Χρόνος: anytime, anyplace Soundtrack: Τραγούδι παιδικό (Σπείρα-σπείρα/όλα μαύρα κι ένα πιάνο)
Τους παρακολουθείς.
Είναι 4. Νέοι και ρωμαλέοι. 3 αγόρια, ένα κορίτσι.
Ξεκινάνε από διαφορετικά σημεία: Δελχί/Σρι Λάνκα/Ιράκ/Αθήνα.
Βλέπεις να ετοιμάζονται.
Άλλες στολές, ίδιες κινήσεις. Πλένονται παστρικά, ξυρίζονται
(σε λασπόνερα του Γάγγη/του Εφράτη/σε εξωτερική τουαλέτα/ ραγισμένη μπανιέρα).
Παρατηρείς ηδονικά:
σφιχτούς γλουτούς, νεύρα τένοντες πεταγμένους, μικρά σιδερικά να δένονται γύρω.
Φοράνε μαύρο σαλβάρι/λευκό τουρμπάνι/τσαντόρ/τζιν.
Μετράτε τον ίδιο χρόνο αλλά όχι την ίδια ώρα. Έχετε 11΄.
Γεμίζουν τα σακίδια με κονσέρβες, μεταλλικό νερό, αμύγδαλα, χάρτη, μπαταρίες
Πριν φύγουν: ταΐζει το νεροβούβαλο/φιλάει το Βούδα κ τον Γκάντι/φτιάνχει κοτσίδα/ρίχνει ένα πούτσο.
Σας μένουν 9΄
Βάζουν τα σακίδια στην πλάτη και πετάγονται έξω
Κάνεις με άζαξ να βλέπεις καλύτερα
Σου μοιάζουν με μαθητές, φοιτητές.. αλλά διαφέρουν στο βήμα
έχουν τον ίδιο ρυθμό μα άλλες σκέψεις:
Θα ξεφύγω απ’ το Κοτέτσι/ θα αγιοποιηθώ/ είναι ιερή αποστολή/ μου στενεύει τα παπάρια.
Κοντεύουν στο στόχο και τρως τα νύχια σου
Σας μένουν 4΄.
Φέρουν το σάκο μπρος, μασάνε την άκρη ενός καλωδίου και σκαρφαλώνουν:
στην ταράτσα του Ομπερόι/στην κεραία της Google/στο Mall Βαγδάτης/στο Golden Hall.
Ξύνεσαι και σαν να ιδρώνεις.
Μένει 1’.
Προσεύχονται, βρίζουν, φτύνουν, ενεργοποιούν (κόκκινο-μαύρο).
Και πηδούν-νομίζεις στο κενό.
Μα φυσάει ξαφνικά και σκάνε στο παρκέ σου.
Σκέφτεσαι πρόκειται για: τέρατα, διαστροφές της φύσης, φυσιολογικά όντα
Και λες: ΤΗ ΓΑΜΗΣΑΜΕ.
Α.Μ.
4 comments:
Γιατί όπως λέει και το παλιό τραγουδάκι:
"Αν όλα τα παιδιά της γης
πιάναν γερά τα χέρια
κορίτσια αγόρια στη σειρά
και στήνανε χορό
ο κύκλος θα γινότανε
πολύ πολύ μεγάλος
κι ολόκληρη τη Γη μας
θ’ αγκάλιαζε (και θα πνιγε) θαρρώ....."
Κι όμως πρόκειται για πλέων φυσιολογικά όντα, έτσι όπως η κάθε κοινωνία αντιλαμβάνεται το φυσιολογικό..
Λάθος. Αν εννοείς αυτόν που κρύβεται πίσω απο μια κουκούλα και καίει τα σπίτια και τα μαγαζιά αυτών που δεν φταίνε σε τίποτα, είναι φυσιολογικός μόνο κατά τη Βιολογία. Δηλ, έχει 2 πόδια, 2 χέρια, κι ένα κεφάλι. Δεν νομίζω η κοινωνία να αντιλαμβάνεται ως φυσιολογικό κάποιον που απλώς στρέφεται εναντίον της και καταστρέφει, χωρίς να προσφέρει τίποτα. Κατά την ταπεινή μου γνώμη.
Αν πάλι εννοείς το μαθητή που αισθάνεται να τον απειλεί κι αυτόν μια σφαίρα, που βλέπει να του αχρηστεύουν την παιδεία και να τον καταδικάζουν σε μιζέρια, και βγαίνει στο δρόμο να φωνάξει και να ζητήσει καλύτερο μέλλον, τότε ναι, ας του κολλήσουμε το ταμπελάκι "φυσιολογικός", θα χαρούν κι οι γονείς του... Αλλά πόσοι τέτοιοι υπάρχουν; Καμμιά φορά μου φαίνεται οτι είναι αποκυήματα της φαντασίας των διαννοουμένων, γιατί θα *ήθελαν* (οι διαννοούμενοι) να είναι έτσι οι σημερινοί 15χρονοι, ή νομίζουν οτι οι ίδιοι ήταν έτσι σ'αυτή την ηλικία.
(Μπορεί και να κάνω λάθος, τώρα τελευταία είμαι μακρυά από τα γεγονότα κι απο τους Έλληνες, το ομολογώ.)
Αφήστε τους μοντέρνους αφορισμούς και τα φωτογενή τσιτάτα, ανοίξτε τα μάτια σας και πείτε την αλήθεια (αυτήν που βλέπετε) με απλά λόγια.
Γιάννης Ανδρεδάκης
Γιάννη είναι δύσκολο να περιγράψεις μιαν αλήθεια σε μια κατάσταση που δεν έχει γεννηθεί από μιαν αλήθεια. Στο βαθμό που είδα από κοντά γεγονότα, στο βαθμό που οι πληροφορίες ευσταθούν ανάλογα με αυτόν που τις πιστεύει κι όχι δυστυχώς ανάλογα με τις ίδιες μπορώ να σου πω τα εξής: Α) Δεν είναι τσιτάτο αλλά όντως αυτές τις μέρες ανοίξανε οι ασκοί του αιόλου και βγήκανε νοτιάδες, βοριάδες, τυφώνες, κατρίνες κι όλοι οι άνεμοι. Οι καταστροφές χωρίς διευκρινίσεις (που παίζουν ή και δεν παίζουν ρόλο) έγιναν από μαθητές, φοιτητές, αναρχικούς, μπαχαλάκηδες, περαστικούς, γιαγιάδες (και δεν είναι ψέμα) που πετούσαν γλάστρες από τα μπαλκόνια τους στις περιπολίες, τριαντάρηδες, σαραντάρηδες, δωδεκάχρονα, προβοκάτορες, χρυσαυγίτες, μπράβους, πρεζάκια, μετανάστες που κάνανε πλιάτσικο, ξανθοκατίνες που κάνανε πλιάτσικο, εμπόρους που είχαν διαφορές μεταξύ τους, όλοι όσοι έχουν κατηγορηθεί από κάθε διαφορετική πλευρά τα σπάσανε. Β) Οι καταστροφές είναι πολλές αλλά επουδενί δεν πήραν τη διάσταση που μεταδόθηκε. Η πόλη είναι όρθια και το πρωί της Τρίτης (το βράδυ της Δευτέρας σημειώθηκαν οι χειρότερες) μια βόλτα στην πόλη θα σε έκανε να νιώθεις ότι σε κοροϊδεύουν. Οι βιτρίνες την Δευτέρα ήταν κατάφωτες και γυαλιστερές σαν να μην πίστευαν ότι θα τους συμβεί τίποτα. Η πόλη νόμιζε ακόμα και μετά την Αλεξάνδρας ότι μιλάμε για 200 μαξ μαλάκες που όλο γκρινιάζουν και σπάνε τα Εξάρχεια και το Πολυτεχνείο. Αλλά έκαναν λάθος δεν είναι πια 200 γι αυτό και δεν ξέρουμε ποιοι είναι. Το είναι έγινε είμαστε και το είμαστε έγινε όχι εγώ, αυτός. Γ) Οι πολιτικοί εξίσου κατάφωτοι με τις βιτρίνες δεν ξέρανε τι να δηλώσουν, που να χτυπήσουν και τι να στηρίξουν. Ποιοι είμαστε δικοί τους και ποιοι δεν είμαστε. Δ) και επειδή δεν αναλύεται η κατάσταση σε μια απάντηση θα σου πω το εξής ελπίζω απλό. Από το βράδυ του Σαββάτου που έμαθα ότι σκοτώσανε το παιδί έχω αλλάξει σαρανταπέντε χρώματα, αισθήματα, κατευθύνσεις, θέσεις, αιτιολογίες, ερμηνείες και ρούχα γιατί το δακρυγόνο είναι μεταδοτικό. Ό,τι πέρασα λοιπόν εγώ, το πέρασε και η πόλη. Δεν δικαιολογώ και δεν υπερασπίζομαι τίποτα ακόμα πέρα από ότι υπερασπιζόμουν πάντα αλλά σιγά σιγά αρχίζω να καταλαβαίνω. Κι ένα από τα πρώτα πράγματα που αρχίζω να καταλαβαίνω είναι ότι τα σπάμε χρόνια τώρα στο αμάξι, στο γήπεδο, στη δουλειά, στο δρόμο, στο δάσος, στις σχολές, στα καφενεία, στα νησιά, στις γυναίκες μας, στους άντρες μας, στον τοίχο, τα σπάμε γιατί έχουμε θυμό. Απλά όχι τόσο μαζικά ώστε να τρομάξουμε και να αναρωτηθούμε. Για μένα είναι καιρός να γίνει η αυτοεξαίρεσή μας ταύτιση κι ταύτιση απόσταση ορατότητας κι όχι άρνησης. Δ.Δ.
Post a Comment