Ένα βράδυ στη Γύρα – Ο Σεβασμός

Τόπος: Αθήνα

Χρόνος: 8 Ιουλίου 2009

Soundtrack: http://www.youtube.com/watch?v=oUMwu_gXK7Q

Πόσες μέρες περιμένω θαυμαστέ μου αναγνώστη να δημοσιευθεί μια ιστορία για να συνεχίσω, μένοντας πιστός στις διακηρύξεις μου, την επική μου εξιστόρηση. Και ιδού! Η επίπεδη γη μας έβαλε πάλι σε κίνηση. Επιστρέφοντας λοιπόν στο ανέμελο εκείνο βράδυ σού εκμυστηρεύομαι χωρίς αιδώ πως παίζω στην τηλεόραση ανεκτικέ αναγνώστη. Ναι. Ο φίλος μου ο Αλέξανδρος δεν έχει πρόβλημα με αυτό κι εγώ με την σειρά μου προσπαθώ με διαρκείς, εξαντλητικές επιχειρηματολογίες να συμφιλιωθώ. Δεν χρειάζεται βέβαια να έχουμε όλοι την ίδια γνώμη, αυτό είναι και η πηγή της ποικιλίας, πολλοί όμως έχουν την εντύπωση πως μία γνώμη είναι αρκετή και είναι πρόθυμοι να πείσουν και τους υπόλοιπους. Λέω ό,τι σκέφτομαι και πολυλογώ γιατί την τελευταία φορά που βρέθηκα στα Εξάρχεια, χρειάστηκε να επιχειρηματολογήσω για την ιδιότητά μου του ηθοποιού, γρονθοκοπώντας και σπάζοντας. (βλ. «Χθες βράδυ», 12 Νοεμβρίου 2008). Αφού μας άφησε κι η Βούλα από την Καλαμάτα, ο φίλος μου πηγαίνει στην τουαλέτα και μένω μόνος. Με προσπερνάνε τρεις τύποι. Με κοιτάζουν πλάγια κι η ανάσα μου πιάνεται. Δεν είμαι έτοιμος για καυγά. Γιατί αισθάνομαι ήπια χαρά μέσα μου και όχι οργή, αισθάνομαι πως συμβαδίζω με τον κόσμο και δεν τον μισώ, πως έχω ξεχάσει τι απάντηση δίνουν στη βία. Οι τύποι κοντοστέκονται και κάτι λένε. Μου έρχεται ζωντανή η στιγμή της σωματικής σύγκρουσης, τα σάλια και οι μυκηθμοί. Κοιτάζω ανήσυχος προς τα εκεί που έχει φύγει ο Αλέξανδρος. Ένας από αυτούς με πλησιάζει γρήγορα. Ανατριχιάζω. Σκύβει στο μέρος μου, «Ήρθα να δηλώσω έναν σεβασμό», μου λέει, μου σφίγγει το χέρι και φεύγει. Ανατριχιάζω ξανά. Πιο έντονα.

Χε! Αξίζει καμιά φορά ο κόσμος να μην τον μισείς.

Δ.Κ.