Κρεασιόν (Συνέχεια ένα μήνα μετά)

Τόπος: το πεζοδρόμιο της ζωής

Χρόνος: Αρκετά χρόνια μετά το πτυχίο μου

Soundtrack: John the Revelator (Ο Γιάννης της Αποκάλυψης) του SON HOUSE

Και τότε άνοιξε η έβδομη σφραγίδα και βγήκε ο σατανάς με μαλλιά λαδωμένα και ποντίκια στα μπράτσα του, ούρλιαζε προς τα πάνω έναν τυφώνα και τα τραγοπόδαρά του γραπώνονταν στην ψάθινη καρέκλα. Πήρε ένα μαχαίρι στο χέρι και με βία κοιτάζοντας ευθεία, έκοψε το λαιμό του. O Caravaggio δεν ζωγράφισε ποτέ τον αποκεφαλισμό του Ολοφέρνη!

Τα κόκαλα του σαγονιού του φάνηκαν μέσα στο αίμα που γέμιζε τα ποτήρια του κρασιού στο τραπέζι, πιτσιλιές έπεφταν πάνω στα τρομαγμένα χέρια της κοπέλας που όπως κοιτάζει ελαφάκι μικρό, στο ξέφωτο του δάσους, τον βρωμερό κυνηγό να γδέρνει την σκοτωμένη μάνα του, κι αυτό ανίκανο να τρέξει μακριά, λουφάζει ακίνητο, πασιφανές, κοιτάζοντας με τρομαγμένα μάτια υγρά το βάναυσο έργο, χώνοντας την μουσούδα του στο μαλακό του δέρμα, έτσι κι αυτή τον κοίταζε μέσα απ’ τα δάχτυλά της.

- Μην κάνεις έτσι ρε φίλε, του λέω εγώ, είμαστε στην μέση του δρόμου.

Μα το ποτάμι είχε ξεκινήσει την ροή του, ήταν αυτή η ώρα που η ζέστη κι ο βράχος γεννάνε νερό, και σηκώνοντας εκατόν εξήντα ίππους σε τέσσερις τροχούς σκόνισε τα απομεινάρια της διάθεσής μου να ζήσω αυτό το καλοκαίρι σ’ αυτή την βρωμόπολη με όλους αυτούς τους μισάνθρωπους επαγγελματίες που δεν κατανοούν ποτέ την έννοια της αδυναμίας.

Πλήρωσα το λογαριασμό και φύγαμε χωρίς να έχουμε τελειώσει το άθλιο φαγητό μας.

Δημήτρης Κουρούμπαλης