Η γάτα του Σρέντιγκερ

Τόπος: Βασιλέως Κωνσταντίνου
Χρόνος: 2η ώρα
Soundtrack:
http://www.youtube.com/watch?v=SG7qRAPsFXs

Συνέβη τη στιγμή που σηκώθηκα να φύγω. Είχα μαζέψει τα πράγματά μου. Είχα καπνίσει το τσιγάρο μου. Είχε στεγνώσει ο ιδρώτας μου. Είχα αποχαιρετίσει τους συνδαιτυμόνες. Είχα περάσει καλά. Είχα ξεχάσει τι με ξυπνούσε το πρωί και τι με κοίμιζε το βράδυ. Πολλά οχήματα πρόσφεραν μεταφορά. Αυτό με πήρε όπως με παίρνει συνήθως. Με μια ανεπαίσθητη δυσκολία κίνησης και ομιλίας. Με μια σιωπή του σώματος. Δυσκολεύονται λιγάκι οι κλειδώσεις αλλά όχι αρκετά για να το παραδεχτείς. Και κάπου εκεί άρχισε το βουητό. Σαν να ανοίγει κάποιος υπέρηχος το volume του οργανισμού που με εξαίρεση την πείνα του στομαχιού, σπάνια ακούγεται. Ακούς το αίμα σου να τρέχει και τα αιμοπετάλια να κατρακυλάνε σαν πέτρες σε κατολίσθηση, την αναπνοή σου σαν δράκο που κοιμάται στο κρεβάτι σου, την καρδιά σου σαν μια ρυθμική βομβιστική επίθεση. Σφυγμική εμβοή λέγεται αυτό. Καταλαμβάνεις όλο τον χώρο, δεν υπάρχει κόσμος εκτός από εσένα και τον γνωρίζεις τη στιγμή της συντέλειάς του. Πρόλαβα να κάτσω, να σκύψω, να απαντήσω not really στην Ολλανδέζα καλλιτέχνη που καθόταν δίπλα μου. Και μετά έπεσα στο πλάι, σχεδόν συνειδητά, πάνω στο πεζοδρόμιο. Άκουγα τους ανθρώπους να μιλάνε από μακριά, μέσα από κάποιον σωλήνα. Και δεν μπορούσα να ανοίξω τα βλέφαρά μου. Δεν ήθελα κιόλας. Ήμουνα μέσα στο κουτί. Εκεί που βρίσκεται η γάτα του Σρέντιγκερ μαζί με το δηλητήριο. Εκεί που κάτι μπορεί να είναι ζωντανό και νεκρό. Εκεί που δεν υπάρχει διαζευκτικό ή.

Δ.Δ.