Intro (1)

Τόπος: Γυάλινος

Χρόνος: Παρόν

Soundtrack: Mellon Collie and the Infinite Sadness by Smashing Pumpkins

http://www.youtube.com/watch?v=gBD1BXOxnFc&feature=related

Πριν λίγο καιρό, στη μία το μεσημέρι ακριβώς, ένας άνθρωπος μπήκε στο μυαλό μου. Περπάτησε στον χώρο, μετακίνησε τα πράγματα ανατολικά και βρήκε τη θέση του. Είχε στην πλάτη του ένα σακίδιο, φορούσε αθλητικά παπούτσια και δεν έκανε θόρυβο. Κάθε πρωί από εκείνη την ημέρα ξεφυλλίζει τις εφημερίδες μου, ακούει την μουσική μου κι ανοιγοκλείνει την αποθήκη μου. Προχτές κατέβασε χιόνι από το τρίτο ράφι και το πέταξε στον Υμηττό. Έπειτα έπιασε ένα ταξίδι που θέλω να κάνω και το κρέμασε ανάμεσα στα μάτια μου. Εκεί που βάζουν οι Ινδές την παρθενιά τους. Ανακάτεψε τα χαρτιά μου, γέλασε με ένα αστείο μου, κοιμήθηκε, βρήκε ένα ατύχημα που είχα ξεχάσει και έκαψε τις φωτογραφίες των φιλιών μου. Ταξινόμησε την βιβλιοθήκη. Όχι με αλφαβητική σειρά. Με σειρά έντασης. Κόλλησε το στόμα του στον καθρέφτη, τον θόλωσε και μετά το σκούπισε με το μανίκι του. Ζωηρέψανε τα χρώματα και αποκαλύφθηκαν οι λεπτομέρειες. Έφτιαξε ένα χαλασμένο παράθυρο. Χτες βράδυ ήρθε μαζί μου στο θέατρο και σε όλη την διάρκεια της παράστασης δεν με άφησε σε ησυχία. Μου έλειπε, δηλαδή. Μόνο σε ένα σημείο πήρε και σημείωσε την φράση: Γιατί υπάρχει η μέρα και η νύχτα; Η μέρα υπάρχει για να βλέπουμε και η νύχτα για να ακούμε. Δίπλωσε το χαρτάκι όσες φορές μπορούσε να διπλωθεί και με αυτό έκλεισε μια τρύπα κάπου πίσω από το αυτί μου. Σκέφτηκα ερωτήσεις αλλά τις πετάει. Σκέφτηκα εικόνες αλλά δεν τις πιστεύει.

Αν τον δείτε πείτε του να μην φύγει. Θα σκεφτώ κάτι που να του αρέσει.

Δ.Δ.