Οι τουρίστες

Τόπος: Η θάλασσα των δρόμων
Χρόνος: Απροετοίμαστος
Soundtrack: Beirut, Elephant Gun
http://www.youtube.com/watch?v=N-mqhkuOF7s

Στις όχθες των πεζοδρομίων λιάζονται οι καημένοι οι τουρίστες. Σκέφτονται να βουτήξουν και βάζουν λίγο το πόδι τους στην άσφαλτο. Καίει πολύ. Οι φωνές τούς σπρώχνουν να το τολμήσουν. «Έλα έλα το συνηθίζεις μετά από λίγο», «μη φοβάσαι, είναι ρηχά». Χαμογελάνε και παίρνουν ανάσα! Μεγάλο λάθος. Βήχουν. Τα κύματα χτυπάνε με τον θόρυβο και το ύψος τους. Κάποιοι εγκαταλείπουν την άσφαλτο τρέχοντας. «Έλα έλα μέσα, αλλιώς τι ήρθες να κάνεις;», «μη φοβάσαι είμαστε ακόμα πολλοί». Ξέρουν πια να κρατούν την αναπνοή τους. Ανεβάζουν χτύπους. Παίρνουν φόρα και βουτάνε. Κολυμπάνε στα ρηχά. Καίει πολύ. Οι σέρφερ επιδέξιοι καβαλάνε τα κύματα, κρύβονται στους θόλους του νερού, ξέρουν να πέφτουν και ξέρουν να κολυμπάνε. Τα μωρά άγαρμπα πιτσιλάνε νερά, δεν γνωρίζουν φόβο, μένουν μπροστά, τρώνε το αλάτι στα μάτια και κλαίνε. Κι οι τουρίστες παραμένουν κοντά στις όχθες για να βλέπουν ακόμα στεριά και να ξέρουν πως δεν θα πνιγούν. «Έλα έλα πιες λίγο νερό, χάσε κάτι», «μη φοβάσαι τα κρατάμε τα κύματα από τα αρχίδια». Οι τουρίστες θέλουν να επισκεφτούν τον τόπο, να πάρουν μαζί τους κάτι περισσότερο από νοητικές φωτογραφίες, να αναμειχθούν με τους ιθαγενείς, να γίνουν μόνιμοι κάτοικοι. Μα δεν ξέρουν τη γλώσσα, δεν πιστεύουν στον ίδιο θεό, και γαμώτο καίει πολύ!

Στο βάθος φλέγονται τα μουσεία στα οποία ξεναγήθηκαν, τα μαγαζιά με τα σουβενίρ, οι τρύπες που κρατάνε το συνάλλαγμά τους. Και καθώς κολυμπούν μετράνε: ό,τι αγαπούσαν στο μουσείο, πόσο δεν χρειάζονται τα σουβενίρ, τι άλλο έχουν μέσα οι τρύπες εκτός από συνάλλαγμα.. «Έλα έλα δεν είναι ώρα να μετράς, αν δεν είσαι με εμάς είσαι με τα κύματα», «μη φοβάσαι γιατί το μυριζόμαστε από μακριά κι εμείς κι αυτά». Κι ο δισταγμός καταστρέφει την άνωση, ο προβληματισμός κουράζει τα πόδια, ο διάλογος αδειάζει πνευμόνια. Ξαναβγαίνουν στην όχθη, παρακαλούν για μια πετσέτα, εκλιπαρούν για ανακούφιση. Προσπαθούν να θυμηθούν το ταξίδι, προσπαθούν να ξεχάσουν την επιστροφή. Καημένοι τουρίστες. Μαζεύουν τα μάτια τους, μαζεύουν τα πράγματά τους, μαζεύουν τις γλώσσες τους, φοβούνται μαζικά. Παίρνουν το πρωινό τους στη δουλειά και καίει πολύ. Μόνο εμάς διώχνουν τα κύματα, λένε ρουφώντας μια γουλιά παραγωγής. Μόνο εμάς απειλούνε τα συστήματα, λένε δαγκώνοντας μια μπουκιά συνενοχής. Και διαγωνίζονται για το ποιος άντεξε πιο πολύ στο νερό, ντρέπονται αν χρειάστηκαν μπρατσάκια, κοκορεύονται για τα χαζά μακροβούτια τους και φοράνε τα ρούχα των σέρφερ. Μοιράζονται μαρτυρίες. Προσπαθούν να χάσουν την πίστη τους και μετά να την βρούνε ανακαινισμένη. «Έλα έλα δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το να γίνεις βράχος, να μισήσεις τα κύματα», «μη φοβάσαι, δεν επιτρέπεται».

Ώσπου ανοίγει μια ρωγμή στην οθόνη του υπολογιστή κι από μέσα αναβλύζει ένας λόγος γραπτός ανυπόγραφος. Κι εκεί μπορείς να το δεις χωρίς να σε γονατίζει ο τρόμος ότι είναι ένας πυρετός που με την ευγνωμοσύνη σου καταπολεμά τα μικρόβια κι αυτά πετάνε δηλητήριο που καίει πολύ. Πως οι σέρφερ είναι τα αντισώματα που έχουν λόγους αντανακλαστικούς για να καίνε πολύ, αδιακρίτως και χωρίς να τα νοιάζει ποιο μουσείο θα αρπάξει. Κι ο ταξιδιωτικός προορισμός νοσεί, κάτι τον καίει πολύ. Είναι το σώμα που κανείς δεν κατοικεί και καταριέται και την αρρώστια και τον πυρετό του. Φοβάται, ιδρώνει, θυμώνει. Πάσχει και δεν ξέρουμε σε τι θα υποκύψει, στη νόσο ή στον πυρετό. Κι οι τουρίστες δειλοί για τα αντισώματα, ενοχλητικοί για τα μικρόβια πειραματίζονται στις όχθες και στα εργαστήρια της αυτοκριτικής. Ψάχνουν, γράφουν, ψάχνουν για την αντιβίωση που καλούνται να ενσαρκώσουν.

Δ.Δ.

Ha!

All I need to make comedy is a park, a policeman and a pretty girl. Charlie Chaplin (1889 - 1977), in My Autobiography (1964)

Το χιούμορ είναι το μεγαλύτερο όπλο της ιστορίας. Άνθρωπος χωρίς αυτοσαρκασμό είναι ένας άνθρωπος ανίκανος να είναι ελεύθερος. Γι’ αυτό κι εμείς δίνουμε τα πρώτα 5 βραβεία Δημιουργικής Εξέγερσης!

Βραβεία Δημιουργικών Δράσεων Εξέγερσης

Α΄ Βραβείο: Στην κλοπή του πλαστικού θείου βρέφους από φάτνη της Θεσσαλονίκης και αντικατάσταση του με συσκευή τηλεόρασης!

Β΄ Βραβείο: Στα παιδιά που άρχισαν να τραγουδάνε το Ω, έλατο γύρω από το φλεγόμενο δέντρο του Συντάγματος.

Γ΄ Βραβείο: Στις δύο «διαφημίσεις» που δημιουργήθηκαν αμέσως, Absolut Athens με το μπουκάλι μολότωφ και Riot, Just do it με το λογότυπο της Nike.

Δ΄ Βραβείο: Στο στιγμιότυπο της Ελληνοφρένειας, όπου ένας μπάτσος κι ένας κουκουλοφόρος ερωτεύονται και πίνουν μπύρες κοιτάζοντας το ηλιοβασίλεμα.

Ε΄ Βραβείο: Πανό που αναρτήθηκε στο γήπεδο από φιλάθλους του Παναθηναϊκού: Έλληνας, γλοιώδης, δικηγόρος, κερατάς και πούστης με 7 γράμματα.


Κατά τα χρυσά βατόμουρα έχουμε και τα 5 Βραβεία Εγκληματικής Ηλιθιότητας:

Α΄ Βραβείο Εγκληματικής Ηλιθιότητας: Στους ανθρώπους που έκαψαν την βιβλιοθήκη της Νομικής. Βιβλία καίγανε μόνο οι ΝΑΖΙ.

Β΄ Βραβείο Εγκληματικής Ηλιθιότητας: Η γνωστή πλέον δήλωση «αν έπρεπε να χαθεί ένα παιδί, θα το κρίνει η δικαιοσύνη».

Γ΄ Βραβείο Εγκληματικής Ηλιθιότητας: Σε όλα ανεξαιρέτως τα κανάλια για την πλαστά τραγική αναμετάδοση των γεγονότων και για τη διφασική τους κατάθλιψη «πρέπει να επέμβει η αστυνομία/ η αστυνομία επιτέθηκε στους διαδηλωτές».

Δ΄ Βραβείο Εγκληματικής Ηλιθιότητας: Στους Times για το άρθρο τους που αποδίδει τα επεισόδια στην Βίαιη φύση των Ελλήνων από τα Ομηρικά χρόνια.

Ε΄ Βραβείο Εγκληματικής Ηλιθιότητας: Στους ανθρώπους που αναπαράγουν, πιστεύουν, υιοθετούν και ενίοτε πράττουν με δεδομένη τη φράση, «το γκέτο των Εξαρχείων». Κι ανάλογα τα αποφεύγουν, κατηγορούν όσους τα επισκέπτονται ή και τα χρησιμοποιούν κατά το δοκούν.

Ρεπορτάζ μόδας

Χρόνος: Απόγευμα
Τόπος: Πετροβολημένος
Soundtrack: MGMT Weekend wars

Κορίτσι ξωτικό σε κατάστημα μπαίνει. Ρούχα ρούχα αξεσουάρ κρεμάστρες. Κούκλες πλαστικές με βλέφαρα υπερμεγέθη. Χωρίς θηλή. Χωρίς κλειτορίδες. Χέρια κοκαλωμένα σε στάσεις αφύσικες. Με στόμα μισάνοιχτο. Και πωλήτριες και πωλήτριες πάνω σε ρόδες. Και από πάνω χιλιάδες φώτα. Αστέρια από νέον και άλλες χημικές ουσίες της οικονομίας. Κορίτσι ξωτικό έχει πάρτι. Θέλει ρούχο λαμπερό. Θέλει να λάμπει. Να γνωρίσει αγόρι. Να φιληθεί. Να δει όνειρα. Αλίμονο. Χοντρή μαμά και χοντρή κόρη απέναντι. Βιαστικές νευρικές με φωνές κορακίσιες. Ανεμοστρόβιλο προκαλώντας γυρνούν δαιμονικά. Σηκώνουν κρεμάστρες. Κοιτούν ξινίζουν τσακώνονται προχωρούν. Κορίτσι ξωτικό κρατά ρούχο στο χέρι. Κοιτάζει αναρωτιέται. Δαγκώνει το νύχι του. Αναρωτιέται. Χοντρή μαμά χοντρή κόρη καταφθάνουν. Βουτούν με τέσσερα χέρια το ίδιο ρούχο. Τραβάν με βία. Κορίτσι ξωτικό τρομάζει. Καταγεγραμμένος διάλογος:

Κορίτσι ξωτικό: Συγγνώμη...
Μαμά χοντρή κόρη χοντρή (φωνή μία): Άστο κάτω
Κ.Ξ.: Μα εγώ το είδα πρώτα
Μαμά χοντρή κόρη χοντρή (φωνή μία): Άστο κάτω
Κ.Ξ : Όχι
Μαμά χοντρή: Η κόρη μου θέλει
Κ.Ξ: Όχι
Κόρη χοντρή: Η μαμά πληρώνει
Κ Ξ: Όχι
Μαμά χοντρή: Είναι δικό της
Κ Ξ. Δεν της κάνει
Κόρη χοντρή: Μαμά........
Κ.Ξ: Δεν ήθελα να προσβάλω...
Μαμά χοντρή: Μην κλαις κοριτσάκι μου....
Κ.Ξ: Είναι πολύ μικρό μέγεθος...αλήθεια
Κόρη χοντρή: Μαμά...
Μαμά χοντρή: Σκύλα. Το 'φαγες το κοριτσάκι μου. Τώρα θα δεις....

Μαμά χοντρή βουτάει κορίτσι ξωτικό από πόδια. Σηκώνει ψηλά και ανοίγει τεράστιο στόμα. Κύματα σάλια χτυπούν λυσσασμένα πάνω σε δόντια βράχια. Πουλιά πετούν γύρω γύρω. Κρέατα κρέμονται. Κορίτσι ξωτικό φωνάζει. Αργά. Πολύ αργά. Μαμά χοντρή καταπίνει κορίτσι ξωτικό. Χράτσα χράτσα. Από κεφάλι μέχρι πόδια. Μαζί με ρούχα, παπούτσια τσαντάκι και περιεχόμενα. Μαμά χοντρή ρεύεται. Κόρη χοντρή σκουπίζει δάκρυα κοιτώντας αθώα. Παίρνουν ρούχο. Πηγαίνουν ταμείο. Πριν βγάλει την κάρτα μαμά χοντρή βήχει. Γυρνά στο πλάι το κεφάλι. Φτύνει τα φτερά. Όλα αυτά πριν τις μπόμπες.... Κ.Χ.

Jusqu’ici tout va bien (αντί φαινομένων)

Μια σουρεαλιστική καταγραφή στιγμιοτύπων της εξέγερσης

ή αλλιώς ένας φόρος τιμής στον ελληνόψυχο Αντρέ Μπρετόν

(για να σκάσει και λίγο το χειλάκι μας)

1) Κέτσαπ κατέστρεψε φούτερ παρέας συνδαιτυμόνων που απολάμβαναν το μπέργκερ τους στα Goody’s της Σταδίου, όταν μαθητές μπούκαραν για να τα σπάσουν. Πατάτες γίγας χύθηκαν στα πατώματα, μπιφτέκια πέταξαν σε ύψη που η αγελάδα τους δεν ονειρεύτηκε ποτέ, έντρομα κλαμπ άνοιξαν στα τρία, το salad μπαρ έβγαλε μπροστά τα μεξικάνικα φασόλια και το γαλλικό μαρούλι να προστατέψουν το αμερικανικό καλαμπόκι. Το οχυρό έπεσε στα χέρια των βασικότερων πελατών του.

2) Δυο παλουκάρια στην Ούλαφ Πάλμε (κοντά στην εστία) αντάλλαξαν τον εξής χαιρετισμό: -Που’ σαι ρε μαλάκα; -Έσπαγα το μαγαζί της μάνας σου μωρή λουλού.

3) Γκρουπ δημιουργήθηκε στο facebook που καλεί τα μέλη του να φτιάξουν στιχάκια με τίτλο, Βραχήκανε τα ρούχα μου που τα’ χα στο μπαλκόνι, μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι. Σημειώνω τα καλύτερα:

Είναι φωτιά ο χωρισμός σε καίει και σε λιώνει, μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι

Άλογο εγώ τους ζήτησα κι αυτοί μου πήραν πόνυ, μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι

Με τρέλανε ο γείτονας που παίζει και τρομπόνι, μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι

Βερμούδα ως το γόνατο κι ο κώλος μου κρυώνει, μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι.

4) Στο Σύνταγμα έξω από το μετρό λίγα λεπτά πριν την πυρπόληση του δέντρου:

-Πάμε να φύγουμε, σπάνε τη Μεγάλη Βρετανία.

-Έχει λεφτά η Πάρις Χίλτον

5) Το ίδιο βράδυ σε κάθετο της έρημης Κολοκοτρώνη δέχτηκα την εξής ερώτηση από αστυνομικό, στα μπλε: -Που πας κοπελιά; -Ε βολτίτσα, όμορφη βραδιά απόψε.

6) Στην πολυκατοικία του σπιτιού μου, γυρνώντας από τη δουλειά καλησπέρισα τον ιδιοκτήτη τζαμάδικου: -Χρυσές δουλειές αυτές τις μέρες. –Ναι, να’ μαστε καλά.

Και τελευταίο παραθέτω το λικν της χθεσινής Ελληνοφρένειας

http://www.skai.gr/master_avod.php?id=103694&cid=43350&bc=43350&lsc=1

Απόσπασμα

Η αποψίλωση
(τραγούδι γραμμένο για το θεατρικό έργο Παιδική Χαρά της Δανάης Δάσκα)

Κοιμήσου αγγελούδι μου
για λίγο στην κοιλιά μου
κοιμήσου το τραγούδι μου
σκεπάζει το σεισμό

Και σαν κάτσει το χώμα
που σήκωσ' η γενιά μου
θα σε ξυπνήσει ο οίστρος
και το γουργουρητό

Κοιμήσου κι υποσχέσου μου
να μην μ’ απαρνηθείς
και μόλις βρεις τον τρόπο
πως θα μ’ εκδικηθείς
Δ.Δ.

Τέρορ 4U

Χρόνος: anytime, anyplace
Soundtrack: Τραγούδι παιδικό (Σπείρα-σπείρα/όλα μαύρα κι ένα πιάνο)

Τους παρακολουθείς.
Είναι 4. Νέοι και ρωμαλέοι. 3 αγόρια, ένα κορίτσι.
Ξεκινάνε από διαφορετικά σημεία: Δελχί/Σρι Λάνκα/Ιράκ/Αθήνα.
Βλέπεις να ετοιμάζονται.
Άλλες στολές, ίδιες κινήσεις. Πλένονται παστρικά, ξυρίζονται
(σε λασπόνερα του Γάγγη/του Εφράτη/σε εξωτερική τουαλέτα/ ραγισμένη μπανιέρα).
Παρατηρείς ηδονικά:
σφιχτούς γλουτούς, νεύρα τένοντες πεταγμένους, μικρά σιδερικά να δένονται γύρω.
Φοράνε μαύρο σαλβάρι/λευκό τουρμπάνι/τσαντόρ/τζιν.
Μετράτε τον ίδιο χρόνο αλλά όχι την ίδια ώρα. Έχετε 11΄.
Γεμίζουν τα σακίδια με κονσέρβες, μεταλλικό νερό, αμύγδαλα, χάρτη, μπαταρίες
Πριν φύγουν: ταΐζει το νεροβούβαλο/φιλάει το Βούδα κ τον Γκάντι/φτιάνχει κοτσίδα/ρίχνει ένα πούτσο.
Σας μένουν 9΄
Βάζουν τα σακίδια στην πλάτη και πετάγονται έξω
Κάνεις με άζαξ να βλέπεις καλύτερα
Σου μοιάζουν με μαθητές, φοιτητές.. αλλά διαφέρουν στο βήμα
έχουν τον ίδιο ρυθμό μα άλλες σκέψεις:
Θα ξεφύγω απ’ το Κοτέτσι/ θα αγιοποιηθώ/ είναι ιερή αποστολή/ μου στενεύει τα παπάρια.
Κοντεύουν στο στόχο και τρως τα νύχια σου
Σας μένουν 4΄.
Φέρουν το σάκο μπρος, μασάνε την άκρη ενός καλωδίου και σκαρφαλώνουν:
στην ταράτσα του Ομπερόι/στην κεραία της Google/στο Mall Βαγδάτης/στο Golden Hall.
Ξύνεσαι και σαν να ιδρώνεις.
Μένει 1’.
Προσεύχονται, βρίζουν, φτύνουν, ενεργοποιούν (κόκκινο-μαύρο).
Και πηδούν-νομίζεις στο κενό.
Μα φυσάει ξαφνικά και σκάνε στο παρκέ σου.
Σκέφτεσαι πρόκειται για: τέρατα, διαστροφές της φύσης, φυσιολογικά όντα
Και λες: ΤΗ ΓΑΜΗΣΑΜΕ.

Α.Μ.

Talking about the revolution

Τόπος: Κέντρο Αθηνών

Χρόνος: Ένα βράδυ

Soundtrack: Talking about the revolution

http://www.youtube.com/watch?v=7rZbvi6Tj6E

Αυτό που με τρομάζει πιο πολύ απ' όλες τις απειλές είναι που δεν βλέπω το ανάχωμα που θα διακόψει την πτώση του χαμένου.

Ας πούμε πως αυτή την στιγμή γίνεται ένα πάρτυ στην Αθήνα. Οικοδεσπότες είναι οι αθηναίοι πολίτες και προσκεκλημένοι όσοι οπαδοί της δημοκρατίας. (Ιδιαίτερα open πάρτυ!) Ας πούμε επίσης πως είναι απόκριες για να δικαιολογήσουμε κι αυτούς που φοράνε στολές. Όπως συμβαίνει συνήθως στα πάρτυ, έχουν έρθει άνθρωποι που έχουν διάθεση να διασκεδάσουν, να επικοινωνήσουν, να ανταλλάξουν φλερτ και γνώμες, να πιουν δωρεάν ποτά, να καθίσουν σε καναπέδες που δεν είναι δικοί τους και να φάνε με τα χέρια· οι άλλοι έχουν παραμείνει σπίτια τους και το βλέπουν από την τηλεόραση. Όπως είναι επίσης φυσικό το πάρτυ επικεντρώνεται στο καλύτερο σημείο της πόλης, στον πυρήνα. Τέλος ας πούμε ότι το πάρτυ γίνεται με αφορμή κάποια Ελευθερία που όσοι την βλέπουν την ερωτεύονται ασκαρδαμυκτί.

Υπάρχουν λοιπόν κάποιοι που περιφέρονται αργόσχολα γιατί τους αρέσει η πόλη με ή χωρίς την Ωραία Ελευθερία, κάποιοι οι οποίοι χορεύουν σαν δαιμονισμένοι, κάποιοι τρίτοι οι οποίοι κάθονται παράμερα συζητώντας και αυτοί οι οποίοι δεν σταματούν με τίποτα να πίνουν κοιτάζοντας με ζήλια αυτούς που χορεύουν και με καχυποψία αυτούς που συζητάνε. Τώρα δεν πρόκειται για ένα συνηθισμένο πάρτυ όπου όλοι κάνουν λίγο από όλα. Όχι! σ' αυτό το πάρτυ οι συγκεκριμένες δράσεις γίνονται απ' τους συγκεκριμένους ανθρώπους με απόλυτη αφοσίωση, απαρέγκλιτα, σχεδόν μανιωδώς. Είναι σαν να λέμε ο σκοπός τους.

Το κέφι έχει φουντώσει. Οι ομάδες συσπειρωμένες ενεργοποιούνται με πάθος στους τομείς τους, η Αθήνα γιορτάζει. Στην άσφαλτο χύνονται ποτά, τα κράσπεδα θρυμματίζονται από τα χοροπηδητά, οι συζητήσεις διακόπτονται από εκρήξεις σαμπανιών ή από τα ουρλιαχτά χαράς των χορευτών. Οι πιο φιλήσυχοι – αργόσχολοι απομακρύνονται σιγά σιγά, ίσως γιατί έχουν γυναίκα και παιδιά, ίσως γιατί δεν έχουν οπότε δεν τους ενδιαφέρει ποιος θα διοργανώνει από μεθαύριο τα πάρτυ, ίσως γιατί απλώς κουράστηκαν να βλέπουν και ορέχτηκαν λίγο σπιτικό φαΐ. Μένουν οι πιο φανατικοί· αυτοί που θέλουν να χορεύουν και να τα σπάνε όλα χωρίς να τους ενοχλεί κανένας, αυτοί που θέλουν να πίνουν ελέγχοντας από την μπάρα την κατάσταση κι αυτοί που μια ζωή θα συζητούν αλλάζοντας απλώς θέση όποτε τους παρενοχλούν. Το πάρτυ αποκαλύπτει πλέον την μορφή του.

Η βακχεία ως γνωστόν αποχαλινώνει. Η Αθήνα ξεφαντώνει. Η Ελευθερία κρύβεται φοβισμένη, ήταν ήδη πολύ κουρασμένη. Αυτοί που χορεύουν βάζουν τα κλάματα γιατί δεν τους βγαίνει, αυτοί που πίνουν ξεχνούν θυμωμένοι και ξεσπούν οργανωμένα και αυτοί που συζητούν αδυνατούν να πείσουν ακόμα και έναν. Δεν θα μείνουμε μέχρι τέλους. Τι θα καεί, ποιος θα πεθάνει και το δίκαιο ας μείνουν αναπάντητα. Ας επιβιώσουν μόνο αυτοί που κοιμούνται.

Και μην πιστέψετε ούτε στιγμή πως πάρτυ είναι και θα εξαντληθεί.

Δ.Κ.

The international tour of Random Unsubstantial Judgments

Χρόνος: Συνήθως βραδινές ώρες
Τόπος: Μπαρ, καφέ, σαλοτραπεζαρίες
Soundtrack: The show must go on, Queen

Φοράνε για στολή την καταγωγή τους, ένα σετ κλασσικές παραπομπές και για καπέλο μία ροζ φαντεζί ειλικρίνεια. Γυρνάνε χρόνια τον κόσμο, λίγο μετά την εμφάνιση της γραφής μπήκαν σε τροχιά μεγάλης δόξας. Και τα show τους γνωρίζουν ακόμα μεγάλη επιτυχία αφού όσοι τόλμησαν να τα ανταγωνιστούν καταντούν απάνθρωποι. Μη ανθρώπινοι, έστω. Πρώτη βγαίνει στην σκηνή η Βάση. Η Βάση, ετών ανυπολόγιστων δεν φημίζεται για την ευφράδειά της αλλά είναι πρώτη στις γκριμάτσες απαξίωσης και στις αναπνοές αηδίας. Γεννήθηκε την ίδια μέρα που γεννήθηκαν όλοι οι άνθρωποι και απλώνεται στην γη σαν κοινό έδαφος, αφήνοντας ό,τι δεν θέλει να της ανήκει να αιωρείται. Διακρίνεται για την ευελιξία του λαιμού της αφού μπορεί και στρέφει το κεφάλι της μακριά από τον εχθρό της με μεγάλη ταχύτητα και χάρη. Η Βάση ζεσταίνει το κοινό και λειτουργεί σαν τους κλακαδόρους στο παλιό θέατρο. Ύστερα ανεβαίνουν οι ακροβάτες του show, γνωστοί και ως Ιπτάμενα Επιχειρήματα. Άλλοτε με ιπτάμενους συνειρμούς ή με εντυπωσιακά άλματα σκέψης και με θεαματικές αιωρήσεις πάνω από την Βάση καθηλώνουν το κοινό κάθε πολιτείας που τους καταχειροκροτά και αν όχι γνέφει με συγκατάβαση. Το μουσικό ευχάριστο διάλειμμα, απαραίτητο για την πνευματική υπνηλία των θεατών το εκτελεί το συγκρότημα των Αρνήσεων. Σε αντίθεση με αυτό που υπόσχεται το όνομα τους, οι Αρνήσεις δεν παίζουν σκληρά ηλεκτρικά όργανα και ντραμς αλλά διακριτικότατο πιανάκι και βιολί. Όλοι έχουμε σιγοτραγουδήσει τις μεγάλες τους επιτυχίες «Άποψή σου», «Εγώ αυτό πιστεύω» και φυσικά το ανυπέρβλητο μουσικό αριστούργημα «Δικαίωμά μου». Τέλος, φορώντας μια μακριά ασημένια τουαλέτα ραμμένη στο χέρι από τον μαιτρ της υψηλής διαλεκτικής Αποφθεγματικό Στόμφο, βγαίνει στην σκηνή η Τελική Κρίση. Διατηρεί το ύψος της πάντα λίγο μεγαλύτερο από τον υψηλότερο θεατή της και η φωνή της γαληνεύει τις ψυχές που υποφέρουν από αμφιβολίες ενώ ταυτόχρονα καταστρέφει το οπτικοακουστικό σύστημα προκειμένου να μην επιτρέψει την αναγέννησή τους. Σεμνή παρά το σουξέ της, η Τελική Κρίση δεν ξεχνά ποτέ να ευχαριστήσει τη Βάση και να υπενθυμίσει στους θεατές την αγάπη της για τα Ιπτάμενα Επιχειρήματα. Απόψε θα μαγέψουν και πάλι το κοινό της Αθήνας. Αναζητήστε τους στην πλησιέστερη συζήτησή σας! Δ.Δ.

Φαινόμενα

• Επιστήμονες από το ολλανδικό πανεπιστήμιο του Μάαστριχτ, υπό τον Ελία Φορμιζάνο, ανέπτυξαν μια νέα μέθοδο και ένα νέο λογισμικό για να μελετούν τον εγκέφαλο ενός ανθρώπου και να «διαβάζουν» ποιος του μίλησε και τι του είπε. Τι σας λένε; Ε;
• Μαζικές απολύσεις έχουν ήδη ξεκινήσει και θα συνεχιστούν αφού το κουτσομπολιό της αγοράς μιλάει για 10%-30% μείωση προσωπικού σε μεγάλους ομίλους και έχουν κοπεί πάνω από τα μισά τηλεοπτικά σήριαλ αφήνοντας τον τηλεοπτικό χρόνο σε show και εκατοντάδες τεχνικούς άνεργους.
• Το θέατρο Δίπυλον αποφάσισε και διέταξε την αφαίρεση της σκηνής, ναι της σκηνής, αφήνοντας το πάτωμά του γυμνό και τις θέσεις του άδειες αφού η παράσταση Εσείς πως ζείτε, καλά ή καλύτερα; δεν υπέκυψε στον εκβιασμό κι αποφάσισε να πάρει την μαγεία της και να φύγει. Παρεμπιπτόντως, τα ενοίκια των θεάτρων δεν καταλαβαίνουν από κρίση γιατί είτε από ψώνιο είτε από πραγματικό πάθος βρίσκουν και τα κάνουν. Αντισταθείτε.
• Ο καιρός δείχνει προθέσεις βελτίωσης αλλά και παλινδρόμησης. Make up your mind. According to what We want.

Χθες βράδυ

Τόπος: Εμμ. Μπενάκη, Εξάρχεια

Χρόνος: Χθες το βράδυ, γύρω στις 00.00

Soundtrack: Αντίδραση – Αντίδραση

Θα είμαι σύντομος και σαφής. Τρία παλικάρια μου την έπεσαν χθες το βράδυ, Φίλε να σου πω κάτι είσαι μαλάκας είσαι πολύ μεγάλος μαλάκας είσαι πολύ μαλάκας βρωμάς τηλεόραση, Αυτό έχεις μόνο να μου πεις λέω εγώ, Είσαι πολύ μαλάκας ρε φύγε από εδώ, Δεν πάει και πολύ μακριά η φαντασία σου, Είσαι μαλάκας προσθέτει κι ο άλλος ο ψηλός της παρέας, Α είστε παρέα λέω πάλι εγώ, Έλα έξω ρε, Έλα έξω ρε, Κάνει ηχώ εδώ μέσα, Έλα έξω ρε να σου πω πόσο μαλάκας είσαι, Έρχομαι, (πλούσιος ο διάλογος μεστά τα νοήματα). Βγαίνουμε έξω, δυο γυναίκες παίρνουν το μέρος μου, ο μαγαζάτορας πελιδνός, η κοπέλα μου τρέμει από τον φόβο της, ένας φίλος προσπαθεί να αποσυμφορήσει το μίσος, εγώ θέλω να μαλώσω σαν τρελός. Οι τύποι απομακρύνονται, ο ένας φορούσε καπέλο στυλ DURAN DURAN και είχε μαλλιά emo!, Δεν θα σε πετύχουμε εδώ πουθενά, Άμα με πετύχεις πάρε φορά κι έλα με τον κώλο να μου κλάσεις τ’ αρχίδια. Casus belli. Ο ψηλός, ο λιγότερο ευφυής έκανε κι όλη την δουλειά, οι άλλοι ψιλογκεΐζανε, ορμάει πάνω μου τον πιάνω από την κοιλιά κυλιόμαστε σαν ερωτευμένα σκυλιά στο πεζοδρόμιο, μου βαράει το κεφάλι με τον αγκώνα του, του πιάνω τα αρχίδια τον σηκώνω και τον ρίχνω πάνω σε κάτι τραπέζια πέφτω κι εγώ από πάνω, σπάνε κάτι γυαλιά, γκρεμίζονται κάτι καρέκλες, ο DURAN DURAN πάει να με χτυπήσει αλλά ο καημένος είναι πολύ γκέι τύπος, ο ψηλός σηκώνει ένα τραπέζι και μου το πετάει στο κεφάλι, το αποφεύγω κ.ο.κ. Η αστυνομία εκκλήθη αλλά δεν αφίχθη. Ο εστιάτορας σκούπιζε τις ζημιές και δεν δεχόταν συγγνώμες. Ο φίλος μου και το κορίτσι θα ‘χουν να λεν εμπειρίες. Κι εγώ με την μούρη ακόμα πρησμένη και με δυο γοητευτικές αμυχές στο χέρι φτύνω γι’ ακόμη μια φορά μιαν ιστορία βίας από την πόλη αυτή του ήλιου και της καλοκαιρίας.

Δ.Κ.

Φαινόμενα

• Ο πρώτος μαύρος πρόεδρος της Αμερικής εκλέχθηκε πανηγυρικά στην άλλη όχθη της λιμνούλας. Η τελευταία φορά που είπα μπράβο στους Αμερικάνους ήταν όταν ανακάλυψα τη τζαζ.

• Πρέπει να δικαιωθεί το κοινό αίσθημα, πρέπει να δοθούν στη μάζα οι πραγματικοί υπεύθυνοι, πρέπει να παρθεί εκδίκηση απέναντι σε όλους αυτούς που το Σεπτέμβρη γκρινιάζανε και θέλανε κι άλλο καλοκαίρι;;;;; Στην πυρά!

• Το δεύτερο Screamin' Athens Festival ξεκινά στις 5 Δεκεμβρίου στο Gagarin. Παραθέτουμε μερικούς από τους τίτλους των ταινιών που θα προβληθούν: Tokyo’s Gore Police, Butcher’s Hill, Two Evil Eyes, Mister Hollow, Nails, Horror Business, The Call of Cthulhu. Θα παρελάσουν από μπροστά μας σπλάτερ, σενάρια βασισμένα στον Lovecraft και σε εφιαλτικά παραμύθια και gadgets τρόμου. Scream at: http://www.myspace.com/screaminathensfest.

• Γράψτε τίποτα, ανεπρόκοποι.

Pods

Αθήνα: Θησείο

Σάββατο πρωί, έτος 201x

Lenny Kravitz, "I want to get away"

The story goes like this, brother. At first, we downloaded songs. I mean, what else was there to download? You clicked the name of your favourite whatever band, chose an album, were charged a buck per song and whoosh! into your pod and into your ear. The catch was obvious now, wasn't it? You had to know beforehand which band you wanted! What if you didn't know? What if there was a new band, that'd just come out from its hatching garage, played the best music in the Universe--well, your Universe--and you didn't know about it? Huh? How about that? Could we afford to spend a couple months in the darkness of ignorance, waiting for the band to crawl out into glory? There had to be a way for the uploader to know beforehand if we would like something and send it to us! Of course the answer was pretty simple. Neural networks had been up and running for years, guessing, learning, getting smarter. Based on your previous choices, your next music was chosen for you. You just let your pod on the default setting of "Auto download" and it did the job for you. There were even special offers. So people started not bothering any more to search for what they liked. It was done for them. Then some smart guy thought, "why only music?". I mean, most of the population was already spending most of its time plugged on its pods, and soon the pods were not credit card sized any more and carried around in pockets, they were aspirin-sized and implanted behind your ear, hooked directly on your acoustic nerves. You could stay connected all day long, chat with anyone, listen to music, and then watch films, news or whatever, projected onto your glasses. The next step was obvious and it's what your pod can do now, brother. These last year models hook on your optical nerve, let you watch anything at any time, and on your vocal cords, letting you talk, right? But that ain' t good enough no more. These babies that I have, hook on the central nervous system. You clip it on your ear, next to your implant, and you can download your entire, personal Universe and live inside it completely isolated from anything, for as long as you like--a few minutes or your entire life. Your Universe is chosen for you, based on your genes and your hormones--it gets the info from the implant. You can modify it at will, of course, but few people ever do. They are just happy travelling into the unknown, tailored to perfection for them. And I don't mean just clothes and streets and climate. I mean everything. You can download a lover, made especially for you, and if he or she, by the tiniest of chances is not up to expectations in bed, hell, you can download your orgasm, and it would be just how you would want it to be. "But it's not really there", the naive brother would observe. Well, he'd better wake up to the fact that reality is in the eye of the beholder. The perception of the physical world is limited by your senses –that, we've known for millennia. You think that something is there because you see it, touch it, smell it, by the tiny electrical signals sent to your brain. If the signals are there, so is reality. But there's still something missing. No matter how great your artificial universe and your experiences in there, you always remember who you are. So people feel that if your name is Jerome, come from the rough end of the ghetto and your momma was killed last week on a heroine deal, you could never really enjoy being a 17th century King of France being blown in succession by three Austrian princesses. You have to be able to download your past, also. Or rather, many different ones, at will. With this, you can. And your present past, if you will forgive the pun, can be overwritten. Permanently, if you want. So, you asked me who I am, brother? It's really simple. I am whoever I want to be. Now, you gonna buy one of these?

Yannis Andredakis

Έγκλημα στο Ψυχικό

Αθήνα: Παλιό Ψυχικό

03:45

Soundtrack: http://www.youtube.com/watch?v=NAZ7hDuPYbo

"Un anno di amor", Ψηλά τακούνια

Είχε χαθεί. Γύρναγε και ξαναγύρναγε στο ίδιο μέρος, σαν να μην έπρεπε να φύγει από 'κει. Περπατούσε γρήγορα, έστριβε πότε αριστερά και πότε δεξιά, δεν είχε καμιά ιδέα πού πήγαινε, ήλπιζε μόνο να βγει στον κεντρικό, να δει έστω ένα αυτοκίνητο. Ένοιωσε ξαφνικά ένα κάψιμο στη γάμπα. Το αγνόησε και συνέχισε να περπατάει. Ο πόνος δυνάμωσε.

Άκουγε τα βήματά της στην άσφαλτο. Δεν υπήρχε και κάποιος να ρωτήσει, από πού να πάει; Είχε περάσει απ' αυτόν τον δρόμο; Δεν ήταν σίγουρη.

Ξαναφόρεσε τον σπασμένο σκελετό. Ο ένας φακός έλειπε. Ο άλλος είχε γίνει κομμάτια, δεν έβλεπε τίποτα.

Ήταν ανάγκη να της τύχει απόψε αυτό;

Προσπάθησε να επιβληθεί και να ξεχάσει τον φόβο της. Τι θα μπορούσε να της συμβεί τέλος πάντων; Θα έβγαινε στον κεντρικό και θα έβρισκε ένα ταξί, δεν ήταν κανένα μωρό. Όρθωσε το ανάστημά της και προχώρησε , πάντα στη μέση του δρόμου… και τότε της φάνηκε πως άκουσε βήματα. Στράφηκε να δει αλλά δεν διέκρινε τίποτα. Ούτε άκουσε κάτι. Προσπάθησε να ξεχωρίσει ανάμεσα στους ασαφείς όγκους των παρκαρισμένων αυτοκινήτων, στις φυλλωσιές και τις δεντροστοιχίες. Όλα της φαίνονταν ίδια, μαύρα.

Κι αν παραμόνευε κανένας ανώμαλος;

Ξαναγύρισε μπροστά της κι άνοιξε το βήμα της. Ο πόνος ξανάρθε, σαν να της έμπηγαν καμένο σίδερο. Της ερχότανε να ουρλιάξει.

Συνέχισε, με πιο αργά βήματα. Αν χρειαζόταν να τρέξει όμως…

Έστριψε απεγνωσμένη στο πρώτο στενό. Είχε ξαναπεράσει από 'δω; Θα πήγαινε ίσια κι όπου την έβγαζε, δεξιά ή αριστερά όμως;

Τα δέντρα της έκλειναν τον ουρανό, τα σπίτια τριγύρω έμοιαζαν έρημα, δεν υπήρχε ψυχή.

Ποτέ πια μονολόγησε, ποτέ πια νύχτα στο Ψυχικό.

Ο δρόμος τέλειωνε σε κάτι πικροδάφνες και πάλι τίποτα, ούτε αριστερά, ούτε δεξιά, μόνο δέντρα, παρκαρισμένα αυτοκίνητα και σιωπή. Της ερχόταν να κλάψει, ένοιωθε την απελπισία να την κυριεύει… θα ήταν κοντά τέσσερις τώρα και δεν υπήρχε καν ένα μέρος για να σταθεί, ένα παγκάκι, κάτι.

Να στεκόταν να έκανε τι; Δεν μπορούσε να περιμένει να ξημερώσει βέβαια, έπρεπε οπωσδήποτε να βγει απ' αυτόν τον λαβύρινθο… αυτό ήταν, ένας λαβύρινθος.

Και δεν μπορούσε να τρέξει, δεν μπορούσε να βαδίσει καν, η γάμπα της έκαιγε, κάθε βήμα κι αυτό το σουβλί, της ξερίζωνε την καρδιά αυτός ο πόνος.

Σκόνταψε κι έπεσε. Πριν προλάβει να σκεφτεί τα χέρια της χώθηκαν σε κάτι μαλακό.

Ούρλιαξε.

Την κραυγή της την έπνιξε ένας λυγμός, ούρλιαζε έκλαιγε κι έτρεμε απ' τον φόβο της… και δεν μπορούσε να σηκωθεί, ήταν αγκαλιά με κάποιον που κειτόταν στη μέση του δρόμου.

Τραβήχτηκε πέρα ασυναίσθητα. Ο άλλος δεν κουνήθηκε, ήταν νεκρός;

Έπνιξε μια ακόμη κραυγή και σηκώθηκε στα πόδια της. Τώρα της έλειπε και το παπούτσι. Ένοιωθε ότι παρέλυε από τον φόβο, ότι έχανε το μυαλό της, δεν ήταν δυνατόν να της συμβαίνουν όλα αυτά.

Παραπάτησε. Τώρα ένοιωθε πως θα λιποθυμούσε, πως δεν μπορούσε να κρατηθεί όρθια. Κι αυτός; Ποιος ήταν αυτός; Πήρε βαθιές ανάσες και παρακάλεσε να εμφανιστεί κάποιος, δεν μπορεί, κάποιος θα πέρναγε.

Έψαξε κάτω να βρει το παπούτσι της. Ήταν ανάμεσα στα πόδια του. Το φόρεσε και έσκυψε να δει αυτόν τον άνθρωπο. Μπορεί να ήταν μεθυσμένος, να μην ήταν νεκρός. Προσευχήθηκε να ήταν αυτό που σκέφτηκε.

Ο άνθρωπος ήταν πεσμένος μπρούμυτα. Γονάτισε και προσπάθησε να διακρίνει το πρόσωπό του, να δει αν ανέπνεε. Τον άγγιξε και τα δάκτυλά της γλίστρησαν στο μάγουλό του, σε κάτι… ήταν αίμα. Πετάχτηκε πάνω…βοήθεια! ,ούρλιαξε.

Βοήθεια!, ούρλιαξε ξανά και ξανά. Κρατούσε το πρόσωπό της και φώναζε, μόνο αυτό μπορούσε να κάνει.

Δεν είδε καν το περιπολικό που πλησίασε, τους άντρες που έτρεξαν, είχε χάσει κάθε επαφή με το περιβάλλον.

Τώρα ήταν σ' ένα γραφείο κι είχε μπροστά της έναν καφέ. Ένας άγνωστος άντρας την ρωτούσε και την ξαναρωτούσε συνέχεια: γιατί τον σκοτώσατε;

Κι αυτή έλεγε και ξανάλεγε, δεν τον σκότωσα εγώ, δεν τον σκότωσα εγώ.

Γιάννης Πέτσας

http://www.indiktos.gr/product_info.php?products_id=377

Φαινόμενα

• Είδαμε τις Παιδικές ηλικίες των Μπέργκμαν, Ρενουάρ, Λανγκ, Όρσον Γουέλς, Τατί, και Χίτσκοκ, την ζωή ενός πορνογράφου, περιμένουμε ένα γερμανικό κύμα να μας χτυπήσει στα στεγανά και διαβάζουμε την συνέντευξη που πήρε το άλλο μας μισό (Α.Μ.) από την ταλαντούχα Λε Μπεσκό στον Ταχυδρόμο.
• Το LHC έχει ήδη ξεκινήσει και καμία μαύρη τρύπα δεν έχει ανοίξει μέχρι στιγμής. Ο Πάπας κρατάει μούτρα στο ποίμνιό του γιατί δεν ρωτήθηκε αν επιτρέπεται να μελετηθεί το φαινόμενο που γέννησε τον κόσμο.
• Στο Λόφο του Στρέφη, βράδυ Πέμπτης, δυο φίλοι συμφώνησαν στην αγάπη τους για τα δέντρα, τις γάτες, τον βορρά και την γελοιότητα του να πίνεις νερό με μια φέτα λεμόνι.
• Πωλείται αυτοφυές παρτέρι δίπλα στην άσφαλτο της Εθνικής. Ανήκει στην εκκλησία γιατί ο Θεός είναι παντού. Οι πρώτες προσφορές από το κράτος ανέρχονται σε αριθμό που ακολουθείται από τουλάχιστον 6 μηδενικά και φήμες λένε ότι η εκκλησία δεν θα δεχτεί να πέσει κάτω από 7. Πρόκειται για την σπουδαιότερη αγορά του ελληνικού κράτους μιας και σκοπεύει να τοποθετήσει στο παρτέρι σκιερό για να μην κατουράνε οι Έλληνες οδηγοί στον ήλιο.

Brass Music

Τόπος: Westerdoksweg, Westerdokseiland

Χρόνος: 11 μετά ηλίου

Soundtrack:Τειρεσίας-Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Εκεί που ο ήλιος έχει δύσει φαίνεται μόνο ένα πελώριο μεταλλικό κουτί με 3 μικροσκοπικά μπλε παράθυρα.

Στην ανατολή, το δέλτα του Άμστελ ένα κτήριο βυθίζει κι ενώ στο βορρά μπορεί να χιονίζει, στον νότο χορεύουν.

Σαν τρελοί ξανθοί βίκινγκς, εγγλέζοι τζέντλμεν, γάλλοι γευσιγνώστες και γερμανοί μπυροπότες κι εμείς οι δυο μοναδικοί μόνιμοι κάτοικοι του ήχου, αποτυχημένοι τουρίστες τους χαζεύουμε όπως θα κοίταζε ο Ντα Βίντσι τον Νταν Μπράουν. Με κατανόηση και μια μικρή αίσθηση ντροπής.

Σαν να ξέρεις το λάθος που κάνει κάποιος στην προφορική του εξέταση και δεν πρέπει να τον διακόψεις αλλά να τον αφήσεις να ολοκληρώσει και να τον κόψεις. Εμείς οι Βαλκάνιοι εκδρομείς, εσύ με έναν πόλεμο στην πλάτη σου κι εγώ λίγη ανατολή στα φωνητικά μου, σταματήσαμε για λίγο τις πορείες διαμαρτυρίας και πήγαμε να σπουδάσουμε στην Ευρώπη. Λες και δεν είμαστε πρώτοι από τα δεξιά όπως κοιτάς τον χάρτη.

Και χτυπάνε τα κρουστά και τα χάλκινα και τα βιολιά κι όσο πιο πολύ χτυπάνε τόσο πιο πολύ χορεύουν.

Και ξαφνικά θέλουν όλοι να μιλήσουν τη γλώσσα σου στα αγγλικά, θέλουν όλοι να παρασυρθούν στον ρυθμό σου ηλεκτρονικά, θέλουν όλοι να γνωρίσουν την χώρα σου από μακριά.

Και λες ωραία είναι εδώ και δεν νιώθεις τόσο δανεικά τα διαβατήριά σου σε άλλους κόσμους.

Και λες ας χορέψουμε κι εμείς που στην τελική δική μας είναι η μουσική κι αν όχι προσιδιάζει.

Η Αθήνα βράζει, το Βελιγράδι αλλάζει πλευρό κι εδώ γίναμε μόδα.

Δ.Δ.