Χώρος: Θεσσαλονίκη, ενα σοκάκι
Χρόνος: μία νύχτα
Η νύχτα είναι ψυχρή. Το φεγγάρι μοιάζει μικρό και μακρινό, ξεθωριασμένο. Φυσάει ένα ελαφρύ αεράκι και ανακατεύει τα μαλλιά. Αναβαίνω την Ναυαρίνου με σταθερά βήματα, και μπαίνω σε ενα στενό, που θα με οδηγούσε πιο γρήγορα στον προορισμό μου. Τα πάντα γύρω μου με ενοχλούν και τα θέλω ταυτόχρονα. Τα απολαμβάνω αλλά με κυριεύουν περίεργα.
Μπροστά μου, τυλιγμένο στο σκοτάδι, αντικρίζω τη σκοτεινή του φιγούρα. Με αποστομώνει με ένα φιλί.
Ένα φιλί τόσο απαιτητικό, τόσο κτητικό, που παύει να είναι φιλί. Στη συνέχεια με κολλάει στον παγωμένο τοίχο, ακίνητη, κοκαλωμένη και η ανάσα μου βαριά. Δεν υπάρχει τρυφερότητα στο άγγιγμα του, κρύες μηχανικές κινήσεις, σχεδόν καθοδηγημένες από αδημονία και οργή.
Τα χείλη του παγωμένα, όπως και το σώμα του. Η ανάσα του βουτηγμένη στο τσιγάρο και το ποτό. Εγώ, σαν υπνωτισμένη, χωρίς βούληση, υπάκουη μαριονέττα στα χέρια του. Και μέσα στις επόμενες στιγμές η ψυχή μου σκλαβώνεται, φυλακίζεται στη βίαιη αγκαλιά του, και βιώνει την απόλυτη ταπείνωση. Η δική του ψυχή μοιάζει να μην συμμετέχει, να έχει απομακρυνθεί από το σώμα του, και να παρακολουθεί από τη γωνία. Μα το πιο τρομακτικό είναι τα μάτια του. Δυο γαλάζια κρύσταλλα, δίχως στάλα συναίσθημα, δίχως σημάδι έρωτα, δίχως ίχνος ανθρωπιάς. Καθρέπτες της κολάσεως.
Έλενα Μπελετσιώτη
3 comments:
Panta to lega gia tin Thesaloniki,
kavliara poli,
re paidaki mou
Καμμια φορα αναρωτιεμαι αν μπορω να γραψω εναν αλγοριθμο που να παραγει fantasy. Οι εκφρασεις και τα επιθετα ειναι τοσο στανταρντ, που τα βαζεις σε μια λιστα, ο αλγοριθμος τ'ανακατευει και τσουπ, ετοιμο το διηγημα/βιβλιο.
Τωρα τελευταια πηρα να διαβασω Moorcock (σε μεταφραση, τ'ομολογω...) και πολυ γρηγορα πηρε το δρομο των βιβλιων του Dan Brown, για μενα: ανακυκλωση χαρτιου...
Γιαννης δε τσιιπ φαντασυ χειτερ
(ο τιτλος ενδιαφερων, παντως... και σε τελεια αντιθεση με τον στερεοτυπο στομφο του υπολοιπου...)
Εγώ διαφωνώ για τον τίτλο, αν ο τίτλος ήταν "Κλισέ" θα ήταν αριστούργημα.
Post a Comment