Χρόνος: Κυκλικός
Τόπος: Χαλκίδα
Soundtrack:Over the pond, The Album Leaf
Αυτό το όνειρο το είδε η ξαδέλφη μιας φίλης της μητέρας μου ένα βράδυ του Ιουλίου ενώ τη φιλοξενούσε η νονά της σε κίτρινο παραθαλάσσιο σπίτι στο νησί που δυστυχώς το 61 βυθίστηκε ολόκληρο από σεισμό πελαγικό. Και το μόνο σημείο του που έμεινε να φαίνεται πάνω από το νερό ήταν η κορυφή του σταυρού του μοναδικού μοναστηριού του νησιού που πολλοί ψαράδες αργότερα χρησιμοποιούσαν ως σημαδούρα και μπούσουλα για να μην θαλασσοπνίγονται άδικα και χωρίς ευθεία. Το έχω καταγράψει σε ένα χαρτί περιτυλίγματος από δώρο-βιβλίο στα 21α μου γενέθλια. Και βέβαια λείπουν πάντα μερικές λέξεις εκεί που το σιλοτέιπ ξανά κόλλησε πάνω στο χαρτί και το έσκισε. Η ξαδέλφη εκείνης της φίλης της μητέρας μου ήταν τότε 11 ετών και την λέγανε Αν... Αδ...η (σκίστηκε το χαρτί χάθηκε όλο τ’ όνομα) και είχε εκείνη τη μέρα -θυμόταν- ένα κακάδι στο γόνατο γιατί το ίδιο πρωί στο μπάνιο το είχε γδάρει λίγο στα βράχια και λίγο πριν κοιμηθεί -το ίδιο δηλαδή βράδυ- την φίλησε για πρώτη φορά στη ζωή της ένα αγόρι του νησιού που το όνομά του ξεκινούσε μάλλον από λάμδα ή βήτα και είχε ένα λακουβάκι κάτω από το αριστερό μάτι που κάθε που το κοιτούσε εκείνη σκεφτόταν ότι το σχήμα του ταίριαζε απόλυτα στο αποτύπωμα του μικρού της δαχτύλου. Αλλά ποτέ δεν τολμούσε να δει αν είχε δίκιο. Την φίλησε στον πλαϊνό τοίχο μιας εκκλησίας πολύ παράξενα ενώ χαχάνιζαν για κάτι ασήμαντο. Της πήρε που λένε ένα φιλάκι από το στόμα. Σαν να ήταν τα χείλη του ένα ψαλιδάκι του ανέμου. Και έτσι της το έκοψε... φραπ! Και μαζί και την μιλιά και εκείνη ένιωσε πως μάλλον και την ίδια της την πνοή τής έκοψε. Γιατί τής ήρθε ζάλη μαύρη ξαφνικά και πέσανε πολλά αστέρια μπροστά στα πόδια της σπάζοντας το ένα μετά το άλλο σαν γυάλινα ποτήρια. Και όταν πήγε να φύγει τρέχοντας σκόνταψε πάνω στο μοναδικό άγαλμα του προαυλίου που γύρισε να την κοιτάξει θυμωμένο και τής κόπηκε το ένα της σανδάλι. Το ίδιο σανδάλι την άλλη μέρα το βρήκαν πάνω στα κεραμίδια της εκκλησίας άγνωστο πως. Και φτάνοντας στο σπίτι η Αν... Αδ...η (σκίστηκε το χαρτί χάθηκε όλο τ’ όνομα) ενώ είχε περάσει μέσα από ένα στενό όπου κάθε πλάκα που πατούσε εκείνη έσκουζε και φώναζε και γέλαγε δαιμονικά. Και ενώ τα σκαλοπάτια του σπιτιού ήταν από νερό και σε καθένα βούλιαζε ολόκληρη μέχρι τα μάτια. Φτάνοντας σπίτι έπεσε μούσκεμα στο κρεβάτι της, έκλεισε τα μάτια όπως πατάμε το διακόπτη του φωτός κοιμήθηκε ακαριαία όπως πέφτει η πέτρα μέσα στο νερό και ονειρεύτηκε. Αυτή την ιστορία που μόλις τελείωσε...
K.X.
5 comments:
Πολύ όμορφο κείμενο, ωραία προοπτική.
Καλό απόγευμα.
φαίνεται πως το αγόρι της ιστορίας,σε χρόνο πάντα κυκλικό,έγραψε αργότερα ή νωρίτερα στο ημερολόγιό του,το Μικρό Ναυτίλο,το εξής,για το ίδιο στιγμιότυπο του φιλιού:
"εχθές έχωσα κάτω από την άμμο το χέρι μου κι έπιασα το δικό της.Όλο το απόγεμα ύστερα τα γεράνια με κοίταζαν απ τις αυλές με νόημα.Οι βάρκες,οι τραβηγμένες έξω στη στεριά,πήρανε κάτι γνώριμο,οικείο.Και το βράδυ,αργά,την ώρα που της έβγαλα τα σκουλαρίκια να τη φιλήσω έτσι όπως θέλω εγώ,με τη ράχη ακουμπισμένη στον μαντρότοιχο της εκκλησιάς,μπουμπούνισε το πέλαγος και οι Άγιοι βγήκανε κρατώντας κεριά να μου φωτίσουνε".
Καλό απόγευμα.
Επίσης καλό... μα τι γίνεται εδώ, στη γύρα βγήκατε;
γύρα γύρα όλοι,στη μέση ο Μανώλης...Τι να γίνεται αυτό το παιδί;Έχω καιρό να μάθω νέα του.
Γιαννάκη,εγώ όλο και κάπου εδώ γυρίζω,μια που είμαι ακόμα αρρωστούλα κι έχω αρκετό χρόνο.
σκαλοπάτια που την βύθισαν μέχρι τα μάτια.. θα το θυμάμαι για καιρό αυτό.
Post a Comment