Χρόνος: Πριν γεννηθεί
Τόπος: Εκεί που πέθανε
Soundtrack (πολλαπλό):
http://www.youtube.com/watch?
http://www.youtube.com/watch?
http://www.youtube.com/watch?
http://www.youtube.com/watch?
http://www.youtube.com/watch?
H ζέστη αφόρητη...έτρεξε με όση δύναμη του απέμενε προς το αυτοκίνητο. έπρεπε να κάνει κάτι ακόμα πριν, πριν τον απαρνηθεί το γαλάζιο τ' ουρανού. Έκλεισε με κόπο την πόρτα, και έβαλε μπροστά. Είδε το κινητό του να αναβοσβήνει. Δεν άκουγε κανέναν ήχο. Δεν μπορούσε ν' ακούσει ούτε τον εαυτό του να σκέφτεται. ο χρόνος του, τελείωνε. Πάρκαρε με δυσκολία. Η πίσω ρόδα ανεβασμένη στο πεζοδρόμιο. Ξέχασε να πάρει το κλειδί από τον διακόπτη. Δεν είχε σημασία πια. Ψαχούλεψε για τα κλειδιά και δοκίμασε δυο-τρία πριν πετύχει το σωστό. Είχε καιρό να έρθει σε αυτό το διαμέρισμα. Στην άκρη της πόλης. Το τελευταίο του καταφύγιο. Η τελευταία του κατοικία. Ο βόμβος του υπολογιστή γέμιζε τα δωμάτια. Τουλάχιστον, είχε ξαναβρεί την ακοή του. Επιθανάτιος ρόγχος, συλλογίστηκε. Ανασήκωσε το πουκάμισό του, για να δει την κατάσταση της πληγής του. Αδυνατούσε να θυμηθεί αν τον πέτυχε εκείνη ή απλά έδωσε την διαταγή. Και τι έγινε, κούνησε αδύναμα το κεφάλι του. Όλα είναι μέσα στη ζωή. Το χτύπημα ήταν σοβαρό. Ακόμα και τώρα, η φαντασία του οργίαζε. Το έκανε επίτηδες, να φύγω αργά και βασανιστικά ή απλά αστόχησε; Παραληρούσε πλέον. Άναψε το φως στο δωμάτιο του υπολογιστή. Το μόνο με γραφείο και καρέκλα. Σαν να τον πέτυχε γροθιά στο στομάχι διπλώθηκε από την δυσοσμία. Ένα κουτί αποφάγια πίτσας πεταμένο στο πάτωμα...
Έκατσε με αφόρητους πόνους στην καρέκλα. Ήξερε πως ο κέρσορας της οθόνης και τα αναθεματισμένα windows του Gates, θα ήταν τα τελευταία πράγματα που θα αντίκριζε... δυο στίχους πάσχιζε να θυμηθεί, να της αφιερώσει. Δυο στίχους κι ας μην θέλει να τους ακούσει. Δυο στίχους και ας στάζουν και οι τελευταίες σταγόνες από την πληγή. Θυμόταν αργά, και κάπου κάπου ανασήκωνε το κεφάλι του προς την πόρτα, μπας και χτυπήσει, μήπως και φανεί...όπως περίμενε ο Σκαρίμπας...:
Ή...ταν σ....α ν... σ... πρ...όσ...με...να Κερ...ά
...από....ψε π....ου δ...εν έπ...ν...
Έκατσε με αφόρητους πόνους στην καρέκλα. Ήξερε πως ο κέρσορας της οθόνης και τα αναθεματισμένα windows του Gates, θα ήταν τα τελευταία πράγματα που θα αντίκριζε... δυο στίχους πάσχιζε να θυμηθεί, να της αφιερώσει. Δυο στίχους κι ας μην θέλει να τους ακούσει. Δυο στίχους και ας στάζουν και οι τελευταίες σταγόνες από την πληγή. Θυμόταν αργά, και κάπου κάπου ανασήκωνε το κεφάλι του προς την πόρτα, μπας και χτυπήσει, μήπως και φανεί...όπως περίμενε ο Σκαρίμπας...:
Ή...ταν σ....α ν... σ... πρ...όσ...με...να Κερ...ά
...από....ψε π....ου δ...εν έπ...ν...
Γ.Ν.
5 comments:
Έχουμε λοιπόν κάποιον που αφήνει τον υπολογιστή του αναμμένο για μήνες σε ένα διαμέρισμα που δεν χρησιμοποιεί, τρέχει Windows, αφήνει αποφάγια επίσης για μήνες, κι όταν κινδυνεύει να πεθάνει, αντί να πάει σε ένα νοσοκομείο, τρέχει να στείλει στίχους του Σκαρίμπα (που δεν διαβάζονται).
Καταλαβαίνω γιατί τον πυροβόλησε! :-)
(Αν θέλεις, βγάλε τους μελοδραματισμούς, (γαλάζιο τ'ουρανού κτλ) άλλαξε λίγο τον συνεχή αόριστο/παρατατικό του κειμένου (έτρεξε, έκλεισε, είδε, ψαχούλεψε, παραληρούσε) και κάνε τον ήρωά σου πιο πραγματικό, να "στέκει".)
Γ. Ανδρ.
Φίλε μας Ιταλέ,
Στο νοσοκομείο πάνε τα θύματα "εξοστρακισμού" και "παρεξηγησης". Ένας ήρωας που μια γκόμενα βάζει να τον πυροβολήσουν θα έχει τους λόγους του να μην πάει στο νοσοκομείο. Μπορεί και να θέλει να πεθάνει. Κοινώς από θέμα πλοκής μπορεί να υπάρχουν αφηγηματικά κενά, αλλά για φαντάσου έναν ήρωα που τον έχει πυροβολήσει μια γκόμενα, τον αφήνει να φύγει κύριος, αυτός καλεί μόνος του ασθενοφόρο, τον κάνουν καλά, γυρίζει στο πεντακάθαρο σπίτι του, ανοίγει το pc μετά από μήνες και κάνει updates τρώγοντας σούσι! Για τον αόριστο/παρατατικό θα συμφωνήσω, αλλά relax λίγο με την πραγματικότητα. Αναλογικά, στους δημιουργούς του sin city πρέπει να κάνεις μήνυση.
Η τέλεια απάντηση.
Βάζω σχόλια, την προσωπική μου γνώμη, που δεν είναι και κανένα Ευαγγέλιο, γιατί ίσως κάποιοι βοηθηθούν απο αυτά. Αυτοί που νομίζουν οτι δεν χρειάζονται σχόλια και βοήθεια, ας τα αγνοήσουν. Κάθε φορά που βάζω δικό μου κείμενο εδώ, περιμένω (τζάμπα) με αγωνία κάποιον να σχολιάσει τα στραβά, μπας και μάθω να γράφω καλύτερα.
Αν σε κάποιον άρεσε το κείμενο, δεν είδα να πει "μπράβο, ωραίο, ειδικά μου άρεσε το Α και το Β, και μου θύμισε και το Χ, εκείνο το φίλμ το έχεις δει;" κτλ.
Αν λοιπόν θεωρείτε μόνη υποχρέωσή σας να "νικήσετε" τα "κακά" σχόλιά μου, παρακαλώ. Ο επόμενος.
Δεν προσπαθεί κανείς να νικήσει "κακά" σχόλια γιατί δεν είναι κακά σχόλια. Δεν είπες δηλαδή ούτε εσύ αντίστοιχα ότι Δεν σου άρεσε το Α και το Β, θα προτιμούσες το Γ κ.ο.κ. Πλας, το γαλάζιο του ουρανού δεν είναι μελοδραματισμός, ο ήρωας κάθεται στο pc του και καταλαβαίνει ότι τα windows θα είναι το τελευταίο που θα δει, το γεγονός ότι δεν περιγράφεται η στιγμή που πάτησε το κουμπί δεν σημαίνει ότι ήταν ανοιχτό για μήνες, από την αρχή της ιστορίας ξέρουμε ότι ο τύπος έχει "ένα πράγμα που του απομένει να κάνει" και είναι να στείλει αυτούς τους στίχους οι οποίοι φυσικά και δεν διαβάζονται γιατί φτάνουν στο μυαλό του και άρα σε εμάς σπασμένοι. Αν και προσωπικα το Ουλαλούμ το αναγνώρισα αλλά επειδή μου αρέσει ο Σκαρίμπας. Η ιστορία για μένα είναι σαν κινηματογραφικό στιγμιότυπο ή σαν τελευταία σελίδα κόμικ (εξού και θυμήθηκα το sin city) Κι εμένα μου αρέσουν οι αφηγήσεις που χρησιμοποιούν το craft άλλων τεχνών. Και δεν βρίσκω ότι μπάζει από πουθενά γιατί είναι στιγμιότυπο κι όχι μυθιστόρημα. Κοινώς φίλε μου Ιταλέ, όταν έρθετε στην πατρίδα κερνάω μπύρες και θέα στην Αθήνα που ίσως σου ξαναθυμίσει το χάος και σταματήσεις να ψάχνεις τόσο πολύ για εξηγήσεις και κορυφογραμμές!
Post a Comment