Τα παπούτσια στο χέρι

Τόπος: Σ. Τρικούπη

Χρόνος: Η ευρύτερη έννοια του τέλους μιας μέρας

Soundtrack: Babe, I'm gonna leave you, Led Zeppelin

Τα ανοιχτά παράθυρα δίνουν ορατότητα και χαρίζουν ακροαματικότητα στους κατοίκους των πόλεων που έχουν καλοκαίρι. Το απόγευμά μου ξεκινά με ένα γυμνό σώμα που απλώνει τα ρούχα του στο απέναντι μπαλκόνι. Συνοδεύεται δυσάρεστα από τον ήχο μιας λαϊκής μπάντας που τα σπάει σε άπιαστα για μένα ερτζιανά. Το σώμα είναι όμορφο τουλάχιστον. Έπειτα ακολουθεί το ωδείο, που δεν έχω εντοπίσει ακόμα, αλλά ξέρω ότι υπάρχει γιατί κάποιος σκοντάφτει στα πλήκτρα ενός πιάνου και πέφτει άγαρμπα στην παρακείμενη συγχορδία. Παράλληλα, ο κύριος Κώστας απέναντι ποτίζει με το σώβρακο τις γλάστρες. Τα χρυσάνθεμά του είναι όμορφα τουλάχιστον.

Όταν πέφτει το φως, που πέφτει αργά και δεν είσαι έτοιμος να πεις ότι είναι εννιά αλλά τον ήλιο δεν τον νοιάζει, γυρίζουμε σε ομιλίες. Σαν αυτές που ακούγαμε μέσα από την κοιλιά όταν ήμασταν σκέτο νερό και εύπλαστα οστά ακόμα και μας νανουρίζουν αντί να μας ξυπνούν, γιατί είναι μακριά και δεν αναφέρονται σε μας.

Τη νύχτα όμως, κι αφού μαζευτούν τα ξώφτερνα στις ντουλάπες τους και σβήσουν οι μηχανές, οι τελευταίοι εκδρομείς έχουν την τύχη να περπατήσουν στους δρόμους την ώρα που τα παράθυρα εκπέμπουν παράνομα. Κατεβαίνω την Σπυρίδωνος Τρικούπη με στόχο ένα ταξί στην Αλεξάνδρας. Σε ένα υπερυψωμένο ισόγειο ένα ζευγάρι λαχανιάζει και αφήνει υπονοούμενα στο περβάζι του. Στο ξενοδοχείο της γωνίας ένα ποτήρι σπάει και ένας άντρας που τον φαντάζομαι ρατσιστικά χοντρό βρίζει σε ακατάληπτη γλώσσα. Ένα ψυγείο ανοιγοκλείνει και διαστέλλει την τρύπα του όζοντος και μια σκιά στα δικά μου κυβικά βγαίνει αιφνιδιαστικά από το κάθετο στενάκι μπροστά μου και τρέχει προς το ταξί που θα με γύριζε σπίτι. Με τα παπούτσια στο χέρι και φερμουάρ μεσίστια.
Δ.Δ.