Οι άνθρωποι που γράφουνε το ξ με 3

Τόπος: Ιπποκράτους και Ακαδημίας

Χρόνος: Θ

Soundtrack: A well respected man, The Kinks

http://www.youtube.com/watch?v=4WsmSgBRUe4

Δεν με ανησυχεί καθόλου το ίντερνετ. Ούτε ο χρόνος που οι άνθρωποι περνάνε μπροστά από έναν υπολογιστή. Δεν με πειράζει που γυμνώνονται στις οθόνες τους, που τρώνε ναρκαλιεύοντας και που συρρικνώνουν αρχεία μουσικής. Αυτό που με ανησυχεί στον κόσμο πίσω από τους υγρούς κρυστάλλους είναι οι άνθρωποι που γράφουνε το ξ με 3 ή το θ με 8. Και δεν είναι που αγαπώ τον ήχο περισσότερο από το σχήμα, ούτε που δεν τα πάω καλά με τους αριθμούς. Αλλά να, προχτές είδα έναν άνθρωπο στο δρόμο που αγαπούσε πολύ την γυναίκα του. Της μιλούσε στο κινητό και μπορούσες να καταλάβεις τους σιελογόνους σε εγρήγορση, τα πόδια να περιφέρονται σαν παιδικά στους κύκλους του στο πεζοδρόμιο. Κοιτούσε μια ψηλά αφήνοντας το χαμόγελό του να επεκταθεί όταν την άκουγε και χαμηλά, συνωμοτώντας σχεδόν όταν της απαντούσε. Οι ώμοι του είχαν μαζευτεί λιγάκι όχι σαν από φόβο αλλά σαν να αγκάλιαζε τον εαυτό του. Ύστερα έκλεισε το κινητό του και συνέχισε να χαμογελά, δίχως ίχνος πονηριάς, μόνο με προσμονή και με αυτή τη ναρκοληπτική σχεδόν απώλεια της πραγματικότητας. Κοίταξε λίγο γύρω του για να θυμηθεί που βρίσκεται και τι περιμένει. Και τότε ήρθε αυτό που περίμενε και το αγκάλιασε και το σήκωσε ψηλά και το φίλησε και ούτε να ζηλέψεις δεν μπορείς τόση χαρά. Άκουσα μόνο ένα της είπα ότι θα γυρίσω στο γραφείο.

Και είδα ότι όταν το διαβάζεις δεν το βλέπεις, πως τελικά κοιτάζει απ’ την άλλη πλευρά αλλά το μάτι σου κυλά ανυποψίαστο στο γενικό νόημα της λέξης και πως είναι έγκλημα να κάνεις το γράμμα ενώ εσύ ξέρεις μόνο να μετράς.

Δ.Δ.