Τόπος: Σταθμός μετρό “Ευαγγελισμός”, έξοδος Ριζάρη Χρόνος: πρωί προς μεσημεράκι Soundtrack: Mercury rev – Blue Clouds (Daniel Johnston cover)
Είχε ακόμη τρία τέταρτα μέχρι να λήξει η ισχύς του εισιτηρίου. Είχε κατέβει προς τα κάτω για δουλειές, βιαστική όπως πάντα, και βιαστική θα γύριζε στο σπίτι – άλλες δουλειές εκεί.
Έτσι πίστευε, τουλάχιστον. Αλλά όταν έφτασε στο σταθμό του μετρό, κάτι την σταμάτησε. 'Ίσως ήταν το εισιτήριο, που της έλεγε ότι είχε ακόμα “χρόνο”. Ίσως ο κουλουρτζής δίπλα στην έξοδο Ριζάρη, που υπέμενε στωικά το κρύο για να ταΐσει τα παιδιά του, και παρεμπιπτόντως και τους περαστικούς. Ίσως η συννεφιασμένη μουντάδα του πρωινού.
Ήταν διαφορετική αυτή η μουντάδα. Δεν είχε το συνηθισμένο σέπια του καυσαερίου, αλλά ένα αχνό γκρι, απαλό, σχεδόν γαλάζιο. Ένα γαλάζιο που έπεφτε πάνω στα χορτάρια – μα ναι, υπάρχει και λίγο πράσινο στο κέντρο της Αθήνας! - και τα έκανε πιο ζωηρά, πιο κρουστά, σχεδόν ζωντανά.
Έκατσε στο παγκάκι δίπλα από το πλακόστρωτο μονοπάτι και δεν έκανε τίποτα. Άκουγε μουσική μόνο, εκείνη την υπέροχη μελωδία που έκρυβε λίγη χαρά, λίγη μελαγχολία και πάρα πολλή αγάπη, και κοιτούσε το σταθμό, τους περαστικούς, τον κουλουρτζή, τον ουρανό, το πράσινο, το νεαρό δέντρο δίπλα στο παγκάκι.
Και τότε χαμογέλασε, γιατί παρατήρησε κάτι που δεν το είχε παρατηρήσει ποτέ κανείς – εκτός αν ήταν λίγο τρελός ή λίγο ερωτευμένος, ή, τέλος πάντων, όχι τόσο βιαστικός: Το δέντρο ήταν κούφιο.
Το κοίταξε και το ξανακοίταξε και της φάνηκε σαν να την κοίταζε κι εκείνο.
Κανείς από τους περαστικούς δεν κατάλαβε τι συνέβη μετά. 'Όλοι ορκίζονταν πως τη μια στιγμή μια κοπελίτσα καθόταν στο παγκάκι και την άλλη είχε εξαφανιστεί. Σαν να άνοιξε η γη και να την κατάπιε.
Αλλά το πως έγινε αυτό, κανείς δεν το είχε προσέξει.
The Pooka
14 comments:
Ανακάλυψα το μετρό πρόσφατα,αν και κάτοικος Αττικής.Δεν παρουσιάζει ενδιαφέρον ο λόγος,απλώς μαθαίνω σιγά-σιγά τους σταθμούς και τα ονόματά τους,σα να έγιναν τώρα.
Kάτι το κούφιο μπορεί να σε περιέχει.Σου αφήνει χώρο να μπεις να κουρνιάσεις.Είναι σαν αγκαλιά,σαν χέρια απλωμένα.Έχει μέσα σκοτάδι που μοιάζει με μήτρα.Μπορείς να κουλουριαστείς μέσα σε κούφιο κοίλωμα.Εξαίρεση τα κούφια λόγια μόνο,που μπορεί να σε αδειάσουν.
Γωγώ, ότι θα σ' έβρισκα εδώ δεν το περίμενα να σου πω. Στην κουφάλα ενός δένδρου... είδες μικρός που
'ναι ο κόσμος ή να γίνει ξαφνικά;
Ναι,Γιάννη,συμφωνήσαμε τις προάλλες ότι ο κόσμος είναι μικρός,θα το θυμάσαι...Και χωράω μέσα σ ένα δεντράκι,ναι.
Πάρτυ στο δεντράκι, λοιπόν.... Θα το μεθύσουμε και θα βγάλει κρασόφρουτα, και θα ευωδιάσει όλος ο Ευαγγελισμός! =)
Pooka καλωσόρισες πάλι και μην πάρεις αυτό που θα πω σαν σχόλιο στην ιστορία σου αλλά περισσότερο στα σχόλια. Επειδή δεν αντέχω τόσο ρομαντολυρισμό, δεν ξέρω γιατί μου χτυπάει στα νεύρα σαμποτάρω την ωραία ατμοσφαιρα λέγοντας ότι η πόλη μας ήταν, είναι και θα είναι πάντα γεμάτη κουφάλες...
Καλώς σας βρήκα και πάλι, Danae (είμαστε και συνονοματες χιχιχι). Ξερω οτι υπαρχουν πολλες κουφαλες στην πολη, για αυτο και τους δινω αλλη ρομαντολυρικοκτλκτλ ερμηνεια, γιατι αλλιως... Κλαφτα. Για μενα τουλαχιστον. Ο καθενας εχει και το δικο του αντιδοτο. =)
μου θύμισε εκείνη την ταινία με το Γιώργο Νινιό
"Μη μου άπτου"
την τελευταία σκηνή
εκείνος έχει καταφέρει να πιάσει το μαντίλι της, οι δυο τους βρίσκονται ανάμεσα σε πυκνά φυλλώματα, η ατμόσφαιρα είναι ονειρική
η κάμερα απομακρύνεται και βλέπουμε τους δυο τους πάνω στη νησίδα με τους θάμνους, στη μέση μιας βουερής λεωφόρου, στο κέντρο της πόλης
μπαίνεις σε ένα δέντρο και βγαίνεις σε μια νησίδα
την καλημέρα μου
Proofread, αγαπητή Pooka:
"επέμενε στωικά του κρύο":
Εννοείς "Υπέμενε στωικά το κρύο"
"εκείνη την υπέροχη μελωδία έκρυβε λίγη χαρά":
Εννοείς "εκείνη η υπέροχη..." (υποθέτω)
Κατά τα άλλα συμπαθητικό το κομματάκι, απο τη φωτό το εμπνεύστηκες;
Καλημέρα. Πάντα θα διαφωνούμε ήθελα να ‘ξερα;
Δηλαδή για να ‘χουμε καλό ρώτημα, εννιά της βάζεις ή οκτώ; Επί της ουσίας δεν έχεις κάτι να πεις;
Με συμπαθάτε, κάμποσες βδομάδες συνεχούς βροχής εδώ μου έχουν καταρρακώσει κάπως τη διάθεση και το μόνο που μπορώ να κάνω πια είναι να βρίσκω ορθογραφικά λάθη!
Εχω γίνει ένας γέρος δάσκαλος με στριγκή φωνή και στρογγυλά γυαλάκια στην άκρη της μύτης' ας μου πετάξει κάποιος μια σαίτα!
(Ήθελα να θάψω και την "υπέροχη μελωδία", αλλά θα άρχιζα πάλι τα γνωστά για τα κλισέ εκθέσεων δημοτικού και βαρέθηκα...)
Για το βαθμό δεν ξέρω... πάντως κάτι μου θυμίζει το κομμάτι, αλλά δεν μπορώ να προσδιορίσω τι...
Τα λάθη διορθώθηκαν, sorry δικό μου το λάθος συνήθως προσπαθώ να τα διορθώνω πριν τα ανεβάσω γιατί σε όλους μας ξεφεύγουν πράγματα αλλά εκείνη την ώρα δεν είχα χρόνο. Όσο για τα περί κλισέ και βαθμολογίας προσωπικά όπως μάλλον έχετε καταλάβει δεν είμαι μεγάλη φαν του λυρισμού, της ποιητικής μελαγχολίας και της φύσης.. αλλά όπως πολύ σωστά λέει και η pooka για κάποιους άλλους αυτό είναι το αντίδοτό τους, ο τρόπος που βλέπουν τα πράγματα κλπ. And that's fine with me.
Πάντως,μια που και εγώ άφησα ένα σχόλιο εδώ τις προάλλες και μετά έγραψε μια κοπέλα που λέει στο προφίλ της ότι είναι Υδροχόος(έχουμε το ίδιο ζώδιο - άρα κάπου τώρα έχεις και γενέθλια!)να πω ότι μου έκανε (άσχημη)εντύπωση το διφορούμενο σχόλιο ότι η Αθήνα έχει γεμίσει κουφάλες και ότι δε μπορεί τα ρομαντικολυρικά σχόλια.Πιστεύω φυσικά ότι σε ένα ανοιχτό,δημόσιο μέσο,όπως είναι το Διαδίκτυο,ο καθένας,τηρουμένων των αναλογιών,γράφει ό,τι θέλει.Παρ όλα αυτά,νομίζω πως είναι ευγενικό και δείγμα πολιτισμού να προσέχουμε τι και πώς το γράφουμε,όπως προσέχουμε σε μια ουρά να μην πατήσουμε τους άλλους.
Αυτά είχα να πω,ξεχάστε τα άμα δε βολεύουν ή σας φαίνονται δασκαλίστικα και παλιομοδίτικα.
Συμφωνώ ότι καλό είναι να προσέχουμε τι λέμε όπως προσέχουμε σε μια ουρά να μην πατήσουμε τους άλλους. Και εννοείται πως ο χαρακτηρισμός δεν πήγαινε για τους συνομιλητές. Ήταν γενικό σχόλιο και όπως ομολόγησα ήταν σαμποταζ της ατμόσφαιρας. Νομίζω ότι με πήρες λίγο πιο σοβαρά απ'όσο αναλογεί στο αντιδραστικό σχόλιό μου. Μην ανησυχείς όλα θα πάνε καλά!
@danae:
ok,σε ευχαριστώ πάντως για τη διευκρίνηση.Να'σαι καλά!
Post a Comment