Χρόνος: Συνήθως βραδινές ώρες
Τόπος: Μπαρ, καφέ, σαλοτραπεζαρίες
Soundtrack: The show must go on, Queen
Φοράνε για στολή την καταγωγή τους, ένα σετ κλασσικές παραπομπές και για καπέλο μία ροζ φαντεζί ειλικρίνεια. Γυρνάνε χρόνια τον κόσμο, λίγο μετά την εμφάνιση της γραφής μπήκαν σε τροχιά μεγάλης δόξας. Και τα show τους γνωρίζουν ακόμα μεγάλη επιτυχία αφού όσοι τόλμησαν να τα ανταγωνιστούν καταντούν απάνθρωποι. Μη ανθρώπινοι, έστω. Πρώτη βγαίνει στην σκηνή η Βάση. Η Βάση, ετών ανυπολόγιστων δεν φημίζεται για την ευφράδειά της αλλά είναι πρώτη στις γκριμάτσες απαξίωσης και στις αναπνοές αηδίας. Γεννήθηκε την ίδια μέρα που γεννήθηκαν όλοι οι άνθρωποι και απλώνεται στην γη σαν κοινό έδαφος, αφήνοντας ό,τι δεν θέλει να της ανήκει να αιωρείται. Διακρίνεται για την ευελιξία του λαιμού της αφού μπορεί και στρέφει το κεφάλι της μακριά από τον εχθρό της με μεγάλη ταχύτητα και χάρη. Η Βάση ζεσταίνει το κοινό και λειτουργεί σαν τους κλακαδόρους στο παλιό θέατρο. Ύστερα ανεβαίνουν οι ακροβάτες του show, γνωστοί και ως Ιπτάμενα Επιχειρήματα. Άλλοτε με ιπτάμενους συνειρμούς ή με εντυπωσιακά άλματα σκέψης και με θεαματικές αιωρήσεις πάνω από την Βάση καθηλώνουν το κοινό κάθε πολιτείας που τους καταχειροκροτά και αν όχι γνέφει με συγκατάβαση. Το μουσικό ευχάριστο διάλειμμα, απαραίτητο για την πνευματική υπνηλία των θεατών το εκτελεί το συγκρότημα των Αρνήσεων. Σε αντίθεση με αυτό που υπόσχεται το όνομα τους, οι Αρνήσεις δεν παίζουν σκληρά ηλεκτρικά όργανα και ντραμς αλλά διακριτικότατο πιανάκι και βιολί. Όλοι έχουμε σιγοτραγουδήσει τις μεγάλες τους επιτυχίες «Άποψή σου», «Εγώ αυτό πιστεύω» και φυσικά το ανυπέρβλητο μουσικό αριστούργημα «Δικαίωμά μου». Τέλος, φορώντας μια μακριά ασημένια τουαλέτα ραμμένη στο χέρι από τον μαιτρ της υψηλής διαλεκτικής Αποφθεγματικό Στόμφο, βγαίνει στην σκηνή η Τελική Κρίση. Διατηρεί το ύψος της πάντα λίγο μεγαλύτερο από τον υψηλότερο θεατή της και η φωνή της γαληνεύει τις ψυχές που υποφέρουν από αμφιβολίες ενώ ταυτόχρονα καταστρέφει το οπτικοακουστικό σύστημα προκειμένου να μην επιτρέψει την αναγέννησή τους. Σεμνή παρά το σουξέ της, η Τελική Κρίση δεν ξεχνά ποτέ να ευχαριστήσει τη Βάση και να υπενθυμίσει στους θεατές την αγάπη της για τα Ιπτάμενα Επιχειρήματα. Απόψε θα μαγέψουν και πάλι το κοινό της Αθήνας. Αναζητήστε τους στην πλησιέστερη συζήτησή σας! Δ.Δ.
19 comments:
Hey, you faux-magicienne
qu'est-ce que tu racontes?
η αλλεργία σου στα μπλε ρουά σι-θρου
αντεπιχειρήματα ήταν μια ελεγεία που συνοψίζεται στο ΟΧΙ ΑΛΛΕΣ ΜΠΟΥΡΔΟΛΟΓΙΕΣ. αλλα που το σκωτσεζικο χρωμόσωμά σου δεν επιτρεπει να ξεστομισεις.
Το γαλλικό σου με πεθαίνει mon autre moitie... ή αλλιώς mi uther half.
Ακόμα και στις πιο μαύρες τσαντίλες σου εξακολουθείς να πλάθεις υπέροχες εικόνες...
Το τσίρκο που περιέγραψες προσφέρει, αν μη τι άλλο, ένα συναρπαστικό ανάγνωσμα (κι ας νιώθω ότι μέσα από όλο αυτό το "σόου" ξεπροβάλλει κι ένα δάχτυλο που στρέφεται απειλητικά προς το μέρος μου)
Μην ανησυχείς για τα απειλητικά δάχτυλα, σε προστατεύει η ανωνυμία σου. Γι'αυτό δεν τη φόρας;
Την ανωνυμία συχνά την φοράμε και επειδή μπορεί να μην έχει ιδιαίτερη σημασία το ποιοι είμαστε ονομαστικά. Το ίδιο σκέφτηκα και για το σχόλιο που παρέθεσα. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ντρέπομαι για την ταυτότητά μου ή τα λεγόμενά μου (αυτή τη φορά, όχι πάντα)και χωρίς να θεωρώ ότι είμαι ο "everyman" (αν και θα μπορούσα να είχα υπογράψει -αλαζονικά και αυθαίρετα- ως έτσι, ή να είχα επιλέξει κάτι εξίσου ασαφές).
Επιπλέον, παρόλο που διαφωνείς με αυτή μου την επιλογή, με χαροποιεί που τουλάχιστον το εξέφρασες καταλήγωντας με ένα ερωτηματικό και, κατά κάποιον τρόπο, αποδέχτηκες την "ανώνυμη" ύπαρξη και της δικής μου κρίσης.
Προτίθεμαι πάντως να λάβω υπόψη μου οποιαδήποτε άλλη άποψη και, εφόσον χρειαστεί, να εντάξω όλα τα παραπάνω στην κατηγορία των R.U.J.
Νομίζω οτι η Τελική Κρίση πάσχει πολύ συχνά από τον ιο του ΕλαΜωρεΤιΜαλωνετεΟλοιΙδιοιΕιναι και συχνά τη σκοτώνει το σύνδρομο του ΝαΒρουμεΚατιΠουΝαΣυμφωνουμεΟλοιΜη ΧαλασειΤοΤρομεροΚεφι. Οι Αρνήσεις του (πανέμορφου!) τσίρκου, κατά τη γνώμη μου, είναι απειλούμενο είδος, δυστυχώς...
Μάλλον μπερδεύεις τις αρνήσεις με τις αντιρρήσεις. Οι αρνήσεις τύπου Αποψή σου, Δικαιωμά μου τερματίζουν την συζήτηση, δεν την αναζωπυρώνουν.Οι αντιρρήσεις είναι απειλούμενο είδος γιατί όντως αναζωπυρώνουν τη συζήτηση και υπάρχει περίπτωση να προσγειώσουν τα Ιπτάμενα επιχειρήματα και να καθυστερήσουν την έξοδο της τελικής κρίσης, πράγμα μου την εκνευρίζει αφάνταστα. Οι ειρηνιστές στους οποίους αναφέρεσαι είναι σαν τους τύπους που πάνε σινεμά για το ποπ κορν αν και όπως και όλοι στον χώρο του σόου είναι στιγμές απαραίτητοι.
Δεν ξέρω αν κατάλαβα καλά, πάντως θα ήθελα να διευκρινήσω ότι αν ο Γιάννης εξέλαβε ότι τα λόγια μου αποσκοπούσαν στο "ΝαΒρουμεΚατιΠουΝαΣυμφωνουμεΟλοιΜη ΧαλασειΤοΤρομεροΚεφι" μάλλον δεν θα ήμουν σαφής. Δήλωσα απλώς ότι προτίθεμαι να ακούσω κάτι διαφορετικό, γιατί με ενδιαφέρει, όχι όμως απαραίτητα να το αποδεχτώ με στόχο "να τα βρούμε", αλλά για να για να το λάβω υπόψη μου.
Όσο για το "ΕλαΜωρεΤιΜαλωνετεΟλοιΙδιοιΕιναι" - όχι, δεν είναι όλοι ίδιοι, αλλά εξακολουθώ να πιστεύω ότι ένα name ή nickname δεν είναι αυτό που θα τους προσδιορίσει.
Φίλε Anonymous, το σχόλιό μου απευθυνόταν αποκλειστικά και μόνο στο κείμενο! Εξάλλου, το δεύτερο σχόλιό σου, το οποίο τώρα μόλις το διάβασα, δεν το καταλαβαίνω καθόλου... Τι σημαίνει RUJ, Roughed Up Jesus?
Ανώνυμε, παραδέξου το, για κάποιον λόγο έχεις τη μύγα. Δεν σε μαλώνει κανείς και την ανωνυμία σου μπορείς να τη διατηρήσεις όσο θέλεις. Απλά επειδή προφανώς γνωριζόμαστε έκανα μια απόπειρα να εκμαιεύσω την ταυτότητά σου.
Γιαννη RUJ είναι oi Random Unsubstantial Judgments, a.k.a o τίτλος της ιστορίας. Αν και το Roughed Up Jesus είναι πολύ καλό!
Νομίζω πως κάποιες φορές είναι σημαντικό να «ακούς» μια άποψη και μόνο την άποψη, χωρίς να χρειάζεται «ακούς» μαζί με αυτήν και τη δεύτερη φωνή –όνομα-επάγγελμα-φύλο- ηλικία κ.λ.π. αυτού που την εκφράζει.
Αν και κατά καιρούς με έχει ενοχλήσει η χρήση της ανωνυμίας (Μετα-υλικό που μπορεί να κάμψει το φως γύρω από κάποιο αντικείμενο κάνοντάς το ουσιαστικά αόρατο!!!), θα ήθελα αυτή τη φορά να την υπερασπιστώ, όχι ως προστασία του χρήστη αλλά ίσως ως προστασία δική μου από την Άρνηση που και εγώ έχω πολλές φορές σιγοτραγουδήσει…
δανάη,
περηφανεύεσαι πως επισκέφτηκες το τσίρκο και ειρωνεύεσαι πως το παρακολουθείς σε κάθε σου συζήτηση.
Μπράβο σου.
Έχεις οχυρώσει ετυμολογικά την επιχειρηματολογία σου και έχεις καθορίσει αναλυτικά την ετυμηγορία σου.
Τα κατάφερες.
Πίστεψες πως μια συζήτηση έχει σοβαρούς σκοπούς.
Αυτό κι αν είναι υπέρ σου.
Κοντολογίς μόνο καλά μπορώ να βρω σε σένανε.
Αλλά επίτρεψέ μου μια ερώτηση,
ποιο από τα νούμερα του τσιρκου σου ουδέποτε εξετέλεσες;
Ως συνήθως, όταν τα σχόλια αυξάνονται παρασύρουν όπου εκείνα θέλουν την ανάρτηση ή γίνονται μια παράπλευρη ανάρτηση… οπότε εγώ χάνω τον μπούσουλα και βγαίνω στην απ’ έξω και εκτός θέματος. Ωστόσο μ’ αρέσει να παρακολουθώ, ανθρώπους που το αίμα τους βράζει για διάλογο… και τη Δανάη, όταν κρατάει στη χούφτα της εκείνο το στιλέτο.
Babe, h ιστορία είναι μια ματιά στη δυναμική των συζητήσεων την οποία σαν συγγραφέας της ιστορίας ήθελα να αναδείξω. Η ερώτησή σου αν την ακούω σωστά είναι λίγο σαν να μου λες quoting Jesus ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλέτω ενώ στην ιστορία δεν υπάρχει κανένας αναμάρτητος και κανένας λίθος. Αν εκλαμβάνεις ολόκληρη την ιστορία σαν λίθο νομίζω πως αυτόν τον διαδικτυακό λίθο τον τρώμε κατά βούληση ή έστω κατ' ενοχή και δεν καταδικάζει μπορεί μόνο να προβληματίσει, να μας περάσει εντελώς απαρατήρητος ή όπως ερμηνεύω την τοποθέτησή σου να τον πιάσουμε και να τον πετάξουμε πίσω. Προσωπικά βέβαια προτιμώ να παίζουμε μπαλίτσα με τους λίθους απ’ το να στήσουμε άλλο ένα σόου. Αν απλώς έχεις περιέργεια να μάθεις τι κάνω εγώ στις συζητήσεις μου, θα σου απαντήσω ότι έχω παίξει στο σόου, έχω φύγει από το σόου, έχω παρακολουθήσει το σόου σαν πιστός θεατής κι έχω καταστρέψει και το σόου πολλές φορές στη ζωή μου. Εξού και η ολοκληρωμένη αίσθηση που λαμβάνεις από το κείμενο.
δανάη,
μου από το κείμενο λαμβάνω ένα δάχτυλο που δείχνει όλους αυτούς τους κακόμοιρους που κάνουν τα τσιρκολάνικα νούμερα κι όλους αυτούς που απ' έξω με ηρωική ψυχραιμία τους ανέχονται. Είναι όντως η περιγραφή μιας ολοκληρωμένης συζήτησης, αλλά σε καμία περίπτωση η ολοκληρωμένη περιγραφή μιας συζήτησης. Και για να μην πολυλογώ, θα ήθελα να σε προκαλέσω να γράψεις μια ιστορία που θα την έλεγε ένας άνθρωπος που θα υποστήριζε φανατικά μια R.U.J.
σ' ευχαριστώ
Καταρχήν το κείμενο δεν περιέχει ανθρώπους που τους ανέχονται υπομονετικά, στο κείμενο συμμετέχουν όλοι οι χαρακτήρες του, κανένας δεν περιμένει ψύχραιμα και υπομονετικά και κανένας δεν ανέχεται, μάλλον απολαμβάνει. Δεύτερον στο τέλος του κειμένου αναφέρω αναζητήστε τους στην πλησιέστερη συζήτησή σας. Η συζήτηση είναι ο χώρος στον οποίο εμφανίζονται δεν είναι το ίδιο το σόου κι εγώ περιγράφω ολοκληρωμένα το σόου όχι μια συζήτηση. Και τρίτον όπως θα κατάλαβες και από τα σχόλιά μου για την ιστορία του Δ.Κ. δεν ανταποκρίνομαι σε προκλήσεις. Επειδή μπορεί να είναι ωραία άσκηση αν μου βγει θα γράψω κάτι.
Ο Γιάννης (Πέτσας) έχει απόλυτο δίκιο για τα αυξανόμενα σχόλια που τελικά ουδεμία σχέση έχουν με το αρχικό κείμενο, αλλά βλέπω να εκτυλίσσονται εδώ μερικά εντελώς χαρακτηριστικά και χιλιοπαιγμένα στιγμιότυπα από Web-συζητήσεις, και με τρώει το χέρι μου να συνεχίσω.
* Γιατί μυγιάζονται όλοι τόσο εύκολα, και βλέπουν μέσα από ένα φλας-κείμενο απειλητικά δάχτυλα να δείχνουν τους ίδιους ή τις ευαισθησίες τους;
* Αν μόνο οι αλάνθαστοι και τέλειοι (σύμφωνα με τους νόμους και τις αρχές τίνος, άραγε;;;) είχαν δικαίωμα να γράφουν, σατυρίζουν, σχολιάζουν, γελούν, κτλ, δε θα υπήρχε ποτέ ούτε λογοτεχνία, ούτε σάτυρα, ούτε σχόλιο, κοκ.
* Νομίζω οτι η Δανάη δεν είχε ποτέ σκοπό να δώσει μια ολοκληρωμένη περιγραφή μιας συζήτησης, και δεν καταλαβαίνω, Babe, γιατί θέλεις να δεις κάτι τέτοιο, γιατί προκαλείς τη Δανάη να το γράψει, και γιατί, στο κάτω κάτω, δεν το γράφεις εσύ! Cityspits λέγεται το blog, κι όχι The Immaculate Truth.
* Δείτε το Coffee and Cigarettes.
Γιάννης Ανδρεδάκης
Post a Comment