Τόπος: Χασαποταβέρνα ΚΡΕΑΣΙΟΝ, Δεκελέων 20, Γκάζι
Χρόνος: 13.45 Κυριακή
Soundtrack: Η αγάπη θέλει δύο (παίζει με το video clip από την ελληνική ταινία Η αρχόντισσα κι ο αλήτης)
Την άνοιξη ερεθίζομαι. Όσο προχωράει η άνοιξη προχωράει και ο ερεθισμός μου καλύπτοντας μεγαλύτερο μέρος των δραστηριοτήτων μου. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου παράλογο όταν κοιτάζει όλα αυτά τα μπαλώματα γυμνής σάρκας μέσα στα ανοιξιάτικα ρούχα, όλο αυτό το δέρμα που αναπνέει, όλη αυτή την υπέροχη διάθεση των γυναικών, κυρίως, να δροσιστούν και να μαυρίσουν. Δεν μου φαίνεται καθόλου παράλογη η συνεχής στύση της προσοχής μου που περνάει από γυναίκα σε κοπέλα σε γυναίκα σε κορίτσι σε λαιμό σε πόδια σε μπουτάκια και σε μπράτσα σε πλάτες και στήθη και απαλούς χνουδωτούς τρυπημένους από παραφορά αφαλούς.
Μπαίνει στο οπτικό μου πεδίο. Σχεδόν γυμνή. Φοράει ένα μπεζ σορτσάκι σαν μαγιό και μια μπλούζα που απλούστατα υπογραμμίζει την εσωτερική της γύμνια. Μύτη από αυτές που λέμε αναιδείς, μαλλιά, γυαλιά, αέρα και ένα ζευγάρι οπίσθια. Πλήρης. Καμία πρωτοτυπία. Ερεθίζομαι. Πάω στην τουαλέτα. Έρχεται και αυτή.
- Υγιεινή διατροφή σήμερα, λέω πλένοντας τα χέρια μου
- Ναι, μου απαντάει, πάει η δίαιτα
- Φαντάζομαι ένα επιπλέον κιλό πάνω σας και δεν χαλάει καθόλου την εικόνα
- Λες;
- Ειδικά άμα το πάρεις στο σωστό μέρος.
- Πού δηλαδή;
Σκουπίζω τα χέρια μου και της δείχνω.
- Εδώ ας πούμε, θα τόνιζε τις καμπύλες. Ή εδώ, στο στήθος… όχι στην κοιλιά, η κοιλιά σου είναι τέλεια, και τα πόδια σου… και απαλά. Απίστευτα απαλά… Δεν ζεσταίνεσαι;
- Πολύ…
- Είναι δροσερό το δέρμα σου
- Πάντα
Η έλλειψη απόστασης οδηγεί την γλώσσα μου στο στόμα της. Μυρίζει μέντα. Τα δόντια της είναι ολόισια και λεία. Οι παλάμες της, παιδικές. Το σορτσάκι διευκολύνει τα χέρια μου να πιάσουν τον ποπό της. Την στριμώχνω στον τοίχο και ζουλάω το στήθος μου στα βυζιά της. Αφήνω την προέκτασή μου να κάνει την δική της γνωριμία. Αν θυμάμαι καλά, δάγκωσα και τον λαιμό της. Ωραία πράγματα.
Τελειώνει ο χρόνος μας στην τουαλέτα και πρέπει να επιστρέψουμε στους συνοδούς μας. Σουλουπωνόμαστε, βγαίνουμε ξεχωριστά, κάθομαι και πίνω μια γουλιά μπύρα.
Συνεχίζεται…
Δ.Κ.
5 comments:
Καλή η φαντασίωση αλλά ήθελα λιγο λιγότερο σάρκα και περισσότερο συγχρονισμό, γνωριμία, αμηχανία, αυτό τελοσπάντων που συμβαίνει σε μια πόλη όταν οι άνθρωποι συναντιούνται κι ερωτεύονται. Αυτό που φοβόμαστε μη βγει μελό, χαζοχαρούμενο, υπερβολικά φωτεινό. Αυτό που για καποιον ανεξηγητο λόγο δεν γράφουμε, προτιμάμε την παρακμή, ή τον αισθησιασμό ή τη βία, δεν τρέχει απλά αναρωτιέμαι γιατί...
Αναρωτιέμαι πώς αλλά είναι εξαιρετική αυτή η ιδέα με τις συνέχειες.... όπως όλες αυτές οι σχέσεις των επεκτάσεων και των προεκτάσεων.
Φοβάμαι πως ο προαναφερόμενος έρωτας δεν είναι παρακμιακός, είναι μεταλλαγμένος όσο και προαιώνιος, αυτόματος, πηγαίος και ανεξήγητος όσο και το ταξίδι του σολομού.
Είναι του έρωτα τα φορέματα.
Δεν πήγαινε για αυτή την ιστορία η παρακμή αλλά ο αισθησιασμός, και θα συμφωνήσω με τα επίθετα προαιώνιος, πηγαίος και αυτόματος αλλά καθόλου ανεξήγητος...
Εγώ θα διαφωνήσω με το χώρο! Μα σε χασαποταβέρνα και μάλιστα κοσμική;;;τσ....τσ...τσ...
Εγώ δεν διαφωνώ με τίποτα, συνήθως. Διαφωνώ με την ανωνυμία βέβαια.
Post a Comment