Λόγια του δρόμου

Τόπος: Εξάρχεια
Χρόνος: 31 Δεκέμβρη, κατά τις 3 το μεσημέρι.
Soundtrack: Paint it Black


Ανεβαίνουμε τη Χαριλάου Τρικούπη, πιασμένοι απ΄ το χέρι, περπατώντας αργά.
Στρίβουμε δεξιά στον πεζόδρομο, τη Δερβενίων. Είναι μεσημέρι, ησυχία, μιλάμε, κοιτάμε τα γκράφιτι. Μετά από λίγο ο δρόμος στενεύει για καμιά εικοσαριά μέτρα, έχει ζαρντινιέρες στ' αριστερά. Λίγο πριν τη μέση της στενωπού ακούω ένα θόρυβο πίσω, γυρίζω. Ένα σκούτερ έχει στρίψει κι αυτό στον πεζόδρομο αλλά δε χωράει να
περάσει δίπλα μας και περιμένει στο πλατύ κομμάτι.
Δεν αλλάζει κάτι, συνεχίζουμε να περπατάμε αργά, μιλώντας, και μόλις πλαταίνει ξανά ο δρόμος παραμερίζουμε λίγο και το σκούτερ περνάει δίπλα μας βιαστικά και με θόρυβο. Ο οδηγός γυρίζει λίγο το κεφάλι του και μας πετάει δυο λέξεις, αλλά δεν τις ακούμε καλά:

"...... .....είτε"

Γυρίζουμε ο ένας στον άλλον.
"Τι μας είπε;"
"Δεν ξέρω, το'χασα..."
"..."
"Κατι σαν 'Πολύ καθυστερείτε!'"
"Ναι, κάτι τέτοιο..."
"Το μαλάκα, του καθυστερήσαμε τη φοβερή του αποστολή για να περπατήσουμε 10 μέτρα..."
"Κι είμαστε και σε πεζόδρομο, τι ήθελε δηλαδή, να μπούμε στα δέντρα για να περάσει το γαμω-σκούτερ του;"
"..."
"Μπορεί και να μας έβρισε."
"Ναι, θα μπορούσε να ήταν και 'Αντε γαμηθείτε'..."
"Ε, ναι, τι τρόπους περιμένεις τώρα από τους κάφρους..."

Συνεχίζουμε να περπατάμε, κι αγριεύω σκεφτόμενος, όπως μου συμβαίνει συνήθως:

Γιατί ρε μαλάκα να μας βρίσεις, τι σου κάναμε; Έπρεπε να τρέξουμε να σου αδειάσουμε τη γωνιά; Ούτε ταξιτζής ήσουνα, που κυνηγάς το μεροκάματο, και καλά, ούτε ντελίβερυ ούτε τίποτα...

Κρίμα, από μηχανόβιους περίμενα καλύτερα... Πάει, χάλασαν κι αυτοί... Τους κατάπιε η πόλη-τέρας, τους έκανε κι αυτούς τέρατα και σε λίγο θα μας πατάνε, τους πεζούς, αλύπητα, όταν είμαστε στο δρόμο τους.

Κι εγώ μηχανή οδηγούσα στην Αθήνα, λες να έκανα κι εγώ τα ίδια; Μπα, όχι...
Ή μήπως...

Θα' θελα να σε δω να περνάς με κόκκινο απ' τη βιασύνη σου, ρε καριόλη, στην
Ιπποκράτους, και να' ρχεται λεωφορείο απ'την άλλη μεριά... να δω τι θα κάνεις...
Άκου εκεί "καθυστερείτε". 'Η "γαμηθείτε". 'Η ...

Και ξαφνικά συνειδητοποιώ τι είπε, και νιώθω ένα χαστούκι, πάρα πολύ δυνατό,
να με χτυπάει, και κοκκινίζω, και ντρέπομαι, και θέλω να τρέξω να τον βρω και
να του ζητήσω συγνώμη για όλ' αυτά που σκέφτηκα γι' αυτόν, που τον είπα τέρας
και καριόλη, που τον έκανα ένα με την πόλη, που ευχήθηκα να πάθει κακό...
Ποιός είναι το τέρας τώρα, ε;

"Ευχαριστώ... και με συγχωρείτε..."


Γιάννης Ανδρεδάκης