Το δικό του φόντο

Τόπος: Λιμάνι του Πειραιά δίπλα στον ηλεκτρικό
Χρόνος: Πριν λίγο καιρό
Soundrack: Μ' αεροπλάνα και βαπόρια http://www.youtube.com/watch?v=OvHjGzEXiWA&feature=related

Αρκετά χρόνια τον πετύχαινα καθισμένο με την πλάτη ακουμπισμένη στη μάντρα του ηλεκτρικού όταν περίμενα στη στάση για να πάρω το λεωφορείο.

Κόσμος πολύς στη στάση. Διαδρομές επιστροφής, γνώριμες, ρουτινιάρικες, κουρασμένες, απηυδισμένες. Λεωφορεία σταμάταγαν, άνοιγαν πόρτες, ρούφαγαν επιβάτες, έκλειναν πόρτες: Μια επαναληπτικότητα που κανείς αναμένει ότι θα διαρκέσει: Η γνώριμη επαναληπτικότητα είναι, πέραν των άλλων, εγγύηση ότι η ζωή συνεχίζεται ομαλά, προβλέψιμα, κανονικά.

Ένας μπερμπάντης λιμανίσιος ήλιος θάμπωνε τα μάτια και έστρωνε μια λαμπερή κουβέρτα πάνω στα θεόρατα καράβια που περίμεναν να αποπλεύσουν στο πλαίσιο του δικού τους προγραμματισμού.

Εκείνος με ένα τσιγάρο στο χέρι και καμιά μπύρα, χειρονομούσε σε κάποιες απροσδιόριστες μορφές ή κόσμους. Ενίοτε οι χειρονομίες του ξέφευγαν από την υπερβατική σφαίρα και απευθύνονταν στους περαστικούς. Μονολογούσε, έβριζε και μόνιμα γελούσε πίσω από τα ατίθασα κοκκινωπά του γένια. Το δικό του φόντο ήταν η μάντρα του ηλεκτρικού: Αυτή η μάντρα υποβάσταζε τη φυσική του ύπαρξη και τον άφηνε να ονειρεύεται και να ζει αλλού, ίσως κάνοντας και σχέδια βλέποντας το λιμάνι και τα καράβια, που ήταν αντίστοιχα το φόντο του οπτικού του πεδίου. Ίσως και να λυπόταν στο βάθος, παρότι γελούσε, για σχέδια που δεν πέτυχαν, ποιος ξέρει;

Μια μέρα, πρόσφατα, ακούστηκε στις ειδήσεις ότι σε έναν αραγμένο για συντήρηση συρμό απασφαλίστηκαν τα φρένα, προσέκρουσε με ταχύτητα στη μάντρα και καταπλάκωσε έναν άστεγο αλλοδαπό (τα δελτία ειδήσεων μάλλον δεν κατέληξαν στην εθνικότητά του απ' ότι κατάλαβα). Κι έτσι τέλειωσε η ιστορία. Τα ΜΜΕ έκαναν σύντομη ανώνυμη μνεία, ίσα να κρατήσουν αναμμένη για λίγο τη λίμπιντο του τηλεοπτικού ενδιαφέροντος.

Χθες που πέρασα η μάντρα ήταν ακόμα υπό κατασκευή, περιφραγμένη με μεταλλικά παραπετάσματα και περίπου εκεί που καθόταν πάντα ο ταξιδιάρης υπήρχαν κάτι τάβλες που κάλυπταν προφανώς κάποια τρύπα στο σμπαραλιασμένο πεζοδρόμιο. Δίπλα ο κάδος απορριμμάτων. "Είναι βέβηλο να πατάς στο σημείο που ξεψύχησε κάποιος", σκέφτηκα αλλά συνέχισα.

Κώστας Καρατζάς