Ανοχύρωτη Πόλη

Τόπος: ξεχασμένος

Χρόνος: κυνικός (μόνο και μόνο επειδή κυλάει)

Soundtrack: Σύγχρονα "λαϊκά" άσματα στη διαπασών τα οποία ωστόσο μόλις που διακρίνονται, αφού ο ήχος της εξάτμισης υπερισχύει του εξερχόμενου από το ανοικτό παράθυρο

(Κουβέντες πόλεων ανταλλάσσοντας, αλλά εκείνες τις γεννημένες όχι στα φωταγωγημένα στέκια των δήθεν προνομιούχων και φερόντων τον -εκφυλισμένο πλέον- όρο "κοσμοπολίτικων κέντρων". Και κινητήρια δύναμη η ματαιοδοξία, η οποία οδηγεί στην παράφραση του βαπτιστικού ενός διαδικτυακού τόπου μετατρέποντας το στο εγωιστικό "πόλεις για φτύσιμο").

Οδηγούσα και δεν κατάλαβα το σεισμό. Δηλαδή και σπίτι να ήμουν, το πιο πιθανό είναι να μην τον καταλάβαινα ούτε τότε. Αν κάτι κατάλαβα όμως, από το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου κιόλας, είναι ότι πάλι θα κλείνω τ' αυτιά μου για να αποκρούσω τα επικείμενα σήματα καταστροφολογίας και τα πυρά που θα εξαπολύει προς άπαντες η ανάγκη προβολής ορισμένων. Μετά το τηλεφώνημα όμως αντιλήφθηκα πως μάλλον είχα κάνει λάθος- τελικά υπήρχε λόγος. Και πως επίσης κάποιοι τόποι είναi καταραμένοι.

- "Κουνηθήκαμε, ναι, πολύ, έπεσε και η σκεπή του Άγιου Νικόλα, αλλά δεν ξέρω πόσο ήταν γιατί δεν έχω ανοίξει τηλεόραση. Τι να δω, άσε με, θέλω να κοιμηθώ. Πάλι με σήκωσε ο Θ. από τις 5 το πρωί- έχω αφήσει όμως ανοιχτή την πόρτα για να βγω γρήγορα αν ξαναγίνει τίποτα. Εσύ πότε τελειώνεις για να μας έρθεις";

Να έρθω; Ποτέ δε θέλω να έρχομαι, ποτέ δε μου αρέσει όταν έρχομαι και αν περνούσε από το χέρι μου ευχαρίστως να μην ξαναερχόμουν ποτέ. Καλοκαίρι και να κλειστώ στη βρωμόπολη επειδή έτυχε να είναι παραθαλάσσια και να έχει κάτι σκατόνερα που το μόνο που σου προσφέρουν είναι να βουτάς το κεφάλι σου για να αποφύγεις το στενό φλερτ της θερμοπληξίας. Ας είναι όμως, κάποια στιγμή θα πάω επειδή πρέπει, έστω κι αν δεν καλύπτει ούτε τις φιλοδοξίες ενός τριημέρου απόδρασης από την Αθήνα. Εδώ που τα λέμε, τόσο καιρό γκρινιάζω γιατί βαρέθηκα την Αθήνα και θέλω να φύγω γιατί δεν έχει "προοπτικές". Εκεί θα περάσω καλά που δε μπορώ ούτε να βρω ένα μέρος να βγω για ποτό και να μην έχω βαρεθεί στο μισάωρο; Αφού δεν ταιριάζει στην (εκλεκτική τελικά) ιδιοσυγκρασία μου, δε συνάδει με τις επιδιώξεις μου...

- "Η θειά σου η Γ.; Δεν ξέρω, δεν την πήρα. Καλά θα είναι, για να μη με πάρει".

Μα... τι λέει; Δεν την ενδιαφέρει; Και ασχολείται με όλες τις άλλες μαλακίες;

Και τότε ήρθε στο νου μου η εικόνα: όχι τόσο η οπτική αναπαράσταση αλλά, σε συνδυασμό με την πρόσφατη περιήγηση στα απομεινάρια γης που κάποτε σκεπαζόταν με επαρκή βλάστηση, η "εικόνα" της ατμόσφαιρας που διαπνέει την πόλη. Μια ανεξήγητη απάθεια, σημάδι του πόσο σημαντικού μεγέθους ήταν η εισβολή της προηγούμενης καταστροφής στην καθημερινότητα ορισμένων από τους κατοίκους της πόλης, του πόσο εκείνη είχε ενσταλαχθεί μέσα τους. Σα να λέει "τι με νοιάζει πόσο έγραψε το ΒΑΝ; Το καλοκαίρι ήταν χειρότερα. Δε μπορούσα να αναπνεύσω". Σχεδόν παρόμοιο συναίσθημα με αυτό της έντονης δυσφορίας που με κυριεύει ετούτη τη στιγμή- ατυχής ίσως παραλληλισμός, αλλά ικανός να αποτυπώσει το ψυχικό βάρος που σου μένει αν έχεις έρθει έστω και λίγο σε ουσιαστική επαφή με τη (μη) οργανικότητα της πόλης.

Μιας πόλης που μοιάζει δέσμια της λήθης, που γεννά καθημερινά ιστορίες που παλεύουν να ειπωθούν αλλά είναι καταδικασμένες να μην ακουστούν ποτέ. Τόσο γιατί το ίδιο το πρόσωπο του τόπου απωθεί εκείνους που θα μπορούσαν να τις αρθρώσουν, όσο και γιατί εκείνοι που τελικά τις βιώνουν αδιαφορούν και τις προσπερνούν. Αλλά και ακόμα επειδή οι ίδιες αυτές ιστορίες δε διαθέτουν κανένα από εκείνα τα στοιχεία που να τις καθιστούν ελκυστικές να τις διηγηθείς, που όσο και να προσπαθήσεις δυσκολεύεσαι να τις παρουσιάσεις ωραιοποιημένες. Εξάλλου πόσο ενδιαφέρουσα μπορεί να εξελιχθεί για τα ελιτίστικα αυτιά μου η πλοκή της ιστορίας της Χ., την οποία είχα αφήσει παιδάκι και τη βλέπω τώρα στα 20 να κυκλοφορεί -υπερβολικά για την ηλικία της- καλοντυμένη, με βέρα στο χέρι και το δικό της πλέον παιδί στην αγκαλιά. Ή η καθημερινότητα του Μ. που κατά τύχη άνοιξε δικό του μαγαζί, δεν του αρέσει, δεν πάει καλά, αλλά από αυτά τα λίγα που βγάζει ξοδεύει τα μισά σε ακριβά ρούχα και τα άλλα μισά το Σάββατο στο τοπικό σκυλάδικο, μόνο κι μόνο για να φαίνεται όπως λέει "σωστός επιχειρηματίας".

Τελικά όλες αυτές οι συχνότατες επισκέψεις της χιλιοτραγουδισμένης "μαύρης μοίρας", οι σεισμοί, οι πυρκαγιές, το ξύλο των ντόπιων τσιφλικάδων για πέντε φράουλες έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στο χτίσιμο του υπάρχοντος αδιεξόδου, ή αποτελεί τελείως λανθασμένη διαπίστωση η πρόταση πως δεν είναι παρά μέρος της φυσικής "εξέλιξης", της ίδιας της ζωής και ίδιον της ταυτότητας του τόπου;

Το τηλέφωνο είναι κατεβασμένο εδώ και ώρα, τόση όση παραμένει μπροστά μου στάσιμο το βιβλίο που πρέπει να διαβαστεί για να είναι εφικτό το όνειρο του πτυχίου. Το μυαλό μου όμως βρίσκεται στους τόπους όπου δεν υπάρχει χώρος για τα όνειρα μου και γι' αυτό τόση ώρα δυσκολεύομαι να φτιάξω ένα παραμύθι της πόλης. Εκεί "παραμύθι" είναι το πτυχίο μου, οι πολύκροτες "προοπτικές" που αναζητώ και με κάνουν να γυρνώ την πλάτη στις μικρές χαρές και λύπες της καθημερινής ζωής. Εκεί όπου είναι αδιανόητο να σπαταλώ το χρόνο μου μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή προσπαθώντας να διηγηθώ μια ιστορία που δεν είναι ιστορία, την ώρα μάλιστα που θα έπρεπε να είμαι στην πλατεία στοχεύοντας ημίγυμνες, αμίλητες γκόμενες. Και τελικά εκεί όπου πρέπει να πάω σε λίγο καιρό, όμως μέχρι να συμβεί αυτό οφείλω να μετατρέψω το "πρέπει" σε "θέλω", για να μπορέσω να πάρω μαζί και τα όνειρα μου.

Παντελής Μαυρομμάτης