Monday 9 June 2008

Blues Rain

Tόπος: Κομοτηνή, το κλασικό indie μαγαζάκι στη γωνιά της πλατείας
Soundtrack: Memphis Ma Rainy – Baby No.10

Βρισκόμαστε για άλλη μια φορά στο μαγαζάκι το κλασικό, εκεί που συχνάζουν όλοι οι indie. Ο πρόλογος θα μπορούσε να θυμίζει κάποια ιστορία που έχει γραφτεί ή νομίζουμε πως έχει γραφτεί, ωστόσο εδώ δε μας απασχολούν τόσο τα indie ρομάντζα, οπότε η συνέχεια εξελίσσεται λίγο διαφορετικά.

Όχι. Το ενδιαφέρον μας σήμερα μονοπωλούν τα σύννεφα κι ο αέρας και η μουσική, μαύρα, άραχλα και δυνατά, που κατέβηκαν σαν σκοτεινή Αγία Τριάδα και μπλάβιασαν τη μικρή μας πόλη.

Ο ουρανός έχει μπουκώσει και ετοιμάζεται να ξεράσει το μελάνι που μάζεψε, θα βρέξει πολύ, θα βρέξει δυνατά, τρέχω, τρέχεις, τρέχουμε να βρούμε καταφύγιο, ευτυχώς έχουν μείνει τραπέζια άδεια, κάθομαι, λαχανιάζεις, μια κοπέλα παραδίπλα αναστενάζει με ανακούφιση, χαλαρώνουμε.

Στο μαγαζάκι ακούγονται μπλουζ, που βγαίνουν αργά και μπουκωμένα, σχεδόν σαν να γεννιούνται αυτή τη στιγμή, τα πρώτα μπλουζ του βουντού και του βαμβακιού, ατόφια, πριν τα περιλάβουν οι λευκοί και τα ηλεκτρίσουν, πριν γίνουν μόδα, μπλουζ που παραπέμπουν σε εποχές παλιές, τότε που τα τραγουδούσαν για να τα ακούσει κάποιος λόα και φέρει βροχή ή μια παλιά αγάπη.

Οι πρώτες στάλες πέφτουν και σύντομα η βροχή εξελίσσεται ανελέητα σε καταιγίδα. Οι παρέες που κάθονταν έξω χώνονται μέσα βιαστικά, και όλοι μαζί, σαν αποχαυνωμένοι, παρακολουθούμε τα τραπέζια να μαστιγώνονται ανελέητα από νερό και άνεμο, “κοίτα πώς πέφτουν οι σταγόνες στα ποτήρια!” αναφωνούμε κολλημένοι στο τζάμι, χωρίς να απευθυνόμαστε σε κανέναν συγκεκριμένα, αλλά όλο και κάποιο “ναι!” θα ακουστεί.

Οι μέχρι πρότινος ματιές αμηχανίας και τα ντροπαλά χαμόγελα, που ανταλλάσσονται συνήθως από γνωστούς – αγνώστους, εξαφανίζονται και δίνουν τη θέση τους σε χαρούμενα βλέμματα και γέλια, χωρίς ντροπή. Σαν να θυμόμαστε πως είμαστε όλοι άνθρωποι επειδή βρέχει, όπως τότε στο σχολείο που σύσσωμη η τάξη μαζευόταν στο παράθυρο επειδή άκουσε το θόρυβο ενός αεροπλάνου να πετάει και για λίγο ξεχνούσαν ποιος κορόιδευε ποιον, η βροχή μάς έχει βάλει όλους στην ίδια κατηγορία, δεν είμαστε πια -ίτες, -ικοί ή -άδες.
Η κοπέλα από δίπλα έχει σηκωθεί κι αυτή, αγγίζει το τζάμι και χαμογελάει αχνά.

Η βροχή συνεχίζει να πέφτει μανιασμένα, λυσσασμένα σχεδόν, έχει μετατρέψει τα φλιτζάνια σε μικρούς ωκεανούς και τα μπλουζ συνεχίζουν στη διαπασών, δεν είμαστε εδώ, στο indie μαγαζάκι, έχουμε μεταφερθεί σε μια άλλη Νέα Ορλεάνη, σε έναν άλλο κόσμο, και ο Μόμπου, ο λόα της καταιγίδας μάς στέλνει τα δώρα του, ένα ψηλό αγόρι αγκαλιάζει από πίσω την κοπέλα που αγγίζει το τζάμι, φιλιούνται, αργά, βαθιά, ζεστά, μάλλον η Ερζουλί άκουσε τις προσευχές της.

Κι όταν η βροχή σταματήσει, απότομα όπως άρχισε, κι ο ήλιος αρχίζει να παιχνιδίζει δειλά πίσω από τα σύννεφα, η ατμόσφαιρα φωτίζει αλλά τα χαμόγελα εξαφανίζονται και για λίγο το μόνο που ακούγεται είναι ξερόβηχας και “συγγνώμη, μπορώ να περάσω;” Οι παρέες επιστρέφουν στα τραπέζια τους και θυμούνται πάλι τα προβλήματα, τα κατορθώματα και τις ιδεολογίες τους, γινόμαστε πάλι άγνωστοι-γνωστοί και γνωστοί-άγνωστοι.

Το ζευγαράκι του τζαμιού χωρίζεται, αμήχανες ματιές υπόσχονται ότι θα τηλεφωνηθούν, κι η μουσική αλλάζει σε κάτι πιο indie, σημάδι πως ο Μόμπου και η Ερζουλί έφυγαν για άλλους κόσμους, όπου μάλλον οι άνθρωποι χαμογελούν λίγο περισσότερο.

Pooka

13 comments:

Doubleface said...

Καλωσήρθες Πούκα, είθε η Ερζουλί κι ο Λόα να σε δροσίζουν και να σε ζεσταίνουν εναλλάξ και κατά παραγγελία...

Yannis Petsas said...

Λοιπόν, δεν μου το βγάζεις απ’ το μυαλό πως αυτή η νεοφερμένη η Pooka, είναι μάγος, απ’ αυτούς με τα φτερά, τις κουδουνίστρες και τα τοτέμ, μόλις εμφανίστηκε πλάκωσε κι η βροχή. . Τώρα αν λάβεις υπόψη σου τι σόι φίλους έχει εκεί στην Κομοτηνή, βάλε με το μυαλό σου τι πρόκειται να μας συμβεί.
Επίσης: Pooka. Τι σόι όνομα είναι αυτό;
Είπα και ελάλησα.

Unknown said...

Doubleface: καλώς σάς βρήκα, μακάρι να σας προστατεύει πάντα ο Παπα-Λεγκμπα.

Yannis Petsas: προσπαθώ να σαμανίζομαι καμιά φορά, αλλά βγαίνει μόνο κάτι πολύ random ώρες, όταν δλδ πηγαίνω για καφέ και με πιάνει η βροχή.
Οι φίλοι μου στην κομοτηνή κάνουν υπομονή, ξέρουν ότι σύντομα παίρνω πόδι για Αθήνα.
Όσο για το Pooka, είναι η νεράιδα της οποίας τα χαρακτηριστικά έδωσε ο κύριος Σέξπηρ στον Puck. Καταλαβαίνετε...

Καλώς σας βρήκα και πάλι! =)

Yannis Petsas said...

Αγαπητή μου αν λατρεύω κάτι είναι την αμεσότητα και ομολογώ ότι εδώ υπήρξε άμεση ανταπόκριση.
Είμαι λίγο επιφυλακτικός απ' τη φύση μου, πώς εσείς είστε νεράϊδα; Έτσι.
Δεν ξέρω κατά πόσο οφείλεται σε σας, εδώ όμως βρέχει καρεκλοπόδαρα τώρα και μου πέρασε απ' το μυαλό πως εσείς... αλλά αφού λέτε ότι ασχολείστε λίγο εντάξει, καλώς ήρθατε.
Καλό απόγευμα, ό,τι καιρό κι αν κάνει.

Unknown said...

Ι love foul play, but this rain is no work of mine. Καποια άλλη νεράιδα ή νεράιδος ίσως παίζει με τον καιρό και τα νεύρα σας. Το Πούκα είναι της λιακάδας, οπότε για το μόνο που μπορείτε να το κατηγορήσετε είναι οι καύσωνες ή για το ότι δε βρίσκετε το ταίρι της κάλτσας σας.

Yannis Petsas said...

Δηλαδή μ' άλλα λόγια στην Κομοτηνή αυτό που συνέβη ήταν άσχετο; Και μια και μιλάμε για τον καιρό, τι καιρό κάνει εκεί;
Και πώς ξέρατε εσείς για τις κάλτσες μου;

Unknown said...

Aυτό που συνέβη στην Κομοτηνή ήταν-και δεν ήταν άσχετο. Εγώ απλά ζητούσα να γίνει κάτι να μου φύγει το writer's block που μου είχε κάτσει στον εγκέφαλο εδώ και μήνες.

Ο καιρός τώρα είναι παρομοίως άτακτος κι ετοιμάζεται να ξαναξεράσει μελανίλα, αλλά δε μασάμε. Βρήκαμε πού κρύβει ο μπαμπάς εκείνο το ωραίο λευκό σαμιώτικο.

Μα οι κάλτσες είναι οι καλύτερές μου φίλες, αγαπητέ. Ειδικά όταν είναι ριγέ. Και παίζουμε πολύ συχνά κρυφτό!

Yannis Petsas said...

Απ' τα λίγα που διάβασα στο προφίλ σου, εκτός του ότι είσαι βετεράνος του blog, είμαι βέβαιος ότι θα γίνεις εκείνο που θες, δεν το συζητώ.
Καταλαβαίνω αυτό με τις κάλτσες, ότι μπορεί να γίνουν οι καλύτερες φίλες. Θα προσθέσω πως μπορεί να είναι και εξαιρετικό φετίχ επίσης... αλλά εσύ είσαι μικρή ακόμη για τέτοια.
Χαίρομαι που τα είπαμε, θα μπω και στο blog σου, σύντομα.

Unknown said...

Mακάρι, μακάρι. (για αυτό που θέλω, όχι για τις κάλτσες:P)

Κι εγώ θα σας επισκεφτώ, κι όχι μόνο αυτό. Θα σας πω και ποιος πραγματικά σκότωσε τον Ρότζερ Ακρόϋντ.

Μέχρι τότε, χαιρετισμούς. =)

Mr.Moog said...

Αγαπητή Pooka, προσπαθήσαμε είναι η αλήθεια, ο μετριασμός σχολίων ωστόσο που έχετε... αυτή η λεκτική επαλήθευση μας έκοψε τη φόρα. Τη βρίσκετε εντελώς απαραίτητη;

Unknown said...

Κύριε Μουγκ: Μάλλον ο blogger έφαγε κόλλημα την ωρα που στέλνατε τα comments κ σάς έκανε τη ζωή μαύρη. Και έχω πει στους admins, να κόψουν το σκάκι με τον κύριο Μurphy... :/

Anonymous said...

RESPECT!!

Anonymous said...

Great work.