 comments:
Να σου πω, εγώ ως γνωστόν δεν πιστεύω σε τίποτα και δεν μου καίγεται καρφί τι χρώμα πρόεδρο έβγαλαν στην Αμερική. Μπορεί αύριο τα πράγματα να στραβώσουν κι άλλο, μπορεί – δεν ξέρω για ποιους – να πάνε και καλύτερα. Δεν ξέρω πια τι είμαι, άλλες φορές σκέφτομαι σαν δεξιός κι άλλες σαν αριστερός, έχουν κάνει τον κύκλο τους τα πράγματα θέλω να πω, τι πάει να πει δημοκρατικός ή ρεπουμπλικάνος; Την Αμερική θα κοιτάξει, όχι εμένα. , αυτή είναι η μαύρη αλήθεια. Κι εδώ είμαστε…
Όσο αφορά τα σχόλια θέλω να πω, είναι θέμα εξωτερικής πολιτικής. Για δες το αυτό...
εγώ δεν είμαι τόσο αυστηρός όσο εσύ για τους αμερικάνους!
το σπλατεροφεστιβάλ θά 'χει την πλάκα του. Αλλά είδα τόσα μεταμεσονύχτια στο Αλφαβιλ παλαιότερα που αφήνω τη θέση μου στο Γκαγκάριν για τους ...νεότερους.
όσο γι' αυτούς που θέλανε κι άλλο καλοκαίρι ... σε βρίσκω δραματικά επιεική! Σίγουρα τους αξίζει καλύτερη τιμώρία!
;)
καλό ΣΟυΚου
www.u-hoo.gr/gianniskafatos
Εγώ απ'την άλλη δεν μπορώ να ξεκολλήσω απο τ'Αμερικάνικα news sites και χθες διάβαζα εφημερίδες μέχρι αργά. Γράφεται ιστορία μπροστά στα μάτια μας, και δεν μπορούμε να μείνουμε αδιάφοροι. Μπορεί και να μην κάνει απολύτως τίποτα το παλληκάρι (δύσκολο), αλλά και πάλι, και μόνο η χθεσινή μέρα αξίζει τον κόπο. Είδα τον Jesse Jackson να κλαίει και κόντεψα να βάλω κι εγώ τα κλάμματα!
Μερικά στιγμιότυπα που ψάρεψα απο δω κι από κεί:
- Αυτοκόλλητο σε φορτηγάκι, στο βαθύ Αμερικάνικο Νότο: "Rednecks for Obama - even we've had enough" (BBC)
- "In 1955, Rosa Parks sat. In 1963, Martin Luther King walked. In 2008, Barack Obama ran. So that our children can fly." (Anonymous)
- "And so it came to pass that on Nov. 4, 2008, shortly after 11 p.m. Eastern time, the American Civil War ended, as a black man — Barack Hussein Obama — won enough electoral votes to become president of the United States." Thomas Friedman, NY Times.
Εμένα προσωπικά όλα αυτά με νοιάζουν και με κόφτουν, και με κάνουν να ονειρεύομαι και να χαμογελάω περπατώντας. Αν εσείς μου βρείτε κάτι άλλο που να το κάνει αυτό, ή κάποιον που να "με κοιτάξει", Γιάννη, θα χαρώ να το μάθω.
Σταματήστε να κοιτάτε την κουφάλα και τα μυρμήγκια. Δείτε τον κορμό, το δέντρο, το δάσος, το βουνό πιο πέρα, τον ουρανό απο πάνω, ένα ολόκληρο σύμπαν απο πίσω.
Φυσικα την Αμερική θα κοιτάξει. Ποιον να κοιτάξει δλδ; Η χώρα του τον εξέλεξε, την χώρα του θα προσπαθήσει να βελτιώσει. Δεν είναι μαύρη αλήθεια, δεν θέλω κανέναν αυτοκράτορα του κόσμου, θέλω η μεγαλύτερη δύναμη στον κόσμο να μην έχει φονταμενταλιστή χριστιανό ηγέτη... Και δεν χαίρομαι τόσο για τον ίδιο, δεν έχω ιδέα τι θα κάνει, ή πόσο θα αντέξει αλλά ναι χαίρομαι που ένας λαός με βαθύ πρόβλημα συντηρητισμού, βαθύτερο απ'όσο φανταζόμαστε έκανε μια κίνηση αλλαγής. Κι είναι ένας λαός που μας αρέσει δεν μας αρέσει πάντα προκαλούσε αλλαγές ή έστω τις ενδυνάμωνε όταν αποφάσιζε να τις στηρίξει. Και όπως και να το κάνουμε ψήφισε για μια αλλαγή, είτε αυτή γίνει είτε όχι, η επιθυμία παραμένει. Έτσι ξεκινάνε όλα. Κι εγώ συγκινούμαι που τους βλέπω να χαμογελάνε, που φίλοι μου αμερικάνοι κλάψανε με "μαύρο" δάκρυ χαράς και ακόμα κι ο Κάστρο έκανε δήλωση αισιοδοξίας...
Και για να μιλήσω λίγο στη γλώσσα της τέχνης κι όχι της εξωτερικής πολιτικής, μεγαλώσαμε και με τον Φελίνι και τον Χατζηδάκι και την Λιλιπούπολη αλλά μεγαλώσαμε και με τον Lucas, τον Τζίμι Χέντριξ και τον Walt Disney κι ας πούμε ότι προχτές χτυπήθηκε η ασπίδα του Death Star και περιμένουμε εναγωνίως το επόμενο επεισόδιο!
Ωραίος ο τίτλος,παίρνω αφορμή απ αυτόν για να πω ότι τα φαινόμενα απατούν και δεν είναι τα μόνα.
Εγώ αντί για Jesse Jackson προτίμησα ν ακούσω Jessie Norman,ναι,την έγρωμη κυρία με την θεϊκή φωνή,και για τον κύριο Ομπάμα εύχομαι τα καλύτερα,αν και τον έχουμε φορτώσει τον άνθρωπο με πολλές χίμαιρες και αυταπάτες και όνειρα θερινής νυκτός μεσούντος του φθινοπώρου.
:)
Συνιστώ "συγκρατημένη αισιοδοξία" λοιπόν,που έλεγε κάποτε και ο έλλην πολιτικός,και αυτό που θέλω εγώ για μένα είναι να έχω την ησυχία μου μόνο,στο μέλλον,για να μπορώ να ζω με τα ελάχιστα που θέλω κάπου,χωρίς να νοιάζομαι για οτιδήποτε άλλο.Θέλω μόνο όσο γίνεται ειρήνη και ηρεμία.Αν εξασφάλιζα αυτό,όλα τα άλλα βρίσκονται.Μου πηγαίνει πολύ το σκηνικό Ελβετία,ξέρετε,να κουνιούνται μόνο τα φύλλα στα δέντρα,κι αυτό με αρμονία και χάρη.Να μη σκέφτεσαι καθόλου την πολιτική,ει δυνατόν.Να κάνεις τα δικά σου πράγματα.
Άσχετο: θα κατέβω Αθήνα για 2 βδομάδες τα Χριστούγεννα. Αν θέλετε να βρεθούμε, φίλοι spitters, για κανένα καφέ/φαγητό, θα χαρώ πολύ να σας γνωρίσω (εκτός από Δ.Δ και Δ.Κ. δεν ξέρω προσωπικά κανέναν άλλο!)
Ήσουν μήπως στην περσινή πρεμιέρα της Νεράιδας; Θυμάμαι πως η Δ.Δ καθόταν με κάποιον Γιάννη στο τραπέζι που καθόμουν κι εγώ.
Όπως και να 'χει κι εγώ θα το ήθελα.
Όχι δεν είναι αυτός ο Γιάννης, δεν έχετε γνωριστεί δυστυχώς.
ανεπρόκοποι???..
αχααχ :))
Ωραίο μπλογκ..
Post a Comment