Τόπος: Αθήνα
Χρόνος: Ο ομώνυμος
Soundtrack: Φάτα Μοργκάνα
Μια ιστορία της πόλης θα πω σαν φτυσιά, δεν διαμαρτύρεται ούτε καλεί στον αγώνα εσάς τους φιλήσυχους, στους νόμους της βαρύτητας υπακούει και πέφτει χαμηλά σαλιώνοντας τον δρόμο.
Οι νεκροί της Μιανμάρ δεν φτάνουν να γεμίσουν το ντεπόζιτό μου κι έτσι σήμερα Δευτέρα παίρνω το ποδήλατό μου, κατηφορίζω τις στροφές των εργασιών μου και το κλειδώνω στον κορμό της τηλεόρασης. Μου. Ανοίγω λίγο την θέρμανση γιατί το καλοκαίρι απεργεί κι η Άνοιξη δεν μου θυμίζει τίποτα, ιδρώνω κάπως μα δουλεύω γιατί αλλιώς δεν θα μπορώ να κοιμηθώ. Έπειτα στρώνω να φάω καρκινογόνα φρούτα και να πιω νερό που χαλάει το σπέρμα μου. Ευφραίνομαι. Οι δυο εκκλησιές ενώθηκαν, άμφια και ράσα δεν μας φοβίζουν πια, κάπως θα κινηθεί το όχημά μου και θα τα προσπεράσω. Αρκετά με τις ειδήσεις. Βγαίνω στο περιβάλλον μου το πόπ και χύνω λίγο απ’ το μυαλό μου στη μαύρη άσφαλτο. Δεν είμαι νεκρός ακόμα. Κάτι γεννήθηκε από μένα. Θα πληρώσω εισιτήριο να το δω, αυτό που έχω φτιάξει και να λυπηθώ γιατί αύριο θα πρέπει πάλι να ξυπνήσω. Δεν κοιμάμαι. Ποτέ. Δεν αφήνω την ζωή μου να πάει χαμένη. Δυο λέξεις ακούω μονάχα, να ερεθιστώ και κλείνω τα μάτια κάνοντας σεξ με κάποιαν άλλη. Κόρη ζωής η ζωή μου, ατταβίστρια. Όσο για σένα που μετράς τα γράμματα στις λέξεις μου και δεν μου βρίσκεις ελαφρυντικό, μην μ’ ακούς, φτύνω μόνο δεν κάνω τίποτα σπουδαίο.
Δημήτρης Κουρούμπαλης
3 comments:
Έγραψε η ροχάλα σου.
κι άλλη η θεατρική
επίσης.
σκίζω 2 κολλαριστά απαίσια δελτία τύπου και τα ξαναγράφω
φτου!
κι απ την αρχή
δεν είναι σχόλιο είναι στιχάκι που μου σκασε χτες βράδυ στο γυρισμό, ένα ταξί, λίγη αμόλυβδη και τ'αγορι μου!
... το μόνο πράγμα που χρειάζεται πολύ χρόνο είναι η υπομονή
"Πως ραγισμενη βαρβιτος θα βαλη αρμονιαν; Και πως ψυχη βαρυαλγης θα ειπη μελωδιαν;" ρωταει ο θειος Παπαδιαμαντης Δημητρη μου και μενει σ'εμας ν'απαντησουμε αν αδιεξοδο ζωης θα υπαρξει οταν σταματησει να υπαρχει ρυθμος(καθως θα συνεχιζουμε ν'αναζητουμε την ιερη μελωδια της πραγματικοτητας).
Καλοκακοι οπως παντα.
Post a Comment