Οι τουρίστες

Τόπος: Η θάλασσα των δρόμων
Χρόνος: Απροετοίμαστος
Soundtrack: Beirut, Elephant Gun
http://www.youtube.com/watch?v=N-mqhkuOF7s

Στις όχθες των πεζοδρομίων λιάζονται οι καημένοι οι τουρίστες. Σκέφτονται να βουτήξουν και βάζουν λίγο το πόδι τους στην άσφαλτο. Καίει πολύ. Οι φωνές τούς σπρώχνουν να το τολμήσουν. «Έλα έλα το συνηθίζεις μετά από λίγο», «μη φοβάσαι, είναι ρηχά». Χαμογελάνε και παίρνουν ανάσα! Μεγάλο λάθος. Βήχουν. Τα κύματα χτυπάνε με τον θόρυβο και το ύψος τους. Κάποιοι εγκαταλείπουν την άσφαλτο τρέχοντας. «Έλα έλα μέσα, αλλιώς τι ήρθες να κάνεις;», «μη φοβάσαι είμαστε ακόμα πολλοί». Ξέρουν πια να κρατούν την αναπνοή τους. Ανεβάζουν χτύπους. Παίρνουν φόρα και βουτάνε. Κολυμπάνε στα ρηχά. Καίει πολύ. Οι σέρφερ επιδέξιοι καβαλάνε τα κύματα, κρύβονται στους θόλους του νερού, ξέρουν να πέφτουν και ξέρουν να κολυμπάνε. Τα μωρά άγαρμπα πιτσιλάνε νερά, δεν γνωρίζουν φόβο, μένουν μπροστά, τρώνε το αλάτι στα μάτια και κλαίνε. Κι οι τουρίστες παραμένουν κοντά στις όχθες για να βλέπουν ακόμα στεριά και να ξέρουν πως δεν θα πνιγούν. «Έλα έλα πιες λίγο νερό, χάσε κάτι», «μη φοβάσαι τα κρατάμε τα κύματα από τα αρχίδια». Οι τουρίστες θέλουν να επισκεφτούν τον τόπο, να πάρουν μαζί τους κάτι περισσότερο από νοητικές φωτογραφίες, να αναμειχθούν με τους ιθαγενείς, να γίνουν μόνιμοι κάτοικοι. Μα δεν ξέρουν τη γλώσσα, δεν πιστεύουν στον ίδιο θεό, και γαμώτο καίει πολύ!

Στο βάθος φλέγονται τα μουσεία στα οποία ξεναγήθηκαν, τα μαγαζιά με τα σουβενίρ, οι τρύπες που κρατάνε το συνάλλαγμά τους. Και καθώς κολυμπούν μετράνε: ό,τι αγαπούσαν στο μουσείο, πόσο δεν χρειάζονται τα σουβενίρ, τι άλλο έχουν μέσα οι τρύπες εκτός από συνάλλαγμα.. «Έλα έλα δεν είναι ώρα να μετράς, αν δεν είσαι με εμάς είσαι με τα κύματα», «μη φοβάσαι γιατί το μυριζόμαστε από μακριά κι εμείς κι αυτά». Κι ο δισταγμός καταστρέφει την άνωση, ο προβληματισμός κουράζει τα πόδια, ο διάλογος αδειάζει πνευμόνια. Ξαναβγαίνουν στην όχθη, παρακαλούν για μια πετσέτα, εκλιπαρούν για ανακούφιση. Προσπαθούν να θυμηθούν το ταξίδι, προσπαθούν να ξεχάσουν την επιστροφή. Καημένοι τουρίστες. Μαζεύουν τα μάτια τους, μαζεύουν τα πράγματά τους, μαζεύουν τις γλώσσες τους, φοβούνται μαζικά. Παίρνουν το πρωινό τους στη δουλειά και καίει πολύ. Μόνο εμάς διώχνουν τα κύματα, λένε ρουφώντας μια γουλιά παραγωγής. Μόνο εμάς απειλούνε τα συστήματα, λένε δαγκώνοντας μια μπουκιά συνενοχής. Και διαγωνίζονται για το ποιος άντεξε πιο πολύ στο νερό, ντρέπονται αν χρειάστηκαν μπρατσάκια, κοκορεύονται για τα χαζά μακροβούτια τους και φοράνε τα ρούχα των σέρφερ. Μοιράζονται μαρτυρίες. Προσπαθούν να χάσουν την πίστη τους και μετά να την βρούνε ανακαινισμένη. «Έλα έλα δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το να γίνεις βράχος, να μισήσεις τα κύματα», «μη φοβάσαι, δεν επιτρέπεται».

Ώσπου ανοίγει μια ρωγμή στην οθόνη του υπολογιστή κι από μέσα αναβλύζει ένας λόγος γραπτός ανυπόγραφος. Κι εκεί μπορείς να το δεις χωρίς να σε γονατίζει ο τρόμος ότι είναι ένας πυρετός που με την ευγνωμοσύνη σου καταπολεμά τα μικρόβια κι αυτά πετάνε δηλητήριο που καίει πολύ. Πως οι σέρφερ είναι τα αντισώματα που έχουν λόγους αντανακλαστικούς για να καίνε πολύ, αδιακρίτως και χωρίς να τα νοιάζει ποιο μουσείο θα αρπάξει. Κι ο ταξιδιωτικός προορισμός νοσεί, κάτι τον καίει πολύ. Είναι το σώμα που κανείς δεν κατοικεί και καταριέται και την αρρώστια και τον πυρετό του. Φοβάται, ιδρώνει, θυμώνει. Πάσχει και δεν ξέρουμε σε τι θα υποκύψει, στη νόσο ή στον πυρετό. Κι οι τουρίστες δειλοί για τα αντισώματα, ενοχλητικοί για τα μικρόβια πειραματίζονται στις όχθες και στα εργαστήρια της αυτοκριτικής. Ψάχνουν, γράφουν, ψάχνουν για την αντιβίωση που καλούνται να ενσαρκώσουν.

Δ.Δ.

Ha!

All I need to make comedy is a park, a policeman and a pretty girl. Charlie Chaplin (1889 - 1977), in My Autobiography (1964)

Το χιούμορ είναι το μεγαλύτερο όπλο της ιστορίας. Άνθρωπος χωρίς αυτοσαρκασμό είναι ένας άνθρωπος ανίκανος να είναι ελεύθερος. Γι’ αυτό κι εμείς δίνουμε τα πρώτα 5 βραβεία Δημιουργικής Εξέγερσης!

Βραβεία Δημιουργικών Δράσεων Εξέγερσης

Α΄ Βραβείο: Στην κλοπή του πλαστικού θείου βρέφους από φάτνη της Θεσσαλονίκης και αντικατάσταση του με συσκευή τηλεόρασης!

Β΄ Βραβείο: Στα παιδιά που άρχισαν να τραγουδάνε το Ω, έλατο γύρω από το φλεγόμενο δέντρο του Συντάγματος.

Γ΄ Βραβείο: Στις δύο «διαφημίσεις» που δημιουργήθηκαν αμέσως, Absolut Athens με το μπουκάλι μολότωφ και Riot, Just do it με το λογότυπο της Nike.

Δ΄ Βραβείο: Στο στιγμιότυπο της Ελληνοφρένειας, όπου ένας μπάτσος κι ένας κουκουλοφόρος ερωτεύονται και πίνουν μπύρες κοιτάζοντας το ηλιοβασίλεμα.

Ε΄ Βραβείο: Πανό που αναρτήθηκε στο γήπεδο από φιλάθλους του Παναθηναϊκού: Έλληνας, γλοιώδης, δικηγόρος, κερατάς και πούστης με 7 γράμματα.


Κατά τα χρυσά βατόμουρα έχουμε και τα 5 Βραβεία Εγκληματικής Ηλιθιότητας:

Α΄ Βραβείο Εγκληματικής Ηλιθιότητας: Στους ανθρώπους που έκαψαν την βιβλιοθήκη της Νομικής. Βιβλία καίγανε μόνο οι ΝΑΖΙ.

Β΄ Βραβείο Εγκληματικής Ηλιθιότητας: Η γνωστή πλέον δήλωση «αν έπρεπε να χαθεί ένα παιδί, θα το κρίνει η δικαιοσύνη».

Γ΄ Βραβείο Εγκληματικής Ηλιθιότητας: Σε όλα ανεξαιρέτως τα κανάλια για την πλαστά τραγική αναμετάδοση των γεγονότων και για τη διφασική τους κατάθλιψη «πρέπει να επέμβει η αστυνομία/ η αστυνομία επιτέθηκε στους διαδηλωτές».

Δ΄ Βραβείο Εγκληματικής Ηλιθιότητας: Στους Times για το άρθρο τους που αποδίδει τα επεισόδια στην Βίαιη φύση των Ελλήνων από τα Ομηρικά χρόνια.

Ε΄ Βραβείο Εγκληματικής Ηλιθιότητας: Στους ανθρώπους που αναπαράγουν, πιστεύουν, υιοθετούν και ενίοτε πράττουν με δεδομένη τη φράση, «το γκέτο των Εξαρχείων». Κι ανάλογα τα αποφεύγουν, κατηγορούν όσους τα επισκέπτονται ή και τα χρησιμοποιούν κατά το δοκούν.

Ρεπορτάζ μόδας

Χρόνος: Απόγευμα
Τόπος: Πετροβολημένος
Soundtrack: MGMT Weekend wars

Κορίτσι ξωτικό σε κατάστημα μπαίνει. Ρούχα ρούχα αξεσουάρ κρεμάστρες. Κούκλες πλαστικές με βλέφαρα υπερμεγέθη. Χωρίς θηλή. Χωρίς κλειτορίδες. Χέρια κοκαλωμένα σε στάσεις αφύσικες. Με στόμα μισάνοιχτο. Και πωλήτριες και πωλήτριες πάνω σε ρόδες. Και από πάνω χιλιάδες φώτα. Αστέρια από νέον και άλλες χημικές ουσίες της οικονομίας. Κορίτσι ξωτικό έχει πάρτι. Θέλει ρούχο λαμπερό. Θέλει να λάμπει. Να γνωρίσει αγόρι. Να φιληθεί. Να δει όνειρα. Αλίμονο. Χοντρή μαμά και χοντρή κόρη απέναντι. Βιαστικές νευρικές με φωνές κορακίσιες. Ανεμοστρόβιλο προκαλώντας γυρνούν δαιμονικά. Σηκώνουν κρεμάστρες. Κοιτούν ξινίζουν τσακώνονται προχωρούν. Κορίτσι ξωτικό κρατά ρούχο στο χέρι. Κοιτάζει αναρωτιέται. Δαγκώνει το νύχι του. Αναρωτιέται. Χοντρή μαμά χοντρή κόρη καταφθάνουν. Βουτούν με τέσσερα χέρια το ίδιο ρούχο. Τραβάν με βία. Κορίτσι ξωτικό τρομάζει. Καταγεγραμμένος διάλογος:

Κορίτσι ξωτικό: Συγγνώμη...
Μαμά χοντρή κόρη χοντρή (φωνή μία): Άστο κάτω
Κ.Ξ.: Μα εγώ το είδα πρώτα
Μαμά χοντρή κόρη χοντρή (φωνή μία): Άστο κάτω
Κ.Ξ : Όχι
Μαμά χοντρή: Η κόρη μου θέλει
Κ.Ξ: Όχι
Κόρη χοντρή: Η μαμά πληρώνει
Κ Ξ: Όχι
Μαμά χοντρή: Είναι δικό της
Κ Ξ. Δεν της κάνει
Κόρη χοντρή: Μαμά........
Κ.Ξ: Δεν ήθελα να προσβάλω...
Μαμά χοντρή: Μην κλαις κοριτσάκι μου....
Κ.Ξ: Είναι πολύ μικρό μέγεθος...αλήθεια
Κόρη χοντρή: Μαμά...
Μαμά χοντρή: Σκύλα. Το 'φαγες το κοριτσάκι μου. Τώρα θα δεις....

Μαμά χοντρή βουτάει κορίτσι ξωτικό από πόδια. Σηκώνει ψηλά και ανοίγει τεράστιο στόμα. Κύματα σάλια χτυπούν λυσσασμένα πάνω σε δόντια βράχια. Πουλιά πετούν γύρω γύρω. Κρέατα κρέμονται. Κορίτσι ξωτικό φωνάζει. Αργά. Πολύ αργά. Μαμά χοντρή καταπίνει κορίτσι ξωτικό. Χράτσα χράτσα. Από κεφάλι μέχρι πόδια. Μαζί με ρούχα, παπούτσια τσαντάκι και περιεχόμενα. Μαμά χοντρή ρεύεται. Κόρη χοντρή σκουπίζει δάκρυα κοιτώντας αθώα. Παίρνουν ρούχο. Πηγαίνουν ταμείο. Πριν βγάλει την κάρτα μαμά χοντρή βήχει. Γυρνά στο πλάι το κεφάλι. Φτύνει τα φτερά. Όλα αυτά πριν τις μπόμπες.... Κ.Χ.

Jusqu’ici tout va bien (αντί φαινομένων)

Μια σουρεαλιστική καταγραφή στιγμιοτύπων της εξέγερσης

ή αλλιώς ένας φόρος τιμής στον ελληνόψυχο Αντρέ Μπρετόν

(για να σκάσει και λίγο το χειλάκι μας)

1) Κέτσαπ κατέστρεψε φούτερ παρέας συνδαιτυμόνων που απολάμβαναν το μπέργκερ τους στα Goody’s της Σταδίου, όταν μαθητές μπούκαραν για να τα σπάσουν. Πατάτες γίγας χύθηκαν στα πατώματα, μπιφτέκια πέταξαν σε ύψη που η αγελάδα τους δεν ονειρεύτηκε ποτέ, έντρομα κλαμπ άνοιξαν στα τρία, το salad μπαρ έβγαλε μπροστά τα μεξικάνικα φασόλια και το γαλλικό μαρούλι να προστατέψουν το αμερικανικό καλαμπόκι. Το οχυρό έπεσε στα χέρια των βασικότερων πελατών του.

2) Δυο παλουκάρια στην Ούλαφ Πάλμε (κοντά στην εστία) αντάλλαξαν τον εξής χαιρετισμό: -Που’ σαι ρε μαλάκα; -Έσπαγα το μαγαζί της μάνας σου μωρή λουλού.

3) Γκρουπ δημιουργήθηκε στο facebook που καλεί τα μέλη του να φτιάξουν στιχάκια με τίτλο, Βραχήκανε τα ρούχα μου που τα’ χα στο μπαλκόνι, μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι. Σημειώνω τα καλύτερα:

Είναι φωτιά ο χωρισμός σε καίει και σε λιώνει, μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι

Άλογο εγώ τους ζήτησα κι αυτοί μου πήραν πόνυ, μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι

Με τρέλανε ο γείτονας που παίζει και τρομπόνι, μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι

Βερμούδα ως το γόνατο κι ο κώλος μου κρυώνει, μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι.

4) Στο Σύνταγμα έξω από το μετρό λίγα λεπτά πριν την πυρπόληση του δέντρου:

-Πάμε να φύγουμε, σπάνε τη Μεγάλη Βρετανία.

-Έχει λεφτά η Πάρις Χίλτον

5) Το ίδιο βράδυ σε κάθετο της έρημης Κολοκοτρώνη δέχτηκα την εξής ερώτηση από αστυνομικό, στα μπλε: -Που πας κοπελιά; -Ε βολτίτσα, όμορφη βραδιά απόψε.

6) Στην πολυκατοικία του σπιτιού μου, γυρνώντας από τη δουλειά καλησπέρισα τον ιδιοκτήτη τζαμάδικου: -Χρυσές δουλειές αυτές τις μέρες. –Ναι, να’ μαστε καλά.

Και τελευταίο παραθέτω το λικν της χθεσινής Ελληνοφρένειας

http://www.skai.gr/master_avod.php?id=103694&cid=43350&bc=43350&lsc=1

Απόσπασμα

Η αποψίλωση
(τραγούδι γραμμένο για το θεατρικό έργο Παιδική Χαρά της Δανάης Δάσκα)

Κοιμήσου αγγελούδι μου
για λίγο στην κοιλιά μου
κοιμήσου το τραγούδι μου
σκεπάζει το σεισμό

Και σαν κάτσει το χώμα
που σήκωσ' η γενιά μου
θα σε ξυπνήσει ο οίστρος
και το γουργουρητό

Κοιμήσου κι υποσχέσου μου
να μην μ’ απαρνηθείς
και μόλις βρεις τον τρόπο
πως θα μ’ εκδικηθείς
Δ.Δ.

Τέρορ 4U

Χρόνος: anytime, anyplace
Soundtrack: Τραγούδι παιδικό (Σπείρα-σπείρα/όλα μαύρα κι ένα πιάνο)

Τους παρακολουθείς.
Είναι 4. Νέοι και ρωμαλέοι. 3 αγόρια, ένα κορίτσι.
Ξεκινάνε από διαφορετικά σημεία: Δελχί/Σρι Λάνκα/Ιράκ/Αθήνα.
Βλέπεις να ετοιμάζονται.
Άλλες στολές, ίδιες κινήσεις. Πλένονται παστρικά, ξυρίζονται
(σε λασπόνερα του Γάγγη/του Εφράτη/σε εξωτερική τουαλέτα/ ραγισμένη μπανιέρα).
Παρατηρείς ηδονικά:
σφιχτούς γλουτούς, νεύρα τένοντες πεταγμένους, μικρά σιδερικά να δένονται γύρω.
Φοράνε μαύρο σαλβάρι/λευκό τουρμπάνι/τσαντόρ/τζιν.
Μετράτε τον ίδιο χρόνο αλλά όχι την ίδια ώρα. Έχετε 11΄.
Γεμίζουν τα σακίδια με κονσέρβες, μεταλλικό νερό, αμύγδαλα, χάρτη, μπαταρίες
Πριν φύγουν: ταΐζει το νεροβούβαλο/φιλάει το Βούδα κ τον Γκάντι/φτιάνχει κοτσίδα/ρίχνει ένα πούτσο.
Σας μένουν 9΄
Βάζουν τα σακίδια στην πλάτη και πετάγονται έξω
Κάνεις με άζαξ να βλέπεις καλύτερα
Σου μοιάζουν με μαθητές, φοιτητές.. αλλά διαφέρουν στο βήμα
έχουν τον ίδιο ρυθμό μα άλλες σκέψεις:
Θα ξεφύγω απ’ το Κοτέτσι/ θα αγιοποιηθώ/ είναι ιερή αποστολή/ μου στενεύει τα παπάρια.
Κοντεύουν στο στόχο και τρως τα νύχια σου
Σας μένουν 4΄.
Φέρουν το σάκο μπρος, μασάνε την άκρη ενός καλωδίου και σκαρφαλώνουν:
στην ταράτσα του Ομπερόι/στην κεραία της Google/στο Mall Βαγδάτης/στο Golden Hall.
Ξύνεσαι και σαν να ιδρώνεις.
Μένει 1’.
Προσεύχονται, βρίζουν, φτύνουν, ενεργοποιούν (κόκκινο-μαύρο).
Και πηδούν-νομίζεις στο κενό.
Μα φυσάει ξαφνικά και σκάνε στο παρκέ σου.
Σκέφτεσαι πρόκειται για: τέρατα, διαστροφές της φύσης, φυσιολογικά όντα
Και λες: ΤΗ ΓΑΜΗΣΑΜΕ.

Α.Μ.

Talking about the revolution

Τόπος: Κέντρο Αθηνών

Χρόνος: Ένα βράδυ

Soundtrack: Talking about the revolution

http://www.youtube.com/watch?v=7rZbvi6Tj6E

Αυτό που με τρομάζει πιο πολύ απ' όλες τις απειλές είναι που δεν βλέπω το ανάχωμα που θα διακόψει την πτώση του χαμένου.

Ας πούμε πως αυτή την στιγμή γίνεται ένα πάρτυ στην Αθήνα. Οικοδεσπότες είναι οι αθηναίοι πολίτες και προσκεκλημένοι όσοι οπαδοί της δημοκρατίας. (Ιδιαίτερα open πάρτυ!) Ας πούμε επίσης πως είναι απόκριες για να δικαιολογήσουμε κι αυτούς που φοράνε στολές. Όπως συμβαίνει συνήθως στα πάρτυ, έχουν έρθει άνθρωποι που έχουν διάθεση να διασκεδάσουν, να επικοινωνήσουν, να ανταλλάξουν φλερτ και γνώμες, να πιουν δωρεάν ποτά, να καθίσουν σε καναπέδες που δεν είναι δικοί τους και να φάνε με τα χέρια· οι άλλοι έχουν παραμείνει σπίτια τους και το βλέπουν από την τηλεόραση. Όπως είναι επίσης φυσικό το πάρτυ επικεντρώνεται στο καλύτερο σημείο της πόλης, στον πυρήνα. Τέλος ας πούμε ότι το πάρτυ γίνεται με αφορμή κάποια Ελευθερία που όσοι την βλέπουν την ερωτεύονται ασκαρδαμυκτί.

Υπάρχουν λοιπόν κάποιοι που περιφέρονται αργόσχολα γιατί τους αρέσει η πόλη με ή χωρίς την Ωραία Ελευθερία, κάποιοι οι οποίοι χορεύουν σαν δαιμονισμένοι, κάποιοι τρίτοι οι οποίοι κάθονται παράμερα συζητώντας και αυτοί οι οποίοι δεν σταματούν με τίποτα να πίνουν κοιτάζοντας με ζήλια αυτούς που χορεύουν και με καχυποψία αυτούς που συζητάνε. Τώρα δεν πρόκειται για ένα συνηθισμένο πάρτυ όπου όλοι κάνουν λίγο από όλα. Όχι! σ' αυτό το πάρτυ οι συγκεκριμένες δράσεις γίνονται απ' τους συγκεκριμένους ανθρώπους με απόλυτη αφοσίωση, απαρέγκλιτα, σχεδόν μανιωδώς. Είναι σαν να λέμε ο σκοπός τους.

Το κέφι έχει φουντώσει. Οι ομάδες συσπειρωμένες ενεργοποιούνται με πάθος στους τομείς τους, η Αθήνα γιορτάζει. Στην άσφαλτο χύνονται ποτά, τα κράσπεδα θρυμματίζονται από τα χοροπηδητά, οι συζητήσεις διακόπτονται από εκρήξεις σαμπανιών ή από τα ουρλιαχτά χαράς των χορευτών. Οι πιο φιλήσυχοι – αργόσχολοι απομακρύνονται σιγά σιγά, ίσως γιατί έχουν γυναίκα και παιδιά, ίσως γιατί δεν έχουν οπότε δεν τους ενδιαφέρει ποιος θα διοργανώνει από μεθαύριο τα πάρτυ, ίσως γιατί απλώς κουράστηκαν να βλέπουν και ορέχτηκαν λίγο σπιτικό φαΐ. Μένουν οι πιο φανατικοί· αυτοί που θέλουν να χορεύουν και να τα σπάνε όλα χωρίς να τους ενοχλεί κανένας, αυτοί που θέλουν να πίνουν ελέγχοντας από την μπάρα την κατάσταση κι αυτοί που μια ζωή θα συζητούν αλλάζοντας απλώς θέση όποτε τους παρενοχλούν. Το πάρτυ αποκαλύπτει πλέον την μορφή του.

Η βακχεία ως γνωστόν αποχαλινώνει. Η Αθήνα ξεφαντώνει. Η Ελευθερία κρύβεται φοβισμένη, ήταν ήδη πολύ κουρασμένη. Αυτοί που χορεύουν βάζουν τα κλάματα γιατί δεν τους βγαίνει, αυτοί που πίνουν ξεχνούν θυμωμένοι και ξεσπούν οργανωμένα και αυτοί που συζητούν αδυνατούν να πείσουν ακόμα και έναν. Δεν θα μείνουμε μέχρι τέλους. Τι θα καεί, ποιος θα πεθάνει και το δίκαιο ας μείνουν αναπάντητα. Ας επιβιώσουν μόνο αυτοί που κοιμούνται.

Και μην πιστέψετε ούτε στιγμή πως πάρτυ είναι και θα εξαντληθεί.

Δ.Κ.

The international tour of Random Unsubstantial Judgments

Χρόνος: Συνήθως βραδινές ώρες
Τόπος: Μπαρ, καφέ, σαλοτραπεζαρίες
Soundtrack: The show must go on, Queen

Φοράνε για στολή την καταγωγή τους, ένα σετ κλασσικές παραπομπές και για καπέλο μία ροζ φαντεζί ειλικρίνεια. Γυρνάνε χρόνια τον κόσμο, λίγο μετά την εμφάνιση της γραφής μπήκαν σε τροχιά μεγάλης δόξας. Και τα show τους γνωρίζουν ακόμα μεγάλη επιτυχία αφού όσοι τόλμησαν να τα ανταγωνιστούν καταντούν απάνθρωποι. Μη ανθρώπινοι, έστω. Πρώτη βγαίνει στην σκηνή η Βάση. Η Βάση, ετών ανυπολόγιστων δεν φημίζεται για την ευφράδειά της αλλά είναι πρώτη στις γκριμάτσες απαξίωσης και στις αναπνοές αηδίας. Γεννήθηκε την ίδια μέρα που γεννήθηκαν όλοι οι άνθρωποι και απλώνεται στην γη σαν κοινό έδαφος, αφήνοντας ό,τι δεν θέλει να της ανήκει να αιωρείται. Διακρίνεται για την ευελιξία του λαιμού της αφού μπορεί και στρέφει το κεφάλι της μακριά από τον εχθρό της με μεγάλη ταχύτητα και χάρη. Η Βάση ζεσταίνει το κοινό και λειτουργεί σαν τους κλακαδόρους στο παλιό θέατρο. Ύστερα ανεβαίνουν οι ακροβάτες του show, γνωστοί και ως Ιπτάμενα Επιχειρήματα. Άλλοτε με ιπτάμενους συνειρμούς ή με εντυπωσιακά άλματα σκέψης και με θεαματικές αιωρήσεις πάνω από την Βάση καθηλώνουν το κοινό κάθε πολιτείας που τους καταχειροκροτά και αν όχι γνέφει με συγκατάβαση. Το μουσικό ευχάριστο διάλειμμα, απαραίτητο για την πνευματική υπνηλία των θεατών το εκτελεί το συγκρότημα των Αρνήσεων. Σε αντίθεση με αυτό που υπόσχεται το όνομα τους, οι Αρνήσεις δεν παίζουν σκληρά ηλεκτρικά όργανα και ντραμς αλλά διακριτικότατο πιανάκι και βιολί. Όλοι έχουμε σιγοτραγουδήσει τις μεγάλες τους επιτυχίες «Άποψή σου», «Εγώ αυτό πιστεύω» και φυσικά το ανυπέρβλητο μουσικό αριστούργημα «Δικαίωμά μου». Τέλος, φορώντας μια μακριά ασημένια τουαλέτα ραμμένη στο χέρι από τον μαιτρ της υψηλής διαλεκτικής Αποφθεγματικό Στόμφο, βγαίνει στην σκηνή η Τελική Κρίση. Διατηρεί το ύψος της πάντα λίγο μεγαλύτερο από τον υψηλότερο θεατή της και η φωνή της γαληνεύει τις ψυχές που υποφέρουν από αμφιβολίες ενώ ταυτόχρονα καταστρέφει το οπτικοακουστικό σύστημα προκειμένου να μην επιτρέψει την αναγέννησή τους. Σεμνή παρά το σουξέ της, η Τελική Κρίση δεν ξεχνά ποτέ να ευχαριστήσει τη Βάση και να υπενθυμίσει στους θεατές την αγάπη της για τα Ιπτάμενα Επιχειρήματα. Απόψε θα μαγέψουν και πάλι το κοινό της Αθήνας. Αναζητήστε τους στην πλησιέστερη συζήτησή σας! Δ.Δ.