Χρόνος: Βλέπε τον τίτλο
Τόπος: Γραμμή 1: Pont de Neuilly - Château de Vincennes.
Soundtrack: http://www.youtube.com/watch?v=2jMAWY5JRPw
Ενώ ανεβαίνω τις σκάλες έχω ακόμα στ’ αφτιά μου τους ήχους μιας μπάντας, απ’ αυτές που παίζουν παντού στο metro, πρώτη κυλιόμενη, ύστερα δεύτερη και τέλος η έξοδος. Ο δρόμος είναι σκοτεινός και φυσάει, δεν βρέχει, η θερμοκρασία έχει πέσει αισθητά όμως.
Μπροστά μου, στα 10 μέτρα υπάρχει κάτι.
Είναι ένας σκοτεινός όγκος, κάτι που το κάνεις για άνθρωπο μόνο επειδή ξέρεις. Είναι τυλιγμένος με χαρτόκουτα, δεν μπορείς να ξεχωρίσεις με τι, δεν βλέπεις χέρια, ούτε πόδια, ούτε κεφάλι, είναι σαν καβούρι. Γύρω του τον προσπερνούν αδιάφοροι κάποιοι αργοπορημένοι που μόλις βγήκαν απ’ την πόρτα που βγήκα κι εγώ. Το πρόσωπό τους δεν δείχνει καμιά έκπληξη, κανένα ενδιαφέρον, για κείνους είναι απλώς κάτι που πρέπει να προσπεράσουν, κάτι που τους βγάζει απ’ τον δρόμο τους.
Για μένα είναι κάτι πρωτόγνωρο, πρώτη φορά βλέπω homeless. Παραμερίζω να περάσουν οι άλλοι, εκείνοι απομακρύνονται βιαστικοί. Εγώ στέκομαι παράμερα, δεν μπορώ να φύγω.
Ο όγκος σαλεύει, νομίζω πως διακρίνω ένα χέρι, μια μύτη που ξεπροβάλει κάτω απ’ τα ρούχα, κάτι βρώμικα δάχτυλα κι ύστερα εκείνα τα μάτια, σαν μάτια αρπακτικού. Με κοιτάζει. Εγώ κοιτάζω απ’ την άλλη, δεν ξέρω αν πρέπει να κοιτάζω, όλη αυτή η μορφή έχει κάτι φοβιστικό, σαν να έρχεται από έναν άλλο κόσμο, ένας Ορφέας που γυρνάει απ’ τον Άδη.
Νοιώθω σαν να με καρφώνει με τα μάτια του. Στρέφω και τον κοιτάζω κι εγώ, είναι σαν να μιλάμε, χωρίς λόγια... σε μια αρχέγονη γλώσσα.
Εκείνος μετατοπίζεται και κουλουριάζεται ξανά, απ’ την άλλη. Εγώ εξακολουθώ να κοιτάζω. Οι εφημερίδες που ‘χει στρώσει για να κοιμάται τρεμοπαίζουν, κουνιούνται απ’ τον αέρα, είναι ξαπλωμένος πάνω στις σκάρες, πάνω σ’ έναν αεραγωγό. Κάθε τόσο από κάτω περνάει κι ένας άλλος συρμός, τον ζεσταίνει με την ανάσα του. Είναι σαν να κοιμάται στην αγκαλιά της μάνας του... μιας μάνας μηχανικής που τον χουχουλιάζει με την ανάσα της... το παιδί της... να βγάλει το βράδυ.
4 comments:
Είναι μάλλον Παρίσι προχτές-Αθήνα χτες και σήμερα. Αν και η μηχανική μάνα του δικού μας μετρό δεν θα κάνει παιδιά. Κάποιες πλατείες όμως είναι ιδιαίτερα γόνιμες αλλά ούτε ζεσταίνουν ούτε δροσίζουν.
Πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν άστεγοι.
Σύμφωνα με άρθρο που δημοσίευσε η Καθημερινή το 04, οι άστεγοι ήταν 17.000 και οι 8.000 απ’ αυτούς περιφέρονταν στην Αθήνα...
Πιθανώς είμαστε περισσότεροι απ’ όσους μπορεί να στεγάσει αυτός ο κόσμος.
Παρίσι χθες σίγουρα..
Περπατούσα με 'ενα φίλο σε κάποιο δρόμο , θέλησε να κλωτσήσει το μεγαλο χάρτινο κουτι που βρέθημε πάνω στο πεζοδρόμιο.. έμεiνε με το πόδι να αιωρείται στον αέρα και κυριολεκτικά τρομοκρατήθηκε..
μέσα στο κουτί ήταν ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ!!!
Αυτό το περισταστικό μου θύμησε το πολύ καλογραμμένο κειμενό σου Gianni.
Αθήνα σήμερα; εσείς που τη ζείτε κάθε μέρα ξέρετε καλύτερα..
Αλλά τι σημσία έχει το όνομα της Μεγαλούπολης;.Οι ανθρώπινες ψυχές που αιωρούνται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ για να μας θυμίζουν πως πρέπει ΣΑΝ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ να αλλάξουμε γραμή πλεύσης.
Καλό σου ΣΒΚ
Κέλλυ μου, εμείς εδώ παραθέτουμε εικόνες, ακατανόητεςκαμιά φορά, απάνθρωπες, απόκοσμες, φριχτές αλλά εικόνες απλώς, ούτε συμμετέχουμε ούτε αντιδράμε σ’ αυτό που πραγματικά γίνεται.
Η πόλη, απρόσωπη ξέρει τι να κάνει με τον νεκρό ιστό. Εμείς παρακολουθούμε και καταγράφουμε, κάνουμε στατιστικές για το ένα ή για το άλλο, είμαστε αδιάφοροι, αυτή είναι η αλήθεια.
Post a Comment