Το άσπρο μπαστούνι

Χρόνος: Προ καιρού.

Tόπος: O ειδικός.

Soundtrack, τίποτα το ιδιαίτερο.

Το επόμενο βήμα ήταν αυτό το καταραμένο μπαστούνι.

«Πρέπει να μάθεις να κυκλοφορείς μόνος σου» λέει, «να, ορίστε, μ’ αυτό…» και σου δίνει ένα μπαστούνι. Εσύ ξέρεις τώρα πως αυτό είναι άσπρο, αν είχες την τύχη να ξέρεις από πριν τα χρώματα. Το κρατάς έτσι, το κουνάς πέρα δώθε και καλύπτεις ένα τόξο τριγύρω που σε προστατεύει απ’ το να πέσεις και να τσακιστείς σε κάποιο κενό, είναι η προέκτασή σου, ένας επιπλέον βραχίονας, μια ακόμα κλείδωση, το χέρι σου θα ‘ναι στο εξής μακρύ σαν το χέρι του Καραγκιόζη.

Το κρατάς και το περιεργάζεσαι, κάνεις μια λάθος κίνηση κι εκείνο - την πρώτη φορά έτσι αδέξιος που είσαι - σου ξεφεύγει ανάμεσα απ’ τα δάκτυλα και κάνοντας έναν κοφτό θόρυβο εκτινάσσεται μπροστά σαν φίδι, αυτό είναι, ξέρεις τώρα πώς δουλεύει αυτός ο διάολος.

Έχει δυο - τρία είδη από δαύτο, όχι τόσο δύσχρηστα αλλά όλα κακόγουστα. Το συγκεκριμένο έχει και θήκη, αν θες να μην φαίνεται το άκομψο του πράγματος, είναι επίσης και αδιάβροχη, βγαίνει σε γκρίζο και σε μαύρο αν θες.

«Το άλλο είναι αυτό…» σου λέει και σου δείχνει ένα μπαστούνι, Τσέχικο αυτό, πτυσσόμενο… καλά πτυσσόμενα είναι όλα, τηλεσκοπικό. Είναι τρεις σωλήνες, ο ένας μέσα στον άλλον κι είναι πάνω από μισό μέτρο κλειστό. Στο σύνολό του είναι ενάμιση μέτρο, σαν καλάμι ψαρέματος… «όχι δεν το θέλω αυτό» λες και της το πετάς στα μούτρα. Αυτή βέβαια δεν εκπλήσσεται, ξέρει ότι οι τυφλοί είναι ευέξαπτοι. Εσένα βέβαια αυτό το ότι δεν γυρνάει πίσω το μπαλάκι σου σπάει πιο πολύ τα νεύρα αλλά πρέπει να ηρεμήσεις τώρα, να συγκρατηθείς, δεν σου φταίει σε τίποτα η υπάλληλος.

«Κάτι άλλο έχετε;» ρωτάς.

«Ναι, έχουμε κι αυτό» και σου δίνει να δεις ένα άλλο τηλεσκοπικό, πιο συμμαζεμένο απ’ το πρώτο, αυτό έχει μια απαίσια λαβή όμως, ξύλινη με - το αποκορύφωμα - μια πλαστική τάπα και λάστιχο, για το χέρι. Τέλος πάντων το παραβλέπεις, το ζυγίζεις στο χέρι σου, είναι κάπως… κομψό.

«Υπάρχει κι ένα άλλο» σου λέει αυτή, «δεν έχουμε όμως τώρα, αυτό έρχεται κατόπιν παραγγελίας».

«Τι είναι αυτό;»

«Είναι με laser. Έχει έναν ανιχνευτή laser και βγάζει ένα ήχο όταν είστε κοντά σε αντικείμενα».

«Μα πάντα είμαι κοντά σε αντικείμενα».

«Ναι, η αλήθεια είναι πως αυτό είναι ένα πρόβλημα. Έχει όμως τρεις αισθητήρες, έναν κάτω, έναν στη μέση κι έναν επάνω και βγάζει διαφορετικό ήχο αν το αντικείμενο είναι ψηλά ή χαμηλά. Όταν είστε ανάμεσα σε κόσμο πρέπει βέβαια να το κλείνετε γιατί θα βαράει συνέχεια».

Αναστενάζω. «Έχετε κάτι άλλο να μου δείξετε;» ρωτάω.

«Άλλα βοηθήματα;»

«Ναι, οτιδήποτε».

«Έχουμε αυτά τα μανταλάκια για να ξεχωρίζετε τις κάλτσες σας, κάποιος άλλος βέβαια σας τις βάζει στα μανταλάκια».

«Δεν μ’ ενδιαφέρουν οι κάλτσες. Τίποτα άλλο;»

«Μάλιστα, αυτό το μέτρο, κρατάει στη μνήμη τις αποστάσεις που μετράτε και τις αναγγέλλει… κι αυτό εδώ που σας λέει τα χρώματα κι από πού έρχεται ας πούμε το φως… και κινητό που φυσικά έχετε. Υπάρχει κι η δανειστική βιβλιοθήκη από την οποία μπορείτε να προμηθεύεστε τα βιβλία σας, με την κάρτα μέλους μπορεί να σας έρχονται ταχυδρομικά περιοδικά για τυφλούς, σε κασέτα ή και σε Braille, διαβάζετε Braille;»

«Όχι» επεμβαίνεις εσύ, «δεν το χρειάζεται, γράφει στον υπολογιστή».

«Αα», κάνει η υπάλληλος. «Έχουμε και ρολόγια ειδικά, θα πρέπει να πάτε στον άλλο όροφο όμως. Εκεί θα βρείτε και εκτυπωτές και ό,τι άλλο χρειάζεστε για τον υπολογιστή σας».

«Θα πάρω αυτά», λέω.

«Υπάρχει κάποια ειδική έκπτωση;» ρωτάς.

«Έκπτωση; Τι έκπτωση;»

«Σωστά, τι έκπτωση;» λες ενώ εγώ είμαι ήδη στην πόρτα.

«Μην ξεχάσετε να πληρώσετε τη συνδρομή σας», ακούω πίσω μου την υπάλληλο ενώ εσύ τρέχεις να με προλάβεις στις σκάλες.

«Από ‘δω» λες, βλέποντας ότι πάω από την άλλη, «από ‘δω είναι το λογιστήριο».

«Να με διαγράψουν», λέω. «Μπορούν; Δεν μπορούν».

Yannis Petsas