Monday 16 February 2009

Intro (1)


Τόπος: Γυάλινος

Χρόνος: Παρόν

Soundtrack: Mellon Collie and the Infinite Sadness by Smashing Pumpkins

http://www.youtube.com/watch?v=gBD1BXOxnFc&feature=related


Πριν λίγο καιρό, στη μία το μεσημέρι ακριβώς, ένας άνθρωπος μπήκε στο μυαλό μου. Περπάτησε στον χώρο, μετακίνησε τα πράγματα ανατολικά και βρήκε τη θέση του. Είχε στην πλάτη του ένα σακίδιο, φορούσε αθλητικά παπούτσια και δεν έκανε θόρυβο. Κάθε πρωί από εκείνη την ημέρα ξεφυλλίζει τις εφημερίδες μου, ακούει την μουσική μου κι ανοιγοκλείνει την αποθήκη μου. Προχτές κατέβασε χιόνι από το τρίτο ράφι και το πέταξε στον Υμηττό. Έπειτα έπιασε ένα ταξίδι που θέλω να κάνω και το κρέμασε ανάμεσα στα μάτια μου. Εκεί που βάζουν οι Ινδές την παρθενιά τους. Ανακάτεψε τα χαρτιά μου, γέλασε με ένα αστείο μου, κοιμήθηκε, βρήκε ένα ατύχημα που είχα ξεχάσει και έκαψε τις φωτογραφίες των φιλιών μου. Ταξινόμησε την βιβλιοθήκη. Όχι με αλφαβητική σειρά. Με σειρά έντασης. Κόλλησε το στόμα του στον καθρέφτη, τον θόλωσε και μετά το σκούπισε με το μανίκι του. Ζωηρέψανε τα χρώματα και αποκαλύφθηκαν οι λεπτομέρειες. Έφτιαξε ένα χαλασμένο παράθυρο. Χτες βράδυ ήρθε μαζί μου στο θέατρο και σε όλη την διάρκεια της παράστασης δεν με άφησε σε ησυχία. Μου έλειπε, δηλαδή. Μόνο σε ένα σημείο πήρε και σημείωσε την φράση: Γιατί υπάρχει η μέρα και η νύχτα; Η μέρα υπάρχει για να βλέπουμε και η νύχτα για να ακούμε. Δίπλωσε το χαρτάκι όσες φορές μπορούσε να διπλωθεί και με αυτό έκλεισε μια τρύπα κάπου πίσω από το αυτί μου. Σκέφτηκα ερωτήσεις αλλά τις πετάει. Σκέφτηκα εικόνες αλλά δεν τις πιστεύει.

Αν τον δείτε πείτε του να μην φύγει. Θα σκεφτώ κάτι που να του αρέσει.

Δ.Δ.

7 comments:

dimitris dimitris said...

θέλω να γυροφέρνω αλήτης κι άστεγος στον κόσμο σου, θέλω να προσκυνώ γονατιστός πάνω στα πέταλα απ' τα εικονοστάσια σου, θέλω να κουβαριάζομαι στα δροσερά σου φρούτα σαν να 'μουνα κουκούτσι επισκέπτης, θέλω να σε βλέπω να έχεις έναν άντρα στο κεφάλι σου, ένα στήθος τριχωτό πίσω απ' την πλάτη σου, μια θηλυκή φωνή στο χνούδι του λαιμού σου κι ας είναι καλοκαίρι, κι ας είναι καταχείμωνο κι ας είναι το επόμενο λεπτό της ολικής καταστροφής ή κάποιου αγιάτρευτου καρκίνου... εγώ το θέλω

Argy said...

τελειο κομματι!
όμορφο ποστ...

Doubleface said...

Άρεσε στον Κλαδάκη η Σπιρτούλα του,
του άρεσε πολύ.
Ποθούσε το κομψό κορμάκι,
την έβρισκε στ αλήθεια καυτή.

Καίει όμως η φλόγα του πάθους
για ένα σπίρτο και ένα κλαδί;
Μα, και βέβαια καει-τον Κλαδάκη
τον έκαψε στο πι και στο φι

Anonymous said...

xmmm, nice story indeed. But don't worry, it never occured that you meant someone in particular. 'Ετυχε να ακολουθήσω την υπογραφή στο mail σου. Apologize for the comment, being the least poetic of everybody elses's. Mάλλον είναι όλο και πιο σαφές, ότι δεν γίνεται να γράφουν όλοι... So, keep up the good work. And then just wrap it up and call it a day. Αυτά.

fieryfairy said...

από τα ωραιότερα κείμενα που διάβασα

George Frangiskos said...

Ωωωω...

Anonymous said...

απο τα πιο ωραια κειμενα που εχω διαβασει.